Estońska sp. z o.o. jest zagraniczną spółką kontrolowaną w rozumieniu Ustawy o PIT - interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji skarbowej z dnia 27 grudnia 2018 r., nr 0112-KDIL3-3.4011.331.2018.2.DS.

Z wnioskiem o wydanie interpretacji podatkowej wystąpił podatnik będący wspólnikiem w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Estonii. Podatnik wniósł o potwierdzenie, że spółka estońska nie stanowi zagranicznej spółki kontrolowanej (CFC) w rozumieniu Ustawy o PIT. W ocenie pytającego nie został spełniony warunek dotyczący stawki podatkowej należnej w państwie siedziby spółki, gdyż wszystkie przychody osiągnięte przez spółkę estońską, pomniejszone o koszty ich uzyskania, podlegają opodatkowaniu estońskim CIT, zaś stawka estońskiego CIT wynosi 20%, a zatem jest wyższa od podstawowej stawki polskiego podatku CIT.

Zdaniem organu podatkowego dla oceny statusu spółki estońskiej w opisanej sytuacji konieczne jest porównanie nie tylko stawek podatkowych przewidzianych przez przepisy prawa obowiązujące w Estonii i w Polsce, lecz również kwoty faktycznie zapłaconego za granicą podatku z kwotą takiego podatku, który byłby od danej spółki hipotetycznie należny w Polsce, gdyby taka spółka była polskim rezydentem podatkowym. Organ wskazał, że zgodnie z estońskimi przepisami podatkowymi momentem, w którym powstaje obowiązek zapłaty estońskiego podatku dochodowego, jest dopiero dystrybucja dochodu spółki między jej wspólnikami w postaci wypłaty dywidendy lub w jakiejkolwiek innej formie. W konsekwencji może się okazać, że jeżeli nie nastąpi wypłata takich świadczeń przez spółkę, podatek faktycznie nie zostanie zapłacony. W tym kontekście spółka estońska, ze względu na odroczony moment płatności podatku, powinna zostać uznana za CFC.

Przesłanki uznania wynajmu mieszkań za działalność gospodarczą - wyrok NSA z dnia 15 stycznia 2019 r., sygn. II FSK 14/17.

Sprawa dotyczyła osoby fizycznej, nie prowadzącej działalności gospodarczej, która planowała nabycie kilku lokali mieszkalnych z przeznaczeniem na wynajem, zamierzając korzystać z profesjonalnego wsparcia przy zarządzaniu lokalami i obsłudze umów najmu. Po stronie podatnika powstała wątpliwość, co do możliwości zastosowania zryczałtowanej stawki podatkowej w wysokości 8,5% w odniesieniu do dochodów uzyskiwanych z najmu. Podatnik uznał, że najem ww. lokali nie będzie dokonywany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż nie spełnia znamion działalności gospodarczej jego aktywność polegająca jedynie na podpisaniu umowy na zarządzanie lokalami i obsługę umów najmu oraz monitorowaniu płatności od najemców, a nie posiada on zorganizowanej infrastruktury do poszukiwania najemców, czy do obsługi tej działalności. Ponadto ustawodawca nie uzależnił możliwości ryczałtowego opodatkowania od ilości wynajmowanych lokali.

Organ podatkowy, a zanim sądy administracyjne obu instancji, nie zgodziły się ze stanowiskiem podatnika, uznając, że opisana działalność spełnia wymogi wskazane w definicji działalności gospodarczej, gdyż jej celem jest uzyskiwanie dochodu, jest ona zorganizowana i prowadzona w sposób ciągły. O zorganizowaniu działalności świadczy m.in. wynajęcie firmy, która ma w sposób profesjonalny zajmować się wyszukiwaniem najemców, kontrolowaniem realizacji umów najmu i rozliczaniem najmu. Fakt, że podatnik nie zajmuje się osobiście pozyskiwaniem najemców i innymi czynnościami związanymi z najmem, nie ma w tym kontekście istotnego znaczenia.

Otrzymane od firmy ubezpieczeniowej odszkodowanie podlega opodatkowaniu - wyrok NSA z dnia 8 stycznia 2019 r., sygn. II FSK 3612/16.

Sprawa będące przedmiotem orzeczenia NSA dotyczyła spółki, której majątek uległ zniszczeniu wskutek pożaru. W związku z tym, że zniszczone środki trwałe nie były w pełni zamortyzowane, spółka zaliczyła niezamortyzowaną ich wartość początkową do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo. Na podstawie umowy zawartej z ubezpieczycielem spółka była uprawniona do otrzymania odszkodowania, którego wysokość miała odpowiadać wydatkom poniesionym przez spółkę na odtworzenie zniszczonego majątku, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Spółka wystąpiła do organu podatkowego z zapytaniem, czy opisane wyżej odszkodowanie będzie stanowiło dla spółki przychód podlegający opodatkowaniu, wskazując, że w jej ocenie uzyskane odszkodowanie powinno podlegać wyłączeniu z kategorii przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a Ustawy o CIT, zgodnie z którym nie stanowią przychodu zwrócone wydatki nie zaliczone uprzednio do kosztów uzyskania przychodu.

Organ podatkowy uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe. Zdaniem organu uzyskane przez spółkę odszkodowanie powinno być traktowane jako świadczenie z umowy ubezpieczenia, a nie zwrot wydatków, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a Ustawy o CIT. Wskazano, że należy w tym przypadku odróżnić dwa zdarzenia: jako pierwsze – wypłata kwoty odszkodowania, będąca następstwem zaistnienia szkody oraz jako drugie – poniesienie przez spółkę wydatków w związku z naprawieniem powstałej szkody. Tych dwóch zdarzeń nie należy łączyć w kontekście podatkowej kwalifikacji wypłaconego odszkodowania. NSA przychylił się do stanowiska organu podatkowego.

Moment powstania obowiązku podatkowego a bonusy jakościowe jako wynagrodzenie - wyrok NSA z dnia 16 stycznia 2019 r., sygn. I FSK 78/17.

Stroną w sprawie była spółka będąca autoryzowanym dealerem samochodów, części i akcesoriów samochodowych oraz świadcząca usługi serwisowe. W zamian za świadczone usługi w zakresie dystrybucji samochodów, części i akcesoriów oraz w zakresie serwisowania spółka uzyskiwała od producentów samochodów, części i akcesoriów wynagrodzenie w postaci tzw. bonusów jakościowych wypłacanych w pieniądzu. Wypłata tych bonusów następowała na podstawie faktur VAT wystawianych przez spółkę na rzecz sprzedawców. Załącznikiem do faktury była kalkulacja bonusu dokonana przez spółkę w oparciu o zapisy stosownej umowy, uprzednio zatwierdzona przez podmiot udzielający bonusu.

Spółka powzięła wątpliwości, co do momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczonych usług, za które uzyskiwała powyższe wynagrodzenie. W ocenie spółki moment powstania obowiązku podatkowego powinien być określany na zasadach ogólnych, a zatem powinien to być moment faktycznego wykonania usługi. Zdaniem spółki następowało to po faktycznym wykonaniu wszystkich działań i czynności składających się na daną usługę, w tym uzyskaniu przez spółkę informacji o zatwierdzeniu przyznanego bonusu i jego wysokości. Wobec powyższego jako datę wykonania usługi spółka traktowała dzień uzyskania powyższej informacji.

Organ podatkowy uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe. Zdaniem organu podatkowego dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego bez znaczenia pozostaje sposób rozliczeń dokonywanych pomiędzy stronami. Jako moment wykonania usługi należy przyjąć moment faktycznego (a nie umownego) wykonaniu usługi. Z uwagi na ciągły charakter przedmiotowych usług, jako moment wykonania usługi należy przyjąć moment upływu danego okresu rozliczeniowego. NSA podzielił w tym zakresie stanowisko prezentowane przez organ podatkowy.

Wartość złomu uzyskanego w związku z rozbiórką budynku może stanowić wynagrodzenie - wyrok TSUE z dnia 10 stycznia 2019 r., sygn. C-410/17.

Sprawa dotyczyła spółki prowadzącej działalność w zakresie rozbiórki budynków, wywozu oraz odzyskiwania usuwanego materiału i odpadów. Zawierane z kontrahentami umowy uprawniały spółkę do wykorzystania na własne potrzeby odpadów pozyskanych w związku z realizacją ww. robót. Korzystając z tych zapisów umownych spółka sprzedawała pozyskany złom i odpady, a szacowany z tej sprzedaży dochód zmniejszał wynagrodzenie spółki z tytułu realizacji usług rozbiórkowych. W konsekwencji na wystawianej fakturze za prace rozbiórkowe spółka wykazywała wynagrodzenie w kwocie stanowiącej różnicę między wynagrodzeniem, które byłoby należne za wykonane usługi, a wartością szacowanego dochodu ze sprzedaży złomu i odpadów.

TSUE uznał, że na potrzeby VAT taką transakcję – w części, w jakiej wynagrodzenie spółki zostało pomniejszone o wartość szacowanego dochodu ze sprzedaży złomu i odpadów – należy traktować jako rozliczenie barterowe. Tym samym spółka z tytułu wykonanych prace rozbiórkowych powinna uwzględnić w podstawie opodatkowania VAT także wartość dochodu uzyskanego z tytułu sprzedaży złomu i odpadów, o którą obniżyła wynagrodzenie za prace rozbiórkowe.

Rozliczenia transakcji pomiędzy oddziałem a centralą na gruncie VAT - wyrok TSUE z dnia 24 stycznia 2019 r., sygn. C-165/17.

Sprawa dotyczyła rozliczeń pomiędzy spółką i jej zagranicznym oddziałem. Oddział świadczył w kraju swojej siedziby usługi uprawniające do pełnego odliczenia podatku naliczonego. Niezależnie od nich realizował transakcje na rzecz centrali, pozostające poza zakresem opodatkowania VAT. Działania realizowane przez oddział na rzecz centrali miały ścisły związek ze sprzedażą generowaną przez centralę w kraju, w którym miała siedzibę. Ta sprzedaż z kolei korzystała ze zwolnienia od opodatkowania w świetle lokalnych przepisów. Kalkulując proporcję odliczenia VAT oddział uwzględniał jedynie obrót wynikający z realizowanych przez niego transakcji podlegających opodatkowaniu VAT, a tym samym nie uwzględniał zwolnionego z VAT obrotu generowanego przez centralę w kraju jej siedziby.

TSUE nie zgodził się z takim podejściem wskazując, że w związku z tym że oddział świadczył usługi na rzecz centrali, które miały ścisły związek z czynnościami wykonywanymi przez centralę w kraju jej siedziby, przy kalkulacji prawa do odliczenia oddział powinien uwzględniać również obrót realizowany przez centralę w innym państwie członkowskim.