Wydatki na opłaty licencyjne ponoszone na rzecz podmiotów powiązanych za korzystanie ze znaku towarowego podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w całości - interpretacja podatkowa Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 25 czerwca 2020 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.136.2020.1.AM.

Przedmiotem wniosku o interpretację był stan faktyczny, w którym wnioskodawca otrzymuje od udziałowca prawo do używania znaków towarów na podstawie umowy licencyjnej za wynagrodzeniem. W praktyce znak towarowy jest wykorzystywany m.in. do oznakowania naczep wykorzystywanych w ramach świadczonych usług wykonywanych za pomocą floty własnej, jak również podwykonawców wnioskodawcy, do oznakowania samochodów służbowych, narzędzi informatycznych wykorzystywanych do współpracy z klientami, wykorzystania go w ramach prowadzonej działalności CSR oraz szerokorozumianego promowania usług spółki na rynku.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy opłaty licencyjne ponoszone z tego tytułu podlegają ograniczeniu w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 Ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem, podatnik jest zobowiązany do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu m.in. kwot opłat licencyjnych ponoszonych na rzecz podmiotów powiązanych, w części, w jakiej wydatki wymienione w tym przepisie przekraczają 5% tzw. EBIDTA dla celów podatkowych. Wnioskodawca wskazał jednak, że zgodnie z art. 15e ust. 11 pkt 1 Ustawy o CIT, ograniczenie to nie ma zastosowania m.in. do opłat licencyjnych bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi. Na tej podstawie uznał, że ponoszone przez niego wydatki z tytułu korzystania ze znaku towarowego stanowią taki koszt bezpośrednio związany ze świadczeniem usługi, gdyż brak licencji uniemożliwiałby mu świadczenie usług w dotychczasowym kształcie i z dotychczasowymi przychodami, a ponadto wynagrodzenie licencjodawcy uzależnione jest od wartości świadczonych usług w danym okresie rozliczeniowym.

Organ podatkowy uznał stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe, odstępując od uzasadnienia.

Tworzenie oprogramowania komputerowego stanowi działalność badawczo-rozwojową i umożliwia korzystanie z 5% stawki CIT - interpretacja podatkowa Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 1 lipca 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.159.2020.2.AW.

Stan faktyczny dotyczył spółki informatycznej zajmującej się wytwarzaniem, rozwojem i wdrażaniem innowacyjnego oprogramowania dla swoich klientów. W zakres pracy wnioskodawcy wchodzi stworzenie nowego oprogramowania i jego rozbudowywanie, poprzez dodawanie kolejnych modułów. Oprogramowania i aplikacje stanowią autorskie prawa do programu komputerowego, których właścicielem jest wnioskodawca.

Zdaniem wnioskodawcy w tym stanie faktycznym należy uznać, że prowadzi on działalność badawczo-rozwojową, o której mowa w art. 4a pkt 26-28 Ustawy o CIT. Jednocześnie wnioskodawca może korzystać z preferencyjnej stawki 5% od kwalifikowanych dochodów ze sprzedaży autorskiego oprogramowania, zgodnie z art. 24d Ustawy o CIT. W jego ocenie tworzenie nowego oprogramowania komputerowego w odpowiedzi na zapotrzebowanie biznesowe klientów polega na wykorzystaniu nowej i istniejącej wiedzy, tj. wiedzy i narzędzi programistycznych, języków programowania, znanych algorytmów, do zaprojektowania nowych i ulepszonych rozwiązań, a tym samym stanowi prace rozwojowe.
Jednocześnie autorskie prawo do programu komputerowego stanowi kwalifikowane prawo własności intelektualnej w rozumieniu art. 24d ust. 2 Ustawy o CIT, co pozwala na skorzystanie z tzw. IP Box.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe.

ochód wspólnika spółki osobowej z praw IP można obliczać według proporcji ustalonej jako stosunek przychodów spółki z kwalifikowanego IP do przychodów spółki ogółem z prowadzonej działalności gospodarczej - interpretacja podatkowa Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 1 lipca 2020 r., sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.332.2020.2.AC.

nterpretacja dotyczyła osoby fizycznej, która planuje utworzyć spółkę komandytową prowadzącą działalność w zakresie tworzenia i wdrażania oprogramowania komputerowego wspierającego działalność biznesową klientów.
Wnioskodawca zamierza obliczać podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych w zakresie preferencyjnego opodatkowania stawką 5% w ten sposób, że od przypadającego na niego w spółce udziału w przychodach z tytułu kwalifikowanego IP odejmie przypadający na niego udział w kosztach uzyskania przychodów związanych z kwalifikowanym IP. Następnie tak obliczony dochód pomnoży przez wskaźnik nexus. Otrzymany wynik pokaże, jaka część dochodu z kwalifikowanego IP przypadająca na wnioskodawcę będzie mogła korzystać ze stawki opodatkowania 5%.

Wątpliwość wnioskodawcy dotyczyła tego, czy prawidłowe będzie obliczenie przypadającego na niego dochodu uzyskanego w spółce z praw IP poprzez alokowanie przypadających na niego tzw. kosztów pośrednich spółki do przypadających na niego przychodów z kwalifikowanego IP, według proporcji ustalonej jako stosunek przychodów spółki z kwalifikowanego IP do przychodów spółki ogółem z prowadzonej w spółce działalności gospodarczej w danym roku podatkowym.

Organ potwierdził, że w przypadku braku możliwości alokowania konkretnego poniesionego kosztu w ramach działalności gospodarczej do przychodów z kwalifikowanego IP, dopuszczalne jest zastosowanie proporcji ustalonej jako stosunek przychodów z kwalifikowanego IP do przychodów ogółem z prowadzonej działalności gospodarczej w danym okresie. Zastrzegł jednak, że w toku kontroli podatkowej organy będą mogły uznać za prawidłową inną metodę alokacji.

Najem szaf serwerowych nie stanowi usługi najmu nieruchomości i nie jest usługą związaną z nieruchomością - wyrok TSUE z dnia 2 lipca 2020 r., sygn. C-215/19.

Przedmiotem rozstrzygnięcia TSUE był spór pomiędzy podatnikiem a fińskim organem podatkowym, dotyczący charakteru usług polegających na wynajmie szaf serwerowych. Usługi te obejmują udostępnienie szafy serwerowej wyposażonej w zamykane drzwi, dostarczanie energii elektrycznej i świadczenie usług w celu zapewnienia optymalnych warunków użytkowania serwerów, takich, jak monitorowanie temperatury i wilgotności, chłodzenie, monitorowanie przerw w dostawie energii elektrycznej oraz czujników dymu w celu wykrycia ewentualnych pożarów wewnątrz szaf serwerowych, a także elektroniczną kontrolę dostępu. Ponadto wynajmujący zapewnia ogólne utrzymanie porządku.

Zdaniem TSUE usługa taka nie stanowi usługi najmu nieruchomości, ponieważ usługodawca nie udostępnia swoim klientom powierzchni lub miejsca w sposób bierny poprzez zapewnienie im prawa do zajmowania ich tak, jakby byli oni ich właścicielami, a po drugie, szafy serwerowe nie stanowią integralnej części budynku, w którym są one zainstalowane, a nadto nie są w nim zainstalowane na stałe. Jeżeli jednak warunki te byłyby spełnione, to usługi można by uznać za najem nieruchomości. Ponadto najem szaf serwerowych nie jest usługą związaną z nieruchomością, o ile najemcy nie przysługuje wyłączne prawo do używania części nieruchomości, w której zainstalowano szafy serwerowe.

Na polskim gruncie omawiane orzeczenie jest istotne w części dotyczącej uznania omawianych usług za niezwiązane z nieruchomością. Miejsce świadczenia takich usług dla potrzeb opodatkowania podatkiem vat powinno być ustalane na zasadach ogólnych, a nie według miejsca położenia nieruchomości.

Darowizna przedsiębiorstwa na rzecz więcej niż jednej osoby podlega opodatkowaniu VAT - interpretacja podatkowa Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 czerwca 2020 r., sygn. 0112-KDIL1-2.4012.141.2020.3.PM.

Przedmiotem interpretacji była planowana darowizna przedsiębiorstwa przez rodziców na rzecz dwóch córek, z których każda otrzyma udział w wysokości 1/2 w darowanym przedsiębiorstwie. Obdarowane planują włączyć darowane im przedsiębiorstwo do swojego przedsiębiorstwa, prowadzonego w formie spółki jawnej, i kontynuować jego działalność w zasadniczo niezmienionej formie. W ocenie wnioskodawcy darowizna przedsiębiorstwa nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT, gdyż zgodnie z art. 6 ust. 1 Ustawy o VAT, jej przepisów nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części.

Organ podatkowy uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe. Wskazał, że po pierwsze majątek przedsiębiorstwa nie będzie przeznaczony do realizacji określonych zadań gospodarczych u nabywców, gdyż działalność gospodarczą przy jego użyciu będzie prowadził podmiot trzeci, tj. spółka jawna, którą tworzą córki. Nie dojdzie więc do kontynuacji działalności przez nabywców. Po drugie, każda z córek otrzyma w rzeczywistości tylko część tego przedsiębiorstwa, a nie jego całość (nie jest to współwłasność łączna), co oznacza, że przedmiotem nieodpłatnego przekazania nie będzie przedsiębiorstwo, lecz darowizna udziałów w poszczególnych jego składnikach.

Organ uznał, że udziały w przedsiębiorstwie nie powinny być dla celów VAT traktowane jako przedsiębiorstwo. Tym samym zbycie w drodze darowizny udziałów w przedsiębiorstwie w opisanym stanie faktycznym będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT.

Tarcza antykryzysowa 4.0.

W dniu 19 czerwca 2020 r. uchwalona została Ustawa o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (tzw. Tarcza 4.0). Ustawa została opublikowana w Dzienniku Ustaw pod poz. 1086 i weszła w życie 24 czerwca 2020 r.

Poniżej przedstawiamy główne wprowadzone przez tę ustawę zmiany mające znaczenie dla rozliczeń podatkowych:

• przedłużenie okresu zwolnienia z podatku od przychodów z nieruchomości komercyjnych za poszczególne okresy do 31 grudnia 2020 r.;
• przesunięcie terminu wdrożenia nowego JPK_V7 do 1 października 2020 r.;
• skrócenie terminu, po którym możliwe jest skorzystanie z tzw. ulgi na złe długi w podatkach dochodowych do 30 dni;
• przedłużenie terminów ważności certyfikatów rezydencji, upływających w trakcie stanu epidemii;
• przedłużenie terminów na złożenie oświadczenia o sporządzeniu lokalnej dokumentacji cen transferowych, informacji o cenach transferowych (TPR) oraz tzw. master file – co do zasady do 31 grudnia 2020 r.;
• przedłużenie zawieszenia terminów dotyczących krajowych schematów podatkowych do 30 dni od zakończenia stanu epidemii;
• umożliwienie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kar umownych i odszkodowań, jeżeli wada dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoka w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoka w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług powstała w związku ze stanem zagrożenia epidemicznego lub stanem epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19.

Nowelizacja ustaw podatkowych.

Z dniem 1 lipca 2020 r. weszła w życia większość przepisów ustawy z 28 maja 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1106).

Poniżej przedstawiamy główne wprowadzone przez tę ustawę zmiany mające znaczenie dla rozliczeń podatkowych:

• wprowadzenie do Ustawy o CIT przepisów wyłączających możliwość dwukrotnego rozliczenia kosztów uzyskania przychodu oraz rozliczenia kosztów z wykorzystaniem struktur hybrydowych;
• wprowadzenie nowych zasad rozliczania transakcji z wykorzystaniem magazynu konsygnacyjnego (obecnie call-off stock);
• zmiana zasad rozliczania transakcji łańcuchowych (tzw. quick fixes);
• zmiana zasad raportowania schematów podatkowych, w tym obowiązek ponownego zgłoszenia schematów transgranicznych.

Nowe terminy raportowania transgranicznych schematów podatkowych.

Niezależnie od powyższych regulacji przewidujących zawieszenie lub przedłużenie terminów dotyczących schematów podatkowych, rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 30 czerwca 2020 r. w sprawie przedłużenia niektórych terminów związanych z przekazywaniem informacji o schematach podatkowych i wymianą informacji podatkowych z innymi państwami (Dz. U. poz. 1162) przedłużono terminy zgłoszenia schematów transgranicznych, wynikające z powyższej ustawy z 28 maja 2020 r., w zakresie schematów, w których pierwszej czynności związanej z wdrażaniem dokonano w okresie od dnia 26 czerwca 2018 r. do dnia 30 czerwca 2020 r. Zgłoszenie schematów, także w przypadku zgłoszenia ponownego, powinno nastąpić w terminach:

• do 31 grudnia 2020 r. – w przypadku promotora,
• do 31 stycznia 2021 r. – w przypadku korzystającego.

Jednocześnie do 28 lutego 2021 r. przedłużono termin zgłoszenia schematu transgranicznego przez wspomagającego.

Rozporządzeniem przedłużono także do dnia 30 kwietnia 2021 r. termin przekazania przez korzystającego informacji o schemacie podatkowym (MDR-3), w przypadku, w którym w okresie od dnia 26 czerwca 2018 r. do dnia 31 marca 2021 r. korzystający dokonywał jakichkolwiek czynności będących elementem schematu podatkowego transgranicznego lub uzyskiwał wynikającą z niego korzyść podatkową.

Ponadto do 30 kwietnia 2021 r. uległ również przedłużeniu termin w zakresie przekazywania MDR-4 o schematach standaryzowanych. Dotyczy to przypadków, w których w okresie od dnia 1 lipca 2020 r. do dnia 31 marca 2021 r. promotor lub wspomagający udostępnił korzystającemu schemat podatkowy transgraniczny.