Wniesienie wkładu pieniężnego do spółki kapitałowej nie generuje przychodu po stronie podmiotu wnoszącego wkład - interpretacja ogólna Ministra Finansów z dnia 2 marca 2018 r., sygn. DD6.8201.1.2018

Zgodnie z przedmiotową interpretacją, art. 12 ust. 1 pkt 7 Ustawy o CIT nie obejmuje swoim zakresem przypadków wnoszenia do spółek kapitałowych wkładów pieniężnych.
Oznacza to, że wniesienie wkładu pieniężnego do spółki kapitałowej, jak dotychczas, nie powoduje powstania przychodu po stronie podmiotu wnoszącego taki wkład.

W wydanej interpretacji Minister Finansów wyjaśnia, iż zmiana powołanego przepisu, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2018 r., nie miała na celu poszerzenia jego zakresu o wkłady pieniężne. W ocenie Ministra Finansów, takie rozumienie przepisu byłoby sprzeczne z jego celem, którym jest opodatkowanie na moment wniesienia wkładu ewentualnego dochodu („cichych rezerw”), skutkującego przeniesieniem własności (zbyciem) składnika majątku podatnika. Z taką sytuacją mamy do czynienia przy wniesieniu do spółki wkładu niepieniężnego, gdyż dla podmiotu wnoszącego taki wkład oznacza to zbycie składnika majątkowego. Z uwagi na zasadę nominalizmu takie „ciche rezerwy” nie powstają w przypadku wniesienia wkładu pieniężnego. Przekazanie środków pieniężnych tytułem wkładu jest zatem ze swej istoty kategorią nie stanowiącą przychodu podatkowego u podmiotu wnoszącego taki wkład.

Umowa rachunku bankowego powinna być traktowana jako pożyczka w rozumieniu przepisów o zagranicznych spółkach kontrolowanych - wyrok NSA z dnia 6 marca 2018 r., sygn. akt II FSK 472/16

Stroną w sprawie była spółka z o.o. z siedzibą w Polsce, będąca jedynym udziałowcem spółki kapitałowej z siedzibą na Cyprze. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej spółka cypryjska osiągała przychody z operacji finansowych w postaci m.in. odsetek od terminowych lokat i depozytów bankowych typu „overnight”.

Wskazana powyżej kategoria przychodów wzbudziła wątpliwości polskiej spółki w świetle art. art. 24a ust. 3 pkt 3 lit. b Ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem, opodatkowaniu na terytorium Polski, po spełnieniu dodatkowych warunków, podlega dochód zagranicznej spółki kontrolowanej, jeżeli przynajmniej 33% dochodu tej spółki pochodzi z m.in. odsetek i pożytków od wszelkiego rodzaju pożyczek.
Polska spółka wystąpiła do organu podatkowego z zapytaniem, czy uzyskiwane przez spółkę cypryjską odsetki od lokat i depozytów bankowych typu „overnight” stanowią dochód, o którym mowa w powyższym przepisie.
W ocenie wnioskodawcy charakter tego typu lokat terminowych jest odmienny od pożyczki, zaś odsetki od lokat (depozytów) bankowych nie stanowią odsetek lub innych pożytków od pożyczek. Podobnie, zdaniem spółki, należy traktować odsetki powstające z tytułu nadwyżek gromadzonych na innych rachunkach bankowych.

Zarówno organ podatkowy, jak i sądy administracyjne obu instancji, nie podzieliły stanowiska spółki, podkreślając, że literalne brzmienie powołanego przepisu wskazuje, iż odwołuje się on do pojęcia szerszego niż cywilistyczne znaczenie słowa „pożyczka”. Przychody pasywne, jakie otrzymuje spółka cypryjska z odsetek od lokat „overnight”, należy uznać za odsetki od pożyczek w rozumieniu tego przepisu, bowiem umowa rachunku bankowego – ze względu na swój charakter – zawiera również elementy depozytu nieprawidłowego, który daje się porównać z umową pożyczki.

Przychód ze sprzedaży kryptowalut należy zaliczyć do kategorii przychodów z praw majątkowych - wyrok NSA z dnia 6 marca 2018 r., sygn. II FSK 488/16

Rozpatrywana przez NSA sprawa dotyczyła osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, która uzyskiwała przychody z tytułu handlu wirtualną walutą (bitcoin). Podatnik nabywał i zbywał bitcoiny na trzech giełdach: w Polsce, Japonii i Wielkiej Brytanii od i na rzecz anonimowych nabywców. W związku z tym zwrócił się do organu podatkowego z zapytaniem dotyczącym sposobu kwalifikacji przychodów z tego tytułu.

W swoim orzeczeniu NSA, przychylając się do stanowiska organu podatkowego, wskazał, iż dla celów podatkowych uzyskany przychód z tytułu sprzedaży zakupionej przez podatnika wirtualnej waluty będzie stanowić przychód z praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 Ustawy o PIT w zw. z art. 18 Ustawy o PIT. NSA wskazał na powszechnie przyjmowane w orzecznictwie stanowisko, iż zamiarem ustawodawcy było objęcie przepisami podatkowymi wszystkim możliwych sytuacji występujących w obrocie gospodarczym. Wyliczenie w przepisie art. 18 Ustawy o PIT praw majątkowych nie ma charakteru wyczerpującego, o czym świadczy posłużenie się przez ustawodawcę terminem „w szczególności”. W konsekwencji, do katalogu praw majątkowych można zaliczyć także inne prawa, nie wymienione wprost w tym przepisie. Stąd sam fakt, iż przedmiotowy przepis nie odnosi się wprost do tej kategorii przychodów, nie znaczy, iż przychodów z tytułu obrotu kryptowalutami nie można zakwalifikować do kategorii przychodów z praw majątkowych.

Brak rejestracji kontrahenta jako podatnika VAT nie pozbawia podatnika prawa do odliczenia VAT naliczonego - wyrok NSA z dnia 7 marca 2018 r., sygn. akt I FSK 769/16

Przedmiotowa sprawa dotyczyła spółki, która w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w sektorze usług elektronicznych zawarła z podmiotem trzecim umowę o współpracy, na podstawie której podmiot ten miał świadczyć na rzecz spółki określone usługi. W trakcie realizacji zawartej umowy spółka uzyskała informację, że jej kontrahent nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT.

W związku z powyższym spółka wystąpiła do organu podatkowego z zapytaniem, czy pomimo braku rejestracji kontrahenta jako podatnika VAT przysługuje jej prawo do odliczenia VAT naliczonego wykazanego na wystawionych przez niego fakturach VAT.

W odpowiedzi organ wskazał, iż sam fakt otrzymania faktury z wykazanym VAT nie jest wystarczającą przesłanką do realizacji prawa do dokonania obniżenia podatku należnego. Prawo do odliczenia wymaga, aby u wystawcy faktury powstał obowiązek podatkowy z tytułu czynności podlegających opodatkowaniu. Ponadto musi istnieć pełna zgodność pomiędzy treścią faktury a rzeczywistym przebiegiem zdarzeń w obrocie gospodarczym, co do treści świadczonej usługi i jej wykonawcy. Brak rejestracji kontrahenta jako podatnika VAT czynnego powoduje, iż transakcje udokumentowane wystawionymi przez niego fakturami nie spełniają tych kryteriów.

NSA uznał stanowisko organu za nieprawidłowe, wskazując, iż przesłanka formalna, jaką jest brak rejestracji podatnika, sama przez się nie może pozbawiać podatnika VAT prawa do odliczenia podatku naliczonego w sytuacji, gdy dane dostawy lub usługi zostały faktycznie wykonane.

Zwolnienie podmiotowe z art. 113 ust. 1 Ustawy o VAT znajduje zastosowanie tylko do osób mających miejsce zamieszkania w Polsce - wyrok NSA z dnia 28 lutego 2018 r., sygn. akt I FSK 751/16

Stroną w postępowaniu była osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania na terytorium Niemiec, która uzyskiwała przychody z wynajmu nieruchomości w Polsce. Przychód z tego tytułu podatnik opodatkowywał w Polsce na zasadach właściwych dla tzw. najmu prywatnego.

Podatnik wystąpił do organu podatkowego z zapytaniem, czy jako osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania za granicą, może skorzystać ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 113 ust. 1 Ustawy o VAT. Zdaniem podatnika do momentu przekroczenia limitu określonego w Ustawie o VAT, jest uprawniony do korzystania ze zwolnienia podmiotowego. Podatnik wskazał jednocześnie, iż co prawda art. 113 ust. 13 pkt 3 Ustawy o VAT stanowi, że przedmiotowe zwolnienie nie znajduje zastosowania do podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, jednak w związku z tym, że jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej nie może posiadać ani w kraju, ani za granicą jej siedziby, to wyłączenie ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w powyższym przepisie, w jego przypadku nie znajdzie zastosowania.

Organ uznał wskazane powyżej stanowisko za nieprawidłowe. W ocenie fiskusa, w przypadku osób fizycznych można mówić wyłącznie o miejscu zamieszkania, natomiast pojęcie siedziby związane jest wyłącznie z jednostkami, którym przysługuje osobowość prawna. Dlatego też w przypadku osoby fizycznej miejsce siedziby jest zrównane z miejscem zamieszkania.

Stanowisko organu zostało w pełni potwierdzone przez NSA.

Czynność egzekucyjna dokonana na podstawie decyzji, która następnie została uchylona, nie przerywa biegu terminu przedawnienia - uchwała 7 sędziów NSA z dnia 26 lutego 2018 r. sygn. I FPS 5/17

Zgodnie z przedmiotową uchwałą, uchylenie decyzji w zakresie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania powoduje unicestwienie materialnoprawnego skutku zastosowania środka egzekucyjnego w postaci przerwania biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z powołanym przepisem, bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny.

W uzasadnieniu podjętej uchwały NSA wskazał, że zobowiązanie w podatku VAT jest zobowiązaniem powstającym z mocy prawna.
Przepisy podatkowe zawierają domniemanie, że podatek wykazany przez podatnika w deklaracji jest podatkiem do zapłaty. ^ To domniemanie może zostać obalone poprzez wydanie decyzji określającej zobowiązanie podatkowe w innej wysokości, która ma charakter wyłącznie deklaratoryjny i powinna stać się ostateczna przed upływem terminu przedawnienia.

Uchylenie decyzji określającej inną niż zadeklarowana przez podatnika wysokość zobowiązania podatkowego powoduje, że ponownie odżywa domniemanie prawidłowości deklaracji  i wykazanego w niej podatku do zapłaty. Skoro podatek zapłacony lub pobrany na podstawie uchylonej decyzji stanowi z mocy art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej nadpłatę, to sam ustawodawca uznaje go za kwotę uiszczoną bez ustawowego obowiązku jej zapłaty. Jeżeli zatem uchylenie decyzji ostatecznej unicestwia jej skutki, czego wyrazem jest powstanie prawa do żądania zwrotu kwoty na jej podstawie wyegzekwowanej jako nienależnej (nadpłaty), brak podstaw do twierdzenia, że podjęte w oparciu o tę decyzję środki egzekucyjne oraz ich skutki pozostają w mocy, skoro „odpadła” podstawa prawna ich zastosowania, co wymaga przywrócenia stanu, jaki istniał przed dokonaniem pierwszej czynności egzekucyjnej. Odnosi się to również do skutku, który powstał na podstawie art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej, tzn. przerwania biegu przedawnienia w wyniku zastosowania środka egzekucyjnego na podstawie wadliwej decyzji.