Obowiązek sporządzania lokalnej dokumentacji cen transferowych - – interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 28 stycznia 2021 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.579.2020.1.ANK.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) planuje rozpoczęcie prowadzenia działalności cateringowej i w tym celu zamierza podjąć współpracę z fundacją dysponującą odpowiednim lokalem do prowadzenia takiej działalności. Fundacja prowadzi ośrodek pomocy społecznej i w ramach współpracy ze Spółką chce zaopatrywać pensjonariuszy ośrodka w posiłki. W świetle powyższych okoliczności Spółka i fundacja stanowią podmioty powiązane na gruncie przepisów Ustawy o CIT.

Celem fundacji nie jest czerpanie zysków z udostępnienia lokalu na rzecz Spółki – wynagrodzenie z tego tytułu ma pokrywać koszty związane z jego utrzymaniem. Wysokość wynagrodzenia za udostępnienie lokalu nie przekroczy w ciągu roku podatkowego kwoty 2.000.000 PLN. Wysokość wynagrodzenia płaconego przez Fundację na rzecz Spółki z tytułu dostawy posiłków również nie przekroczy w ciągu roku podatkowego kwoty 2.000.000 PLN. Spółka nie świadczy oraz nie nabywa żadnych usług od innych podmiotów powiązanych, ani też nie sprzedaje ani nie nabywa towarów od takich podmiotów.

Zdaniem Spółki, nie będzie ona zobowiązana do sporządzenia dokumentacji cen transferowych dla transakcji z Fundacją, gdyż udostępnienie lokalu na rzecz Spółki i dostawa posiłków na rzecz Fundacji stanowią jednorodne i odrębne od siebie transakcje, a ponadto będą one z punktu widzenia Spółki przychodowe – w zakresie dostawy posiłków i kosztowe – w zakresie korzystania z lokalu.

Dyrektor KIS uznał stanowisko Spółki za prawidłowe, wskazując, że wartość żadnej z tych odrębnych transakcji nie przekroczy limitu wyznaczonego art. 11k ust. 2 ustawy o CIT.

Opodatkowanie przychodu z tytułu uzyskania prawa do akcji i uzyskania akcji w ramach programu motywacyjnego - – wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 16 grudnia 2020 r., sygn. I SA/Gd 819/20.

Podatnik wystąpił o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku PIT w zakresie skutków podatkowych uczestnictwa w programie motywacyjnym. Podatnik jest pracownikiem spółki z o.o., która (pośrednio, poprzez swoją spółkę dominującą) jest spółką zależną wobec spółki kapitałowej z siedzibą w USA (dalej: Spółka matka). W ramach programu motywacyjnego podatnik otrzymał tzw. RSU – uprawnienie do nabycia określonej ilości notowanych na New York Stock Exchange (NYSE) akcji Spółki matki.

Zdaniem podatnika, uzyskanie przez niego RSU oraz akcji Spółki matki przed dniem i po dniu 1 stycznia 2018 r. w ramach programu motywacyjnego nie stanowiło dla niego przychodu podlegającego opodatkowaniu, w szczególności dochodu z innych źródeł. Przychód podlegający opodatkowaniu, bez względu na moment otrzymania RSU oraz akcji, powstanie dopiero z chwilą zbycia akcji i stanowić będzie dla podatnika przychód z tzw. kapitałów pieniężnych, podlegający opodatkowaniu według zryczałtowanej stawki podatku w wysokości 19%.

Dyrektor KIS uznał, że w opisanym stanie faktycznym wystąpi trzykrotne opodatkowanie przychodu po stronie podatnika, a mianowicie w momencie otrzymania praw do akcji, w momencie otrzymania akcji i w momencie zbycia akcji.

WSA w Gdańsku uchylił interpretację Dyrektora KIS, wskazując, że przychód do opodatkowania powstanie po stronie podatnika dopiero w momencie zbycia akcji. Otrzymanie uprawnienia do nabycia akcji (RSU) oraz nabycie akcji na podstawie RSU jest neutralne podatkowo w dacie takiego zdarzenia, ale podlega opodatkowaniu w momencie odpłatnego zbycia akcji, stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy o PIT. Dopiero w tym momencie ujawnia się rzeczywisty przychód z nabycia akcji. Cechą akcji jest bowiem to, iż generują one przychód dopiero w przyszłości w postaci dywidendy lub też w przypadku odpłatnego ich zbycia – w postaci różnicy pomiędzy przychodem ze sprzedaży a kosztami poniesionymi na ich nabycie.

Ubezpieczenie dla członków organów spółki a obowiązek zapłaty PIT - – wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 grudnia 2020 r., sygn. II FSK 2186/18.

Spółka planowała wykupić członkom zarządu i rady nadzorczej ubezpieczenie bezimienne typu D&O (Directors & Officers Insurance), chroniące od odpowiedzialności za szkody wyrządzone w związku z wykonywaniem funkcji w jej organach, zarówno wobec spółki, jak również wobec osób trzecich. Zdaniem spółki, w sytuacji, gdy polisa ubezpieczeniowa obejmuje ogólnie określony krąg osób objętych ochroną ubezpieczeniową, nie wskazując konkretnych osób, wykup takiej polisy nie stanowi przychodu dla osób objętych ubezpieczeniem.

Ze stanowiskiem spółki nie zgodził się Dyrektor KIS, uznając objęcie ubezpieczeniem w wyżej opisanych warunkach za przysporzenie majątkowe, polegające na uzyskaniu przez poszczególnych członków organów spółki ochrony płynącej z umowy ubezpieczeniowej bez ponoszenia przez nich wydatków na uzyskanie tej ochrony, co stanowi przychód z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 pkt 9 ustawy o PIT.

WSA w Gdańsku nie zgodził się ze stanowiskiem KIS. Sąd uznał, że opodatkowany może być jedynie przychód określony w konkretnej wysokości w odniesieniu do danego podatnika, odpowiadający wartości uzyskanego przez niego świadczenia. Muszą zatem istnieć jasne kryteria pozwalające na zindywidualizowanie i przypisanie konkretnym osobom wysokości osiągniętego przez nie przychodu.

Stanowisko to potwierdził NSA, przywołując wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. K 7/13, w którym wskazano, że aby dane świadczenie stanowiło podlegający opodatkowaniu przychód z tytułu „innego nieodpłatnego świadczenia”, musi spełniać następujące warunki: (i) zostać spełnione za zgodą danej osoby (która skorzystała z nich w pełni dobrowolnie), (ii) zostać spełnione w interesie tej osoby (a nie w interesie pracodawcy) i przynieść danej osobie korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałaby ponieść oraz (iii) korzyść ta musi być wymierna i przypisana indywidualnej osobie (nie może być dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

NSA wskazał, że w analizowanym stanie faktycznym polisa jest bezimienna, a zakres odpowiedzialności poszczególnych osób objętych ubezpieczeniem jest różny. Udzielona im ochrona nie będzie zatem równa, a co za tym idzie, części składki ubezpieczeniowej przypadające na każdego z ubezpieczonych również nie będą równe. Brak jest zatem możliwości określenia wysokości przychodu przypadającego na każdą z osób ubezpieczonych.

Brak obowiązku pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od zaliczek na poczet udziału w zysku wypłacanych na rzecz komplementariuszy spółki komandytowo-akcyjnej - – wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 grudnia 2020 r., sygn. II FSK 2048/18.

Sprawa dotyczyła zasad opodatkowania podatkiem dochodowym dokonywanych na rzecz komplementariuszy wypłat zaliczek na poczet udziału w zysku spółki komandytowo – akcyjnej (dalej: SKA), które to wypłaty były dokonywane w ciągu roku podatkowego.

WSA w Gliwicach wskazał, że przychód uzyskiwany przez komplementariusza z tytułu udziału w zysku SKA stanowi dla niego przychód z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, opodatkowany zryczałtowanym podatkiem według stawki 19%. Moment powstania przychodu z tego tytułu określa art. 24 ust. 5 ustawy o PIT, zgodnie z którym dochodem (przychodem) z udziału w zyskach osób prawnych, jest dochód (przychód) faktycznie uzyskany z tego udziału. Obowiązek podatkowy po stronie komplementariusza powstanie zatem w momencie faktycznego uzyskania przychodu. Regulacja ta obejmuje również przychód uzyskany przez komplementariusza z tytułu zaliczkowych wypłat na poczet zysku. Tym samym dokonując wypłaty takiej zaliczki na rzecz komplementariusza SKA (jako płatnik) ma obowiązek pobrać podatek dochodowy według stawki 19%.

NSA nie zgodził się z powyższym stanowiskiem i uchylił wyrok WSA. NSA potwierdził, że zgodnie z art. 24 ust. 5 ustawy o PIT momentem uzyskania przychodu z tytułu udziału w zysku SKA jest moment faktycznego uzyskania tego przychodu i w tym momencie powstaje po stronie komplementariusza obowiązek podatkowy. Samo jednak powstanie obowiązku podatkowego nie oznacza jeszcze, że na podatniku ciąży obowiązek zapłaty podatku. Powstaje on bowiem dopiero wtedy, gdy obowiązek podatkowy przekształci się w zobowiązanie podatkowe w rozumieniu art. 5 Ordynacji podatkowej. Jednym z warunków przekształcenia obowiązku podatkowego w zobowiązanie podatkowe jest to, że podatnik jest w stanie określić wysokość należnego do zapłaty podatku. Bez istnienia tego elementu nie można zasadnie twierdzić, że powstało zobowiązanie podatkowe, prowadzące do konieczności zapłaty podatku. W konsekwencji, jeżeli płatnik ma obowiązek pobrania podatku, winien posiadać dane niezbędne do jego wyliczenia, czyli musi znać jego wysokość. Obowiązek poboru podatku przez płatnika nastąpi zatem dopiero wówczas, gdy obowiązek podatkowy przekształci się w zobowiązanie podatkowe.

Z art. 41 ust. 4e ustawy o PIT wynika, że pobór zryczałtowanego podatku dochodowego winien nastąpić z uwzględnieniem zasad określonych w ar. 30a ust. 6a-6e ustawy o PIT. Ustawodawca wskazał więc wprost, w jaki sposób płatnik powinien obliczyć podatek. Wobec tego SKA chcąc pobrać zryczałtowany podatek od wypłat na rzecz komplementariuszy z tytułu udziału w zysku, powinna go wyliczyć z uwzględnieniem zasad przewidzianych w tym przepisie.

Jak wynika z art. 30a ust. 6a ustawy o PIT, zryczałtowany podatek obliczony zgodnie z ust. 1 pkt 4, od przychodów uzyskiwanych przez komplementariusza z tytułu udziału w zyskach SKA, pomniejsza się o kwotę odpowiadającą iloczynowi procentowego udziału komplementariusza w zysku tej spółki i podatku należnego od dochodu tej spółki, obliczonego zgodnie z art. 19 ustawy o CIT, za rok podatkowy, z którego przychód z tytułu udziału w zysku został uzyskany. Podatek należny w odniesieniu do roku podatkowego oznacza, że ustawodawca przyjął, iż odliczenie od zryczałtowanego podatku naliczonego od przychodu komplementariusza z tytułu udziału w zysku spółki podatku należnego zapłaconego przez SKA odnosi się do roku podatkowego, z którego udział w zysku został uzyskany. Chodzi więc o podatek dochodowy spółki wykazany w rocznym zeznaniu podatkowym.

Jeżeli do obliczenia wysokości podatku komplementariusza, zgodnie z art. 30a ust. 6a ustawy o PIT, konieczne jest poznanie wysokości podatku należnego od SKA, to obowiązek podatkowy komplementariusza powstały z chwilą wypłaty mu zaliczki na poczet udziału w zysku spółki, przekształci się w zobowiązanie podatkowe dopiero w momencie obliczenia dochodu SKA na podstawie art. 19 ustawy o CIT. Dopiero wówczas znana będzie wysokość podatku do zapłaty przez komplementariusza. W konsekwencji w tym momencie płatnik będzie mógł zrealizować swój obowiązek w postaci obliczenia podatku, zaś w dalszej kolejności pobrania go i wpłacenia na rachunek urzędu skarbowego. Tylko w taki sposób płatnik zrealizuje wynikający z art. 41 ust. 4e ustawy o PIT obowiązek pobrania podatku z uwzględnieniem zasad określonych w art. 30a ust. 6a-6e ustawy o PIT.

Powyższy wyrok ma istotne znaczenie nie tylko dla opodatkowania przychodów komplementariuszy spółek komandytowo – akcyjnych, ale również dla opodatkowania przychodów komplementariuszy spółek komandytowych, które od dnia 1 stycznia 2021 r. stały się podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych, a do przychodów komplementariuszy takich spółek ma zastosowanie art. 30a ust. 6a – 6e ustawy o PIT.

Możliwość odliczenia VAT od wynagrodzenia za usługę pozyskania inwestora - – interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 stycznia 2021 r., 0113-KDIPT1-1.4012.747.2020.2.RG.

Spółka poszukiwała inwestorów, którzy byliby zainteresowali przejęciem prowadzonego przez nią i przez grupę kapitałową biznesu oraz dalszym jego rozwojem. W tym celu zawarła z firmą doradczą umowę, na mocy której firma ta miała wesprzeć spółkę (i grupę kapitałową) w pozyskaniu inwestora, przygotowaniu transakcji sprzedaży przedsiębiorstwa i jej przeprowadzeniu. Firma doradcza skutecznie przeprowadziła proces pozyskania nowego inwestora, za co wystawiła fakturę. Z perspektywy spółki transakcja sprzedaży przedsiębiorstwa nie podlegała opodatkowaniu VAT, a więc spółka nie naliczyła VAT należnego z tytułu tej transakcji. Wynagrodzenie firmy doradczej składało się w części z umówionej kwoty stałej oraz w części ustalonej procentowo od ceny sprzedaży przedsiębiorstwa zapłaconej przez inwestora. Koszty wynagrodzenia na rzecz firmy doradczej zostały ujęte przez spółkę jako koszty jej działalności gospodarczej. Spółka chciała uzyskać potwierdzenie możliwości odliczenia VAT z faktury wystawionej przez firmę doradczą.

Spółka powołała się na wyroki TSUE (m.in. w sprawach C-98/98 i C-465/03), w których orzeczono, że podatnik ma prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług nie tylko wtedy, gdy zachodzi bezpośredni i ścisły związek pomiędzy danym wydatkiem a konkretną lub konkretnymi czynnościami opodatkowanymi, ale również i wówczas, gdy poniesiony wydatek ma jedynie pośredni związek z czynnościami opodatkowanymi, gdyż stanowi ogólny koszt całej działalności gospodarczej podatnika i jako taki stanowi element cenotwórczy dostarczanych towarów lub świadczonych usług.

W świetle powyższego spółka uznała, że ma prawo odliczyć podatek naliczony VAT od wydatków poniesionych w związku ze sprzedażą przedsiębiorstwa, do których to wydatków należy zaliczyć także wynagrodzenie firmy doradczej, gdyż wydatek ten ma pośredni związek z czynnościami opodatkowanymi i stanowi ogólny koszt działalności gospodarczej spółki.

Dyrektor KIS w wydanej interpretacji potwierdził stanowisko spółki, wskazując, że wynagrodzenie firmy doradczej za efekt usługi pozyskania inwestora, który nabył przedsiębiorstwo, jest w sposób pośredni związane z prowadzoną przez spółkę działalnością opodatkowaną podatkiem VAT (czynnościami opodatkowanymi). Spółce przysługuje zatem prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej wynagrodzenie firmy doradczej.

Oznaczenia „TP” przy transakcjach między podmiotami powiązanymi - – interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 3 lutego 2021 r., sygn. 0111-KDIB3-1.4012.876.2020.2.KO.

Spółka zajmująca się wynajmem lokali użytkowych spytała, czy będzie spoczywał na niej obowiązek wykazywania w składanych deklaracjach dla podatku VAT oraz w prowadzonych ewidencjach dla celów podatku VAT szczegółowych informacji (oznaczeń o treści „TP”, o których mowa w § 10 ust. 4 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z dnia 15 października 2019 r. w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług) w odniesieniu do faktur dokumentujących sprzedaż przez spółkę usług najmu pomieszczeń na rzecz podmiotów powiązanych.

Spółka wskazała, że między nią a niektórymi najemcami występują powiązania podmiotowe, o których mowa w art. 32 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT. Zgodnie z § 10 ust. 4 pkt 3 ww. rozporządzenia transakcje realizowane przez podmioty powiązane muszą być od 1 października 2020 r. oznaczane w JPK_V7 symbolem „TP”.

Dyrektor KIS potwierdził, że wszystkie transakcje pomiędzy podmiotami powiązanymi (również takie, jak wskazane we wniosku o interpretację), bez względu na ich wartość, muszą być oznaczane w JPK_V7 symbolem „TP”.

Ministerstwo potwierdza: obowiązek składania sprawozdania o terminach zapłaty w transakcjach handlowych przez spółki nieruchomościowe dopiero w 2022 r. - – pismo z dnia 21 stycznia 2021 r. (znak: DDR-III.0212.86.2021).

Ministerstwo Rozwoju, Pracy i Technologii w piśmie z dnia 21 stycznia 2021 r. (znak: DDR-III.0212.86.2021) potwierdziło, że spółki nieruchomościowe, o których mowa w art. 27b ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT, będą zobowiązane przygotowywać sprawozdania o terminach zapłaty w transakcjach handlowych dopiero od dnia 31 stycznia 2022 roku, tj. dopiero za rok 2021.

W uzasadnieniu swojej odpowiedzi Ministerstwo Rozwoju, Pracy i Technologii podkreśliło, że nowa kategoria spółek nieruchomościowych pojawiła się w ustawie o CIT dopiero od 1 stycznia 2021 r., a zatem nałożenie na te spółki z mocy art. 13a ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 935 z późn. zm.) obowiązku złożenia sprawozdań o stosowanych terminach zapłaty w roku 2020, oznaczałoby działanie prawa wstecz.

Dłuższe terminy płatności zaliczek na podatek dochodowy.

W dniu 18 lutego 2021 r. w Dzienniku Ustaw opublikowano Rozporządzenie Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 16 lutego 2021 r. w sprawie przedłużenia terminów przekazania przez niektórych płatników zaliczek na podatek dochodowy i zryczałtowanego podatku dochodowego (Dz. U. z 2021 r., poz. 318). Na mocy tego rozporządzenia terminy przekazania zaliczek na podatek dochodowy i zryczałtowanego podatku dochodowego, pobranych od podatników przez płatników w styczniu 2021 r., zostały przedłużone do dnia 20 sierpnia 2021 r.

Przedłużenie terminów dotyczy tylko płatników z określonych obszarów działalności, m. in.  prowadzących działalność gospodarczą w zakresie usług związanych z poprawą kondycji fizycznej oraz usług hotelowych, którzy ponieśli negatywne konsekwencje ekonomiczne z powodu COVID-19.

Opublikowanie projektu objaśnień dotyczących SLIM VAT.

Ministerstwo Finansów opublikowało projekt objaśnień do pakietu uproszczeń w podatku VAT, który wszedł w życie 1 stycznia 2021 r. (tzw. pakiet „Slim VAT”). Dokument zawiera omówienie poszczególnych przepisów pakietu Slim VAT, wraz z przykładami ich praktycznego zastosowania (m.in. spójne kursy walut i zakres ich zastosowania, faktury korygujące in minus i sposób ich ujmowania, a także wydłużenie terminu do odliczenia VAT naliczonego na bieżąco łącznie do 4 okresów rozliczeniowych, w przypadku rozliczeń VAT w okresach miesięcznych). Objaśnienia dotyczą również sposobu stosowania znowelizowanych przepisów dotyczących Wiążących Informacji Stawkowych oraz mechanizmu podzielonej płatności. Objaśnienia SLIM VAT będą miały moc wiążącą dla administracji skarbowej.

Projekt ustawy o składkach z tytułu reklamy.

W lutym 2021 roku Ministerstwo Finansów zaprezentowało projekt ustawy o dodatkowych przychodach Narodowego Funduszu Zdrowia, Narodowego Funduszu Ochrony Zabytków oraz utworzeniu Funduszu Wsparcia Kultury i Dziedzictwa Narodowego w Obszarze Mediów. Projekt zakłada obciążenie podmiotów świadczących usługi reklamowe w mediach tradycyjnych oraz w Internecie nową opłatą – tzw. składką z tytułu reklamy.

Składki z tytułu reklamy mają dotyczyć reklamy konwencjonalnej (realizowanej poprzez jej nadawanie w telewizji lub radiu, wyświetlanie w kinie, umieszczenia na nośniku zewnętrznym lub zamieszczenia jej w prasie) oraz reklamy internetowej.

Do uiszczania składki z tytułu reklamy konwencjonalnej mają być obowiązani dostawcy usług medialnych, nadawcy, podmioty prowadzące kino, podmioty umieszczające reklamę na nośniku zewnętrznym reklamy oraz wydawcy, uzyskujący przychody ze świadczenia na terytorium Polski usługi: i) nadawania reklamy w telewizji lub radiu, wyświetlania reklamy w kinie lub umieszczania reklamy na nośniku zewnętrznym reklamy ponad kwotę 1.000.000 PLN oraz ii) zamieszczania reklamy w prasie ponad kwotę 15.000.000 PLN.

Podstawę obliczenia składki stanowić ma suma przychodów uzyskanych w roku kalendarzowym ze źródła przychodów.

Obowiązek zapłaty składki z tytułu reklamy konwencjonalnej powstawać ma z chwilą osiągnięcia w roku kalendarzowym przychodów w wysokości: 1.000.000 PLN – z tytułu nadawania reklamy w telewizji i w radiu, wyświetlania reklamy w kinie oraz umieszczania reklamy na nośniku zewnętrznym reklamy oraz 15.000.000 PLN – z tytułu zamieszczania reklamy w prasie i dotyczy przychodów powyżej tych kwot.

Płatnikiem składki od reklamy internetowej ma być usługodawca, który świadczy na terytorium Polski reklamę internetową, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

1) przychody usługodawcy bądź skonsolidowane przychody grupy podmiotów, do której należy usługodawca, bez względu na miejsce ich osiągnięcia, przekroczyły w roku obrotowym równowartość EUR 750.000.000;

2) przychody usługodawcy bądź skonsolidowane przychody grupy podmiotów, do której należy usługodawca, z tytułu świadczenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej reklamy internetowej, przekroczyły w roku obrotowym równowartość EUR 5.000.000.

Składka od reklamy internetowej ma wynosić 5% podstawy wymiaru składki, natomiast podstawę wymiaru tej składki stanowić ma iloczyn uzyskanego przychodu, bez względu na miejsce jego osiągnięcia, z tytułu reklamy internetowej oraz wyrażonego w procentach udziału liczby odbiorców, zlokalizowanych na terytorium Polski, w ogólnej liczbie odbiorców reklamy internetowej świadczonych przez płatnika, bądź grupę podmiotów, do której należy płatnik. Przychodem jest wszystko, co stanowi zapłatę za reklamę internetową, pomniejszone o podatek od towarów i usług, a przychód uznaje się za uzyskany w chwili, gdy staje się on należny.

Składki z tytułu reklamy mają stanowić w 50% przychód Narodowego Funduszu Zdrowia, w 35% przychód nowo powołanego Funduszu Wsparcia Kultury i Dziedzictwa Narodowego w Obszarze Mediów a w 15% przychód Narodowego Funduszu Ochrony Zabytków.