Czas na odliczenie straty dla spółki nie biegnie w PGK - interpretacja ogólna nr DD6.8202.4.2021 Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 19 października 2021 r.

W celu zapewnienia jednolitego stosowania przepisów prawa podatkowego, Minister Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej w wydanej interpretacji ogólnej zajął stanowisko, co do sposobu obliczania przez spółkę okresu pięciu lat podatkowych dla celów rozliczenia strat powstałych i nierozliczonych w latach poprzedzających przystąpienie przez nią do PGK.

Zgodnie z art. 7 ust. 5 ustawy o CIT, na odliczenie podatkowej straty od dochodu podatnik ma pięć następujących po sobie lat podatkowych, a kwota odliczenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50 proc. straty. Podatnik może również jednorazowo obniżyć dochód o kwotę straty nieprzekraczającą 5 mln zł w jednym z najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, a pozostałą część – w kolejnych latach na zasadach ogólnych.

W ocenie Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej, wraz z przystąpieniem do PGK pięcioletni termin na rozliczenie przez spółkę straty ulega zawieszeniu na czas członkostwa w PGK. Zaczyna on biec po wyjściu spółki z PGK, wraz z rozpoczęciem kolejnego roku podatkowego spółki. Rok ten stanowi dla spółki najbliższy kolejno bezpośrednio następujący po sobie rok podatkowy, w którym jest ona uprawniona do rozliczenia straty. Minister wskazał, że PGK oraz spółki tworzące PGK są odrębnymi podmiotami podatku CIT i brak jest tożsamości podmiotowej pomiędzy tymi podmiotami (w tym także w zakresie dochodów i strat). Ponadto nie można utożsamiać roku podatkowego PGK z rokiem podatkowym spółki, ponieważ przepisy wyraźnie wskazują, że rok podatkowy spółki kończy się wraz z rozpoczęciem roku podatkowego PGK, a następny zaczyna się w momencie zakończenia funkcjonowania PGK.

Powyższe stanowisko jest zbieżne z dotychczasową linią orzeczniczą sądów administracyjnych (m.in. prawomocny wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 9 października 2018 r., sygn. akt I SA/Wr 674/18) i stanowi odejście od dotychczasowego stanowiska KIS (m.in. interpretacja indywidualna z dnia 21 maja 2021 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.139.2021.1.AW).

Pieniądze uzyskane z nieoprocentowanej pożyczki nie stanowią przychodu dla pożyczkobiorcy - interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 27 września 2021 r., sygn. 0115-KDIT2.4011.486.2021.1.MD.

Wnioskodawca zawarł umowę nieoprocentowanej pożyczki z osobami fizycznymi z nim niespokrewnionymi. Pożyczka nie miała związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jej cel to sfinansowanie zakupu nieruchomości. Umowa pożyczki została zgłoszona właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego oraz opłacony został podatek od czynności cywilnoprawnych.

W złożonym wniosku o interpretację indywidualną wnioskodawca zapytał, czy udzielenie takiej nieoprocentowanej pożyczki osobom fizycznym skutkuje powstaniem nieodpłatnego świadczenia po stronie pożyczkobiorców i w konsekwencji będzie skutkować obowiązkiem zapłaty przez nich podatku dochodowego od przychodu w postaci niezapłaconych pożyczkodawcy odsetek.

Dyrektor KIS zgodził się ze stanowiskiem, że otrzymanie nieoprocentowanej pożyczki jest obojętne podatkowo. Wyjaśnił, że jeśli strony w umowie pożyczki zastrzegły brak odpłatności pożyczki w postaci odsetek, to udzielenie takiej pożyczki nie rodzi skutków podatkowych w postaci uzyskania przez pożyczkobiorcę nieodpłatnego świadczenia.

Przychód z tytułu uczestnictwa w spółce cichej jest przychodem z innych źródeł - wyrok NSA z dnia 12 października 2021 r., sygn. akt II FSK 69/19.

Wyrok NSA dotyczy sporu pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym w przedmiocie zakwalifikowania wypłacanych przez spółkę cichą na rzecz jej wspólnika kwot zaliczek na poczet zysku w trakcie roku podatkowego.

Podatnik zawarł ze spółką jawną umowę spółki cichej i na tej podstawie wniósł do spółki wkład pieniężny z przeznaczeniem na działalność spółki. W zamian za to przysługiwał mu udział w zysku spółki osiągniętym z tytułu prowadzenia przez spółkę dofinansowanej działalności. Spółka jawna zobowiązała się też do zwrotu podatnikowi zwaloryzowanego wkładu w przypadku rozwiązania umowy spółki cichej.

W ocenie podatnika, jego udział (jako wspólnika spółki cichej) w zyskach osiąganych przez spółkę stanowi przychód z tzw. innych źródeł. Jednak w ocenie dyrektora KAS, kwoty wniesione przez wspólnika cichego do spółki to forma pożyczki na rzecz spółki i w takiej sytuacji przychody z udziału w jej zyskach należy traktować jako odsetki od udzielonej pożyczki, które stanowią przychód z kapitałów pieniężnych.

Sądy administracyjne podzieliły jednak stanowisko podatnika. Jak wskazał WSA w Poznaniu, spółka cicha jest umową nienazwaną, inną niż umowa pożyczki. Z treści zawartej umowy wynikało, że wspólnikowi cichemu przysługiwać będzie udział w zysku uzyskanym z działalności spółki, a po zakończeniu umowy prawo do zwrotu zwaloryzowanego wkładu. W przypadku, gdyby była to umowa pożyczki, to podatnik mógłby odzyskać wyłącznie pożyczoną kwotę wraz z odsetkami. Z tego powodu, zdaniem NSA, przychody wspólnika cichego z tytułu udziału w zyskach spółki nie mogą być uznane za odsetki od pożyczki i stanowią przychód z innych źródeł.

Brak VAT-u przy zwrocie wywłaszczonej nieruchomości - wyrok NSA z dnia 26 października 2021 r., sygn. akt I FSK 119/18.

Wyrok NSA dotyczy skutków w podatku VAT zwrotu przez gminę spadkobiercom właściciela wywłaszczonej nieruchomości. W analizowanej sprawie doszło do zwrotu części wywłaszczonej nieruchomości na rzecz spadkobierców właściciela, a to na skutek niezagospodarowania jej w stosownym czasie zgodnie z celem wywłaszczenia. Starosta orzekł o zwrocie działki, ustalając kwotę zwaloryzowanego odszkodowania do zwrotu (bez podatku VAT), które miało zostać zapłacone przez spadkobierców. W celu potwierdzenia zwolnienia ww. czynności z VAT-u, Gmina wystąpiła z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej. Dyrektor KIS uznał stanowisko Gminy za nieprawidłowe, kwalifikując zwrot wywłaszczonej działki jako dostawę opodatkowaną podatkiem VAT.

Argumenty organu podatkowego nie przekonały sądów administracyjnych. WSA w Warszawie oraz NSA wskazały, że w przypadku restytucji prawa własności, obowiązek zwrotu przez właściciela (spadkobierców właściciela) zwaloryzowanego odszkodowania nie należy utożsamiać z odpłatnością za dostawę. Tym samym zwrot wywłaszczonej nieruchomości oraz zwrot zwaloryzowanej kwoty odszkodowania nie rodzą skutków w podatku VAT. NSA wskazał dodatkowo, że zwrot działki nastąpił w trybie administracyjnym, a nie był przeniesieniem własności na zasadach ogólnych. Brak więc opodatkowania przedmiotowej czynności podatkiem VAT.

Zbiorniki (np. silosy) jako budowle w rozumieniu przepisów o podatku od nieruchomości - uchwała składu 7 sędziów NSA z dnia 29 września 2021 r., sygn. akt III FPS 1/21.

W dniu 29 września 2021 r. NSA wydał uchwałę dotyczącą prawnopodatkowej kwalifikacji silosów, a także innych podobnych obiektów. Podstawowym parametrem, który powinien decydować o kwalifikacji obiektu budowlanego (budynku) na potrzeby podatku od nieruchomości powinna być jego powierzchnia użytkowa. Niemniej jednak istnieją takie obiekty (np. zbiorniki na ziarna lub cement), które wprawdzie posiadają wszystkie cechy budynku, ale których istotną cechą wyróżniającą jest przestrzeń lub kubatura, a nie powierzchnia użytkowa. NSA uznał, że takie obiekty z punktu widzenia przepisów o podatku od nieruchomości powinny być kwalifikowane jako budowle, a to oznacza uzależnienie wysokości podatku od nieruchomości od ich wartości, a nie od powierzchni użytkowej.

Treść ww. uchwały NSA stoi w sprzeczności z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 grudnia 2017 r. – sygn. akt SK 48/15, w którym stwierdzono, że obiekt budowlany, który spełnia wszystkie cztery przesłanki wskazane w definicji budynku (tj. jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach), nie może zostać uznany za budowlę w rozumieniu przepisów o podatku od nieruchomości.

Dokonanie zwrotu nadpłaty podatku nie wyklucza późniejszego uznania nadpłaty za nienależną - wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 15 lipca 2021 r., sygn. I SA/Rz 401/21.

Podatnik – osoba fizyczna złożył wniosek o zwrot nadpłaty w podatku PIT, wskazując, że nadpłata wynika z błędu pracodawcy, który nienależnie pobrał zaliczkę na podatek dochodowy od kwot wypłaconych podatnikowi z tytułu używania samochodu prywatnego w celach służbowych. Organ podatkowy przychylił się do wniosku podatnika i zwrócił wnioskowaną nadpłatę. Jednak po pewnym czasie organ wszczął wobec podatnika postępowanie podatkowe dotyczące rozliczenia podatku PIT za ten sam okres i wydał decyzję, w której uznał, że pracodawca prawidłowo pobrał zaliczki na podatek dochodowy, a zatem nadpłata w podatku nie powstała, a podatnik zobowiązany jest do zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty.

WSA w Rzeszowie oddalił skargę podatnika na ww. decyzję, uznając, że żaden przepis prawa nie ogranicza organu podatkowego w zakresie wydania decyzji wymiarowej z tego względu, że dokonał on wcześniej zwrotu nadpłaty bez wydawania decyzji, czyli w formie tzw. czynności materialno-technicznej, stosownie do treści i zakresu żądania podatnika. Dokonanie zwrotu nadpłaty podatku nie kształtuje sytuacji prawnej strony, a jedynie oznacza, że wniosek o stwierdzenie nadpłaty jako taki nie budził wątpliwości organu. W takiej sytuacji zobowiązanie podatkowe w dalszym ciągu wynika ze złożonej przez podatnika deklaracji, a nie z rozstrzygnięcia organu podatkowego, a tym samym istnieje prawna możliwość zakwestionowania przez organ podatkowy w późniejszej decyzji prawidłowości rozliczenia dokonanego w deklaracji, w tym w zakresie zwrotu nadpłaty. Sąd podzielił również stanowisko organów podatkowych, co do zasadności pobierania przez pracodawcę zaliczek na podatek dochodowy od kwot wypłacanych pracownikowi z tytułu używania przez niego samochodu prywatnego w celach służbowych.

Wyrok nie jest prawomocny.

Możliwość uzyskania transgranicznych interpretacji w zakresie podatku VAT.

Z początkiem października 2021 r. Polska przystąpiła do pilotażowego programu interpretacji transgranicznych w zakresie podatku VAT – tzw. VAT UE CBR (Cross-Border Rulings). Zgodnie z założeniami programu, podatnik VAT będzie mógł uzyskać „transgraniczną interpretację VAT” uzgodnioną przez Krajową Administrację Skarbową z administracją podatkową innego zainteresowanego państwa członkowskiego, które uczestniczy w tym programie. Do programu VAT UE CBR przystąpiło już 18 krajów członkowskich, oprócz Polski są to także: Belgia, Dania, Irlandia, Estonia, Hiszpania, Francja, Włochy, Cypr, Łotwa, Litwa, Malta, Węgry, Holandia, Portugalia, Słowenia, Finlandia i Szwecja.

Celem programu VAT UE CBR jest ograniczenie ryzyka odmiennej oceny skutków VAT danej transakcji transgranicznej przez administracje podatkowe różnych państw członkowskich, co mogłoby skutkować jej podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania.

Procedura pilotażowego programu interpretacji transgranicznych zakłada:

• złożenie do szefa KAS wstępnego wniosku CBR drogą elektroniczną,
• wniosek wstępny może dotyczyć: tylko spraw o charakterze transgranicznym, tylko planowanych transakcji, które nie zostały jeszcze dokonane, a ponadto sprawa musi cechować się dużym stopniem skomplikowania,
• po akceptacji wniosku wstępnego, składany jest wniosek właściwy CBR,
• wniosek CBR powinien zostać napisany w języku polskim i angielskim oraz w przypadku, jeżeli wymaga tego administracja podatkowa państwa członkowskiego UE, z którą uzgodnienia żąda podatnik, również w języku wymaganym przez to państwo,
• KAS przygotowuje swoje stanowisko w sprawie i konsultuje je z administracją podatkową państwa członkowskiego UE wskazanego we wniosku CBR, a następnie informuje wnioskodawcę o uzgodnieniu lub nieuzgodnieniu wspólnego stanowiska,
• w przypadku uzgodnienia stanowiska, podatnik otrzymuje informację o treści uzgodnionej interpretacji VAT UE CBR,
• interpretacja VAT UE CBR po jej anonimizacji podlega publikacji na dedykowanych stronach internetowych Komisji Europejskiej oraz Ministerstwa Finansów.

Nowe rozporządzenie w sprawie wystawiania faktur VAT.

W dniu 2 listopada 2021 r. weszło w życie nowe rozporządzenie w sprawie wystawiania faktur VAT, a dotychczasowe rozporządzenie w tym zakresie utraciło moc prawną. Zmiany mają charakter techniczny, dostosowujący do zmian ustawowych.

Rozporządzenie określa:

• Przypadki, w których faktury mogą zawierać zakres danych węższy niż określony w art. 106e ustawy o VAT oraz zakres tych danych – zmiany dotyczą m.in.: dostawy towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2–6, 8–36 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy o VAT oraz świadczenia usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7, 37–41 ustawy o VAT,
• Inny niż określony w art. 31a ust. 1 ustawy o VAT sposób przeliczania wykazywanych na fakturach kwot w walutach obcych, stosowanych do określenia podstawy opodatkowania. Zmiany będą dotyczyć kwot wyrażonych w euro wykazywanych na fakturach dokumentujących świadczenie usług w zakresie kontroli i nadzoru ruchu lotniczego, za które pobierane są opłaty trasowe oraz kwot wykazywanych na fakturach dokumentujących usługi wstępu na imprezy masowe w rozumieniu ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 2171) wyrażone w walucie obcej,
• Późniejsze niż określone w art. 106i ustawy o VAT terminy wystawiania faktur. Zmiana dotyczy usług w zakresie kontroli i nadzoru ruchu lotniczego, za które pobierane są opłaty trasowe – faktura VAT będzie mogła być wystawiona nie później niż 28 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wykonano tę usługę.