Sprawa dotyczyła interpretacji przepisów dotyczących zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży gruntów niezabudowanych, których podstawowe przeznaczenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zostało określone jako tereny zieleni i wód, jednakże przewidziano możliwość wznoszenia na tych terenach określonych obiektów budowlanych służących realizacji podstawowego ich przeznaczenia. Organ podatkowy uznał, że możliwość wznoszenia na przedmiotowym terenie wskazanych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obiektów budowlanych wskazuje na przeznaczenie terenów pod zabudowę, a więc sprzedaż tych terenów nie podlega zwolnieniu z opodatkowania VAT.

WSA w Krakowie nie zgodził się ze stanowiskiem organu podatkowego, przyznając w całości rację argumentom prezentowanym przez Kancelarię, a mianowicie, że możliwość zrealizowania na danym terenie jakiejkolwiek budowli nie przesądza jeszcze o zakwalifikowaniu danego obszaru jako terenu przeznaczonego pod zabudowę. O charakterze terenu jako budowlanego w rozumieniu art. 2 pkt 33 oraz art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku VAT można mówić jedynie w sytuacji, gdy możliwość zabudowy ma dla terenu podstawowe, dominujące znaczenie. Stąd z punktu widzenia zwolnienia z opodatkowania VAT decydujące znaczenie ma przeznaczenie podstawowe danego gruntu wskazane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, wskazujące na budowlany lub niebudowlany charakter danego terenu. Nie jest natomiast istotna możliwość zabudowy takiego terenu, jeżeli ma ona charakter uzupełniający w stosunku do jego podstawowego przeznaczenia.

Powyższe stanowisko Kancelarii podzielił również Naczelny Sąd Administracyjny, który wyrokiem z dnia 19.10.2018 r., sygn. I FSK 1992/16, oddalił skargę kasacyjną organu podatkowego.

Postępowanie prowadziła mec. Agnieszka Soja, partner SPCG.