Skutki podatkowe związane z zapłatą przez płatnika zaległych składek na ubezpieczenie społeczne w części, w której obciążają one wynagrodzenie pracownika - wyrok NSA z dnia 19 marca 2019 r., sygn. II FSK 864/17.

Stroną w sprawie była spółka, u której właściwy organ stwierdził zaniżenie kwoty składek na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne odprowadzanych do ZUS w odniesieniu do tej części składek, która powinna być pobrana z wynagrodzenia pracownika. Spółka uregulowała powstałą zaległość i wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji podatkowej w celu potwierdzenia, czy poniesienie przez nią kosztu składek w tej części, w jakiej składki te powinny być pobierane z wynagrodzenia pracownika, stanowi dla tego pracownika przychód do opodatkowania. Spółka wskazała na orzecznictwo SN, zgodnie z którym wykluczona jest możliwość skutecznego dochodzenia od pracownika nienależnie wypłaconej części wynagrodzenia, gdyż przyjmuje się, iż nienależnie wypłacone wynagrodzenie zostało przez pracownika zużyte w taki sposób, że nie jest on już wzbogacony. W związku z tym, w ocenie spółki, uregulowanie przez spółkę, jako płatnika, zaległych składek na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne w części, w jakiej powinny one zostać pobrane z wynagrodzenia pracownika, nie skutkuje powstaniem przychodu po stronie pracownika.

Organ uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe. W uzasadnieniu wskazał, że przychodem są również wszelkiego rodzaju nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Na gruncie prawa podatkowego nieodpłatnym świadczeniem jest nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby, lecz także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne powstanie przysporzenia majątkowego po stronie innego podmiotu. W konsekwencji uiszczenie przez spółkę składek na ZUS w części, w jakiej powinny być pobrane z wynagrodzenia pracownika, stanowi dla takiego pracownika przychód ze stosunku pracy.

NSA nie zgodził się ze stanowiskiem organu wskazując, że spółka uiszczając zaległe składki w części należnej od wynagrodzenia lub innego świadczenia wypłacanego pracownikowi nie dokonała na jego rzecz żadnego przysporzenia majątkowego. Stąd w analizowanej sytuacji nie może być mowy o powstaniu przychodu podatkowego po stronie pracownika.

Przychód z udostępnienia prawa do korzystania ze znaku towarowego na podstawie umowy dzierżawy stanowi przychód z praw majątkowych - wyrok NSA z dnia 22 marca 2019 r., sygn. II FSK 955/17.

Przedmiotowa sprawa dotyczyła podatnika – osoby fizycznej, będącego właścicielem znaku towarowego, który zamierzał oddać to prawo w dzierżawę innemu podmiotowi. Podatnik wystąpił z wnioskiem o wydanie interpretacji podatkowej w sprawie zasad opodatkowania przychodu uzyskiwanego z tytułu takiej dzierżawy. We wniosku wskazał, że dzierżawa znaku towarowego nie będzie prowadzona w ramach działalności gospodarczej. W konsekwencji przychód uzyskiwany z tego tytułu będzie podlegał opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym w stawce 8,5%.

W ocenie organu podatkowego opodatkowaniu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych mogą podlegać jedynie przychody uzyskiwane przez podatników z pozarolniczej działalności gospodarczej oraz z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Natomiast przychód objęty zapytaniem podatnika powinien zostać zakwalifikowany do kategorii przychodu uzyskiwanego z praw majątkowych, podlegającego opodatkowaniu na zasadach ogólnych, tj. według skali podatkowej.

NSA podzielił stanowisko organu podatkowego, wskazując, że przychód z korzystania przez podatnika z posiadanego znaku towarowego (w tym także ze znaku, na który udzielono prawa ochronnego), a zatem także z odpłatnego udostępniania praw do korzystania z tego znaku innym podmiotom, stanowi przychód z praw majątkowych, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 18 Ustawy o CIT, niezależnie od tego, czy podatnik zawrze umowę o jego udostępnianie jako podmiot gospodarczy, czy też poza prowadzoną działalnością gospodarczą, a także niezależnie od rodzaju umowy, na podstawie której udostępnienie to nastąpi. Brak jest zatem podstaw prawnych do opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych przychodów ze źródła przychodów, jakim są prawa majątkowe, w tym także przychodów uzyskiwanych z odpłatnego udostępniania znaku towarowego.

Brak możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodu w związku z wystawieniem weksla własnego - wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 marca 2019 r., sygn. III SA/Wa 972/18.

Sprawa dotyczyła spółki, która nabyła wierzytelność pieniężną. W ramach zapłaty ceny za tę wierzytelność spółka wystawiła weksel własny. Nabyta wierzytelność została następnie wniesiona do innej spółki jako wkład niepieniężny na pokrycie kapitału zakładowego. W związku z tym spółka wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji podatkowej w celu potwierdzenia, czy wartość, na jaką wystawiony został przez nią weksel własny, może być uznana za koszt uzyskania przychodu wynikającego z objęcia udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym w zamian za wkład niepieniężny.

WSA w Warszawie uznał, że wystawienie weksla własnego nie zmniejsza aktywów podatnika, stanowiąc jedynie zobowiązanie do zapłaty w przyszłości oznaczonej sumy pieniężnej. Tym samym wystawienie weksla nie może być uznane za faktyczne poniesienie wydatku w rozumieniu art. 15 ust. 1j pkt 3 Ustawy o CIT i jako takie nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu.

Opłata sekurytyzacyjna uiszczana na rzecz funduszu w związku z przystąpieniem przez spółkę do programu sekurytyzacji powinna podlegać limitom przewidzianym dla kosztów finansowania dłużnego - interpretacja indywidualna Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 1 marca 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.8.2019.1.SG.

W przedmiotowej interpretacji podatkowej fiskus potwierdził stanowisko podatnika, co do możliwości zaliczenia opłaty sekurytyzacyjnej uiszczanej w związku z przystąpieniem przez podatnika do programu sekurytyzacji, za koszt finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 Ustawy o CIT oraz stosowania do niej limitów, o których mowa w art. 15c ust. 1 Ustawy o CIT.

Podatnik, będący spółką z o.o., prowadził działalność w zakresie udzielania pożyczek. W celu poprawy płynności finansowej przystąpił do programu sekurytyzacyjnego, na podstawie umowy zawartej z funduszem inwestycyjnym zamkniętym. W związku z przystąpieniem do programu poniósł koszty, w tym w związku z uiszczeniem tzw. opłaty sekurytyzacyjnej.

Organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem podatnika, że poniesiona przez niego opłata sekurytyzacyjna stanowi koszt finansowania dłużnego, o którym mowa w art. 15e ust. 12 Ustawy o CIT, ponieważ stanowi wynagrodzenie funduszu za gotowość do nabywania w przyszłości niewymagalnych wierzytelności. W konsekwencji opłata sekurytyzacyjna jako koszt dotyczący pozyskania finansowania powinna podlegać limitowaniu w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15c Ustawy o CIT.

Prawo do korekty deklaracji VAT-7 po zaprzestaniu wykonywania działalności gospodarczej - wyrok NSA z dnia 6 marca 2019 r., sygn. I FSK 209/17.

Sprawa rozpatrywana przez NSA została wydana na kanwie stanowiska wyrażonego w interpretacji podatkowej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, zgodnie z którym korekta deklaracji VAT po zakończeniu działalności jest możliwa jedynie wówczas, gdy  podatnik dokonana powtórnej rejestracji dla celów VAT.

Podatnik zaskarżył wydaną interpretację. Rozpoznający sprawę NSA orzekł, że prawo do złożenia korekty deklaracji VAT ogranicza jedynie termin przedawnienia zobowiązania podatkowego. W konsekwencji, jeżeli termin przedawnienia zobowiązania podatkowego jeszcze nie upłynął, podatnik ma prawo do korekty złożonej deklaracji bez konieczności powtórnej rejestracji dla celów VAT. NSA podkreślił, że o prawie do korekty deklaracji VAT decyduje to, czy osoba, która występuje z taką korektą, była czynnym podatnikiem VAT w momencie powstania zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług.

Zawieszenie biegu terminu przedawnienia jest skuteczne pod warunkiem zawiadomienia o tym za pośrednictwem ustanowionego przez podatnika pełnomocnika - uchwała siedmiu sędziów NSA z dnia 18 marca 2019 r., sygn. I FPS 3/18.

W przedmiotowej uchwale stwierdzono, że dla skuteczności zrealizowania obowiązku wynikającego z art. 70c OP zawiadomienie, o którym mowa w tym przepisie, należy doręczyć pełnomocnikowi podatnika, który został ustanowiony w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym, nawet jeżeli zawiadomienia tego dokonuje organ podatkowy, przed którym nie toczy się żadne postępowanie z udziałem pełnomocnika strony.

Bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, m.in. w sytuacji wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym podatnik został zawiadomiony, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania.

NSA wskazał, że konieczność powiadomienia o nierozpoczęciu lub zawieszeniu biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego za pośrednictwem pełnomocnika podatnika ustanowionego w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym wynika z tego, że jego ustanowienie stanowi gwarancję ochrony wszystkich praw podatnika w danej sprawie. Stąd doręczenie zawiadomienia o nierozpoczęciu lub zawieszeniu biegu terminu przedawnienia bezpośrednio podatnikowi, z pominięciem ustanowionego przez niego pełnomocnika, jest równoznaczne w skutkach z niedoręczeniem zawiadomienia stronie postępowania, przez co zawiadomienie nie może odnosić materialnoprawnego skutku w postaci skutecznego zawieszenia biegu terminu przedawnienia podatkowego.

Omawiana uchwała może mieć kluczowe znaczenie dla tych wszystkich podatników, którym zawiadomienie o nierozpoczęciu lub zawieszeniu biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego zostało doręczone bezpośrednio, pomimo ustanowienia pełnomocnika w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym. W takiej sytuacji nie wystąpi skutek w postaci zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, co może być kluczowym argumentem w sporze z organem podatkowym.

Projekt ustawy o rozstrzyganiu sporów dotyczących podwójnego opodatkowania oraz zawieraniu uprzednich porozumień cenowych.

Dnia 22 marca 2019 r. Ministerstwo Finansów opublikowało projekt ustawy o rozstrzyganiu sporów dotyczących podwójnego opodatkowania oraz zawieraniu uprzednich porozumień cenowych.

Projekt ma na celu wdrożenie do polskiego porządku prawnego postanowień Dyrektywy Rady (UE) 2017/1852. Projekt wprowadza regulacje dotyczące (i) rozstrzygania sporów w zakresie podwójnego opodatkowania oraz (ii) uprzednich porozumień cenowych.

W odniesieniu do rozstrzygania sporów w zakresie podwójnego opodatkowania projekt przewiduje:

• procedurę zapewniającą ujednolicenie zasad rozwiązywania sporów dotyczących podwójnego opodatkowania dochodów w ramach Unii Europejskiej oraz
• ujednolicenie procedur dotyczących podwójnego opodatkowania poprzez zamieszczenie zasad dotyczących postepowań prowadzonych na podstawie Konwencji Arbitrażowej oraz prowadzonych na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania w jednym akcie prawny.

Regulacje dotyczące uprzednich porozumień cenowych będą, co do zasady, odzwierciedlały obecne regulacje w tym zakresie zamieszczone w OP (obecnie obowiązujące przepisy OP zostaną przeniesione do nowej ustawy). Projekt przewiduje uproszczenia warunków zawierania porozumień cenowych, głównie poprzez zmniejszenie obowiązków dokumentacyjnych związanych z wnioskami o zawarcie przedmiotowych porozumień.

Zgodnie z założeniami, nowe przepisy mają wejść w życie 1 lipca 2019 r.