Podatkowe skutki wypłaty zysku spółki komandytowej osiągniętego przed dniem, w którym spółka ta stała się podatnikiem CIT - – odpowiedź Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 3 lutego 2021 r. (DD5.054.5.2021) na interpelację poselską nr 17270 z dnia 5 stycznia 2021 r.

Do dnia 31 grudnia 2020 r.  spółki komandytowe nie płaciły podatku dochodowego – podatek ten był rozliczany przez wspólników, proporcjonalnie do udziału w zyskach, dzięki czemu dochody te były jednokrotnie opodatkowane. Nowelizacja ustawy o podatku CIT (ustawa z dnia 28 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw – Dz. U. 2020, poz. 2123) wprowadziła opodatkowanie podatkiem dochodowym spółek komandytowych, co oznacza, że co do zasady dochody uzyskiwane w ramach spółki komandytowej podlegają dwukrotnemu opodatkowaniu: na poziomie spółki, która płaci podatek od swoich  dochodów oraz na poziomie wspólników, którzy uzyskują wypłaty z tytułu udziału w zysku spółki.

Nie ulega wątpliwości, że nowe zasady mają zastosowanie do dochodów osiągniętych przez spółkę komandytową od dnia 1 stycznia 2021 r. (lub od dnia 1 maja 2021 r., jeżeli spółka komandytowa postanowi o stosowaniu do niej przepisów ustawy o CIT w znowelizowanym brzmieniu dopiero od tej daty). Pojawiła się jednak wątpliwość, co do tego, czy wypłata na rzecz wspólników spółki komandytowej zysków wygenerowanych przed uzyskaniem przez spółkę statusu podatnika CIT, dokonana dopiero po uzyskaniu tego statusu (w roku 2021 lub latach następnych), będzie neutralna podatkowo, a więc czy nie spowoduje konieczności zapłaty podatku dochodowego przez spółkę oraz zapłaty podatku dochodowego przez wspólników na nowych zasadach, tj. jak od przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych. Tego zagadnienia dotyczyła interpelacja poselska skierowana do Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej.

W interpelacji przywołano art. 13 ust. 1 ww. ustawy nowelizującej, zgodnie z którym „do dochodów wspólników spółki komandytowej lub spółki jawnej uzyskanych z udziału w zyskach takiej spółki, osiągniętych przez taką spółkę przed dniem, w którym taka spółka stała się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu obowiązującym przed dniem, w którym taka spółka stała się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych”, zaznaczając, że przepis ten pozwala co prawda wywnioskować, że do dotychczas wypracowanych zysków należy stosować przepisy do tej pory obowiązujące, jednakże z uwagi na brak odniesienia wprost do wypłaty zysków na rzecz wspólników wśród przedsiębiorców pojawiły się wątpliwości.

W odpowiedzi na powyższą interpelację Ministerstwo Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej potwierdziło, że zyski wypłacane przez spółkę komandytową, które zostały wypracowane (osiągnięte) w okresie, kiedy spółka ta nie posiadała  jeszcze  statusu podatnika podatku dochodowego,  podlegają opodatkowaniu na zasadach obowiązujących przed dniem 1 stycznia 2021 r. i nie są opodatkowane podatkiem CIT  po stronie spółki, ani też nie stanowią po stronie wspólników przychodów z udziałów w zyskach osób prawnych, które podlegają opodatkowaniu. Wypłata takich zysków po dniu, w którym spółka komandytowa stała się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych nie powoduje powstania obowiązku zapłaty podatku dochodowego ani po stronie spółki, ani po stronie wspólników.

Podatkowe skutki zmian w umowie leasingu oraz sprzedaży przedmiotu umowy leasingu - – interpretacja ogólna Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 15 lutego 2021 r. (nr DD6.8202.4.2020).

Zasadniczo zmiana umowy leasingu powoduje konieczność zbadania, czy zmodyfikowane warunki umowy pozwalają na dotychczasową kwalifikację tej umowy na gruncie prawa podatkowego, w tym w szczególności, czy nadal spełnione są kryteria, o których mowa w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT – w przypadku umowy leasingu operacyjnego lub w art. 17f ust. 1 ustawy o CIT w przypadku leasingu finansowego.

Zdaniem Ministra Finansów, nie ma konieczności ponownej weryfikacji umowy leasingu na gruncie przepisów prawa podatkowego, jeżeli zmiany umowy leasingu nie pociągają za sobą naruszenia uznania danej umowy za leasing operacyjny lub finansowy dla celów podatkowych oraz nie powodują zmiany klasyfikacji umowy, która prowadziłaby do przekształcenia umowy leasingu operacyjnego w leasing finansowy lub odwrotnie.

W świetle powyższego Minister Finansów wskazał, że dopuszczalne modyfikacje umowy leasingu mogą w szczególności dotyczyć zmiany harmonogramu płatności, m.in. poprzez:

• obniżenie wartości wymagalnych rat leasingowych wskutek wydłużenia okresu trwania umowy,
• zwiększenie wartości wymagalnych rat leasingowych wskutek skrócenia okresu trwania umowy (jednak na okres nie krótszy niż 40% normatywnego okresu amortyzacji danego przedmiotu leasingu),
• zawieszenie przez określony okres płatności rat,
• obniżenie przez określony okres płatności rat,
• wydłużenie okresu trwania i obniżenie wartości wymagalnych rat leasingowych, przy jednoczesnym zawieszeniu przez określony okres płatności rat oraz zwiększenie/zmniejszenie.

Minister uznał, że w świetle art. 17a pkt 2 ustawy o CIT, definiującym pojęcie „podstawowego okresu umowy leasingu”, jeżeli wymienione modyfikacje (w tym dotyczące harmonogramu płatności) nie powodują naruszenia warunków pozwalających na klasyfikację umowy leasingu bądź to jako leasing operacyjny, bądź też jako leasing finansowy, to nie wpływają również na późniejsze stosowanie przez finansującego – odpowiednio art. 17c ustawy o CIT (w przypadku leasingu operacyjnego) albo art. 17g (w przypadku leasingu finansowego) ustawy o CIT, w odniesieniu do transakcji sprzedaży na rzecz korzystającego przedmiotu umowy leasingu po jej zakończeniu. Wskazano przy tym, że nie jest dopuszczalna w tym kontekście zmiana warunków umowy prowadząca do zmiany kwalifikacji tej umowy z jednego rodzaju leasingu w drugi, bowiem obligatoryjnie musi zachodzić ciągłość strony dokonującej amortyzacji podatkowej środka trwałego, stanowiącego przedmiot leasingu.

W interpretacji odniesiono się również do przypadku, w którym wskazane powyżej modyfikacje zachodzą w połączeniu ze zmianą stron umowy leasingu (w drodze cesji lub wstąpienia w stosunek leasingu). Jak wynika z treści z art. 17a pkt 2 in fine ustawy o CIT, w takim wypadku podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie. Należy przyjąć, że pojęcie „innych postanowień umowy” odnosi się do tych postanowień (warunków umowy), które determinują byt prawny umowy leasingu dla celów podatku dochodowego. Zmianą „innych postanowień umowy” jest zatem wyłącznie taka zmiana, w wyniku której umowa przestałaby spełniać warunki uznania jej za umowę leasingu dla celów podatkowych. Jeżeli zmiana stron umowy połączona jest ze zmianami warunków umowy, które istotne są wyłącznie z cywilistycznego punktu widzenia (np. zmiana ustanowionych zabezpieczeń do umowy leasingu, danych adresowych strony mowy lub też zasad obciążania korzystającego dodatkowymi opłatami) nie wpływa na klasyfikację umowy jako umowy leasingu dla celów podatkowych i nie jest zmianą „innych postanowień umowy”.

Minister Finansów odniósł się także do kwestii sprzedaży przedmiotu leasingu przez finansującego na rzecz podmiotu innego niż korzystający w trakcie trwania umowy, wskazując, że w tym kontekście zagadnieniem do rozstrzygnięcia jest prawidłowe ustalenie kwoty przychodu w związku ze zmianą finansującego (przeniesienia prawa własności przedmiotu leasingu na nowego finansującego), tj. czy będzie nią przychód ze sprzedaży przedmiotu leasingu w wysokości równej wartości niespłaconego przez korzystającego kapitału (ekspozycji).

Minister stanął na stanowisku, że jako przychód finansującego z tytułu sprzedaży przedmiotu leasingu w trakcie trwania umowy należy zakwalifikować wartość wyrażoną w cenie określonej w umowie leasingu, z jednoczesnym zastrzeżeniem, że jeżeli cena sprzedaży będzie na poziomie wartości kapitału niespłaconego przez korzystającego, należy przyjąć, że jest zgodna z wartością rynkową.

Zbycie nieruchomości nabytej na podstawie testamentowego zapisu windykacyjnego a PIT - – interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 stycznia 2021 r., sygn. 0115-KDIT2.4011.759.2020.1.MD.

Wnioskodawca w roku 2018 nabył na podstawie testamentowego zapisu windykacyjnego lokal mieszkalny, którego własność spadkodawca nabył w roku 2009. Wnioskodawca sprzedał nabyty lokal w roku 2020. Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o wydanie interpretacji zadając pytanie, czy uzyskany przez niego przychód ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości przed upływem 5 lat od dnia nabycia własności lokalu na podstawie zapisu windykacyjnego podlega opodatkowaniu podatkiem PIT.

Wnioskodawca stanął na stanowisku, że taki przychód nie podlega opodatkowaniu PIT, wskazując na art. 10 ust. 1 pkt 8 oraz art. 10 ust. 5 ustawy o PIT. Zgodnie z pierwszym z tych przepisów, źródłem przychodu jest m.in. odpłatne zbycie nieruchomości lub jej części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli nie następuje ono w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie. Natomiast stosownie do art. 10 ust. 5 ustawy o PIT, w przypadku odpłatnego zbycia nabytej w drodze spadku nieruchomości pięcioletni okres, o którym mowa w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie tej nieruchomości przez spadkodawcę. Artykuł 10 ust. 5 ustawy o PIT obowiązuje od dnia 1 stycznia 2019 r.  Skoro wnioskodawca sprzedał lokal w roku 2020 r., to osiągnął dochód (przychód) po 1 stycznia 2019 r., stąd należy tu zastosować przepis art. 10 ust. 5 ustawy o PIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r.

Zdaniem wnioskodawcy, za datę nabycia nieruchomości uznać należy moment jej nabycia przez spadkodawcę, a nie moment nabycia lokalu w drodze zapisu windykacyjnego przez wnioskodawcę. W konsekwencji w okolicznościach przedmiotowej sprawy 5-letni okres, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT, upłynął z końcem 2014 r., a dokonane przez wnioskodawcę zbycie nieruchomości w roku 2020 r. nie stanowi źródła przychodu.

Wnioskodawca nabył ww. lokal na podstawie zapisu windykacyjnego zawartego w testamencie notarialnym, co w ocenie wnioskodawcy mieści się w pojęciu „nabytych w drodze spadku”, o którym mowa w art. 10 ust. 5 ustawy o PIT.

Dyrektor KIS uznał stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe, potwierdzając, że nabycie przez wnioskodawcę lokalu mieszkalnego w drodze zapisu windykacyjnego na podstawie testamentu jest nabyciem nieruchomości w drodze spadku i w związku z tym do określenia skutków podatkowych z tytułu sprzedaży nieruchomości zastosowanie ma art. 10 ust. 5 ustawy o PIT  w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., a co za tym idzie, odpłatne zbycie przez wnioskodawcę tego lokalu nie stanowi dla niego źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT, gdyż nastąpiło ono po upływie 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lokalu przez spadkodawcę.

Odszkodowanie za bezumowne korzystanie z nieruchomości a PIT - – interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 15 lutego 2021 r., sygn. 0114-KDIP3-2.4011.818.2020.1.AK.

Pomiędzy współwłaścicielami nieruchomości rolnej a osobami bezumownie korzystającymi z tej nieruchomości doszło do zawarcia ugody, na mocy której ci ostatni zobowiązali się zapłacić współwłaścicielom odszkodowanie za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Jeden ze współwłaścicieli nieruchomości, występując z wnioskiem o wydanie interpretacji, stanął na stanowisku, że nie powinien płacić podatku od przypadającej mu części odszkodowania, gdyż należność z zawartej ugody w swej istocie stanowi dla niego ekwiwalent za utracone dochody z gospodarstwa rolnego, a zatem przychód uzyskany z tego tytułu jest faktycznie dochodem z dzierżawy gruntu rolnego i jako taki powinien być traktowany jak przychód z działalności rolniczej, o której mowa w art. 2 ust. 2 ustawy o PIT. W związku z powyższym na mocy art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT nie powinno stosować się do takiego przychodu przepisów ustawy o PIT i nie podlega on opodatkowaniu podatkiem PIT.

Dyrektor KIS uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe, wskazując, że zarówno wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości, jak i czynsz z tytułu dzierżawy gruntów stanowiących gospodarstwo rolne (nawet na cele rolnicze) nie spełnia definicji „działalności rolniczej” w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy o PIT. Podstawową cechą działalności rolniczej jest uzyskiwanie produktów w stanie nieprzetworzonym, pochodzących z uprawy (produkty roślinne), chowu lub hodowli (produkty zwierzęce), natomiast wszelkie inne przychody pośrednio związane z działalnością rolniczą, czy też powstające przy okazji prowadzenia działalności rolniczej, nie stanowią przychodów z tej działalności. Wobec powyższego nie zachodzi zawarte w art. 2 ust. 1 pkt 1 wyłączenie stosowania ustawy o PIT. Otrzymane przez wnioskodawcę świadczenie z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości jest przysporzeniem majątkowym, mającym konkretny wymiar finansowy i stanowi dla wnioskodawcy podlegający opodatkowaniu przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o PIT.

Opłaty za przekształcenie użytkowania wieczystego we własność a VAT - – wyrok TSUE z 25 lutego 2021 r., sygn. C-604/19.

TSUE w wyroku z dnia 25 lutego 2021 r. w sprawie o sygn. C-604/19 rozstrzygnął wątpliwości przedstawione mu przez WSA we Wrocławiu (postanowienie z 19 czerwca 2019 r., sygn. akt I SA/Wr 295/19), które pojawiły się w sporze pomiędzy Gminą Wrocław a Dyrektorem KIS, dotyczącym opodatkowania podatkiem VAT otrzymywanych przez jednostki samorządu terytorialnego od dotychczasowych użytkowników wieczystych tzw. opłat przekształceniowych (opłat za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego we własność). Wątpliwości te dotyczyły kwestii, czy w zakresie podejmowanych przez gminę czynności dotyczących przekształcenia prawa użytkowania wieczystego we własność powinna być uznana za podatnika VAT, a także, czy wyżej opisane przekształcenie można traktować jako dostawę towarów w rozumieniu art. 14 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. z 2006 r. Nr 347, str. 1 z późn. zm.; dalej „Dyrektywa VAT”), albo też jako dostawę w zamian za odszkodowanie, o którym mowa w art. 14 ust. 2 lit. a Dyrektywy VAT.

TSUE stanął na stanowisku, że przekształcenie użytkowania wieczystego we własność stanowi odpłatną dostawę towarów w zamian za odszkodowanie wypłacane z mocy prawa w rozumieniu art. 14 ust. 2 lit. a Dyrektywy VAT, a opłaty przekształceniowe mogą być traktowane jako odszkodowanie w rozumieniu tego przepisu. Opłaty te są bowiem związane z przeniesieniem własności nieruchomości i są przez nowych właścicieli faktycznie uiszczane. W tym zakresie Trybunał odwołał się także do swojego wyroku z 13 czerwca 2018 r. (sygn. akt C-665/16).  Trybunał rozstrzygnął również, że przy pobieraniu opłaty przekształceniowej gmina nie działa jako organ władzy publicznej, a jako podatnik VAT, gdyż sama nie ustala wysokości opłat przekształceniowych, które jednocześnie stanowią jej stały dochód. W konsekwencji przekształcenie prawa użytkowania wieczystego we własność w oparciu o wskazane wyżej przepisy stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Kod identyfikujący GTU_10 w ewidencji JPK_VAT przy transakcji sprzedaży lokalu - – interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 15 lutego 2021 r., sygn. 0114-KDIP1-3.4012.38.2021.1.KK.

Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność deweloperską, w ramach której dokonuje dostawy lokali w wybudowanych budynkach mieszkalno-usługowych. Zdaniem wnioskodawcy, nie dokonuje on dostawy budynków, budowli i gruntów, o których mowa w § 10 ust. 3 pkt 1 lit. j Rozporządzenia Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z dnia 15 października 2019 r. w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług (Dz. U. poz. 1988 z późn. zm.; dalej: „Rozporządzenie”), tylko lokali mieszkalnych lub niemieszkalnych w tych budynkach. W związku z z tym nie ma obowiązku stosować oznaczenia GTU_10 w plikach JPK_V7.

Z powyższym stanowiskiem nie zgodził się Dyrektor KIS, wskazując na art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, z którego wynika, że pod pojęciem towarów należy rozumieć rzeczy oraz ich części. Ponieważ zgodnie z definicją towarów budynki są rzeczami, to również ich części w postaci lokali są traktowane jak towary. Oznaczenie GTU_10 stosuje się do takich towarów jak budynki, budowle i grunty. Oznaczenie GTU_10 należy także stosować do dostawy części budynku w postaci lokalu.

Krajowy System e-Faktur i tzw. faktury ustandaryzowane.

Będący obecnie na etapie opiniowania projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (numer projektu UD159) przewiduje wprowadzenie możliwości wystawiania faktur ustrukturyzowanych. Ma to być jedna z dopuszczalnych form dokumentowania sprzedaży, obok faktur papierowych i obecnie występujących w obrocie faktur elektronicznych. Faktury ustrukturyzowane będzie można wystawiać i otrzymywać za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, tj. Krajowego Systemu e-Faktur (dalej: „KSeF”).

KSeF ma być systemem teleinformatycznym służącym do wystawiania i otrzymywania faktur ustrukturyzowanych, jak również do ich przechowywania, oznaczania numerem identyfikującym przydzielonym przez ten system, weryfikowania zgodności z określonym i udostępnionym przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych wzorem takiej faktury. System będzie wykorzystywany do analizy i kontroli danych z faktur ustrukturyzowanych oraz wysyłania komunikatów dotyczących wystawienia, odrzucenia albo braku możliwości wystawienia faktury ustrukturyzowanej. Wystawianie faktur ustrukturyzowanych za pośrednictwem KSeF pozwoli podatnikom uniknąć obowiązku ich przechowywania i archiwizacji.

Co istotne, podatnicy, którzy w całym okresie rozliczeniowym będą wystawiać wyłącznie faktury ustrukturyzowane, a przy tym spełniający warunki m.in. w zakresie zarejestrowania jako podatnik VAT czynny oraz składania deklaracji za każdy okres rozliczeniowy, mieliby korzystać z preferencji w postaci krótszego terminu zwrotu podatku VAT (40 dni licząc od dnia złożenia rozliczenia).

Uchwalenie ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw.

Na posiedzeniu w dniu 25 lutego 2021 r. Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw (druk sejmowy nr 860). Ustawa przekazana została 26 lutego 2021 r. Prezydentowi i Marszałkowi Senatu.

Poniżej wybrane zmiany, które nowelizacja za sobą niesie.

Przedłużenie terminów do składania CIT-8 i informacji o cenach transferowych.

Ustawa przewiduje m. in. przedłużenie do dnia 30 czerwca 2021 r. dla podatników podatku CIT terminów do złożenia zeznania o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym, który zakończył się w okresie od dnia 1 grudnia 2020 r. do dnia 28 lutego 2021 r., jak również terminu do wpłaty podatku należnego wykazanego w takim zeznaniu, albo różnicy między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w tym zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku.

Nowelizacja wydłuża ponadto terminy na składanie informacji o cenach transferowych i oświadczeń o sporządzeniu dokumentacji cen transferowych. Podmioty powiązane, dla których terminy te upływają w okresie od 1 lutego 2021 r. do 30 czerwca 2021 r., będą miały na to czas do 30 września 2021 r. Natomiast w przypadku podmiotów, dla których terminy te upływają w okresie od dnia 1 lipca 2021 r. do dnia 31 grudnia 2021 r., termin na realizację tych obowiązków zostanie przedłużony o trzy miesiące.

Zmiany w podatku akcyzowym.

Zasadniczą zmianą wprowadzaną przez ww. ustawę w ustawie z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym jest obowiązek składania deklaracji akcyzowych za okresy kwartalne w zakresie wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy z wyjątkiem:

• zwolnień częściowych, lub
• zwolnień realizowanych przez zwrot akcyzy, lub
• zwolnień ubytków wyrobów akcyzowych lub całkowitego zniszczenia wyrobów akcyzowych, o których mowa w art. 30 ust. 3 ustawy o podatku akcyzowym, lub
• wyrobów akcyzowych wymienionych w załączniku nr 2 do ustawy, tj. w wykazie wyrobów akcyzowych, do których stosuje się procedurę zawieszenia poboru akcyzy i których produkcja odbywa się w składzie podatkowym, o których mowa w dyrektywie Rady 92/12/EWG), opodatkowanych zerową stawką akcyzy.

Deklaracje mają być składane właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego (dodawany art. 24e ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym).

Z powyższego obowiązku zostały wyłączone osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.

Nowelizacja wprowadza ponadto obowiązek składania tzw. deklaracji uproszczonych w zakresie wyrobów akcyzowych wymienionych w załączniku nr 2 do ustawy o podatku akcyzowym objętych zerową stawką akcyzy (dodawany art. 78 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku akcyzowym).

W przypadku podatników prowadzących działalność wyłącznie w obszarze wyrobów akcyzowych zwolnionych od akcyzy lub wyrobów akcyzowych wymienionych w załączniku nr 2 do Ustawy o podatku akcyzowym, opodatkowanych zerową stawką akcyzy, składają oni deklarację kwartalną w trybie przepisu szczególnego wprowadzanego w art. 24e ust. 1 Ustawy o podatku akcyzowym.

Natomiast podatnicy, którzy dokonują czynności zarówno w zakresie wyrobów akcyzowych opodatkowanych pozytywną stawką akcyzy, jak i w zakresie wyrobów, o których mowa w art. 24e ust. 1 Ustawy o podatku akcyzowym, będą obowiązani do składania deklaracji na dotychczasowych zasadach (bez obowiązku składania deklaracji kwartalnych).

Termin składnia deklaracji podatkowych to odpowiednio 25. (dla deklaracji podatkowej, o której mowa w dodawanym przepisie art. 24e ust. 1 Ustawy o podatku akcyzowym) i 10. (dla deklaracji uproszczonej, o której mowa w dodawanym przepisie art. 78 ust. 1 pkt 3b Ustawy o podatku akcyzowym) dzień drugiego miesiąca po kwartale, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Ponadto nowelizacja przewiduje wprowadzenie od 1 stycznia 2022 r. obowiązku prowadzenia ewidencji akcyzowych w formie elektronicznej, natomiast już od 1 lipca 2021 r. obowiązku sporządzania deklaracji akcyzowych wyłącznie za pomocą środków komunikacji elektronicznej. Osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej będą jednak mogły nadal składać deklaracje podatkowe w postaci papierowej.

Nowelizacja przewiduje też szereg innych zmian, w tym m.in. w zakresie Wiążących Informacji Akcyzowych (5-letni okres ważności WIA z możliwością jego przedłużenia, możliwość wystąpienia o WIA również przez podmioty, które dopiero planują rozpoczęcie działalności gospodarczej w zakresie wyrobów akcyzowych).

Brak obowiązku ustanawiania przedstawiciela podatkowego.

Dnia 26 lutego 2021 r. weszło w życie, z mocą od dnia 1 stycznia 2021 r., rozporządzenie Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 23 lutego 2021 r. w sprawie braku obowiązku ustanawiania przedstawiciela podatkowego (Dz. U. 2021, poz. 347).

Rozporządzenie przewiduje, że obowiązku ustanawiania przedstawiciela podatkowego nie ma podatnik, o którym mowa w art. 18a ust. 1 ustawy o VAT (nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, podlegający obowiązkowi zarejestrowania się jako podatnik VAT czynny), jeżeli posiada siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium:

• Królestwa Norwegii lub
• Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

– będących państwami, z którymi zostały zawarte umowy w zakresie współpracy administracyjnej, zwalczania oszustw i dochodzenia należności w obszarze podatku od towarów i usług lub umowy o podobnym charakterze.