Pracodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki poniesione na zakup dla pracowników leków wzmacniających odporność - interpretacja podatkowa Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 października 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.423.2020.1.APO.

Interpretacja została wydana na skutek wniosku spółki, która w związku z panującą epidemią COVID-19 wydaje pracownikom leki i produkty lecznicze wzmacniające odporność organizmu w okresie epidemii, w tym witaminę C, a także inne preparaty, jak również zapewnia im szczepienia przeciwko grypie. W związku z tym spółka powzięła wątpliwość, czy wydatki poniesione na zakup leków i preparatów oraz szczepień może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

Dyrektor KIS uznał, że poniesienie wskazanych wydatków ma na celu racjonalne zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów wnioskodawcy, gdyż poprzez finansowanie zakupu leków, produktów leczniczych i innych preparatów wzmacniających odporność organizmu oraz szczepień przeciwko grypie, wnioskodawca ogranicza ryzyko wystąpienia wśród pracowników zwolnień chorobowych czy kwarantanny, a w konsekwencji pomniejszenia produktywności przedsiębiorstwa wnioskodawcy i zmniejszenia jego obrotów. W związku z tym wydatki te stanowią dla spółki koszt uzyskania przychodu.

Uregulowanie zobowiązania za dostawę towarów lub świadczenie usług objętych obligatoryjnym split payment w formie potrącenia umownego uniemożliwia zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodu - interpretacja podatkowa Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 28 października 2020 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.320.2020.1.PB.

Zgodnie z art. 15d ust. 1 ustawy o CIT podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji, pomimo zawarcia na fakturze wyrazów „mechanizm podzielonej płatności”, została dokonana z pominięciem mechanizmu podzielonej płatności. Pewne wątpliwości budzą jednak konsekwencje dokonania zapłaty w formie potrącenia.

W omawianej interpretacji indywidualnej Dyrektor KIS wskazał, że wydatki na zakup towarów lub usług objętych obligatoryjnym split payment, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w wysokości, w jakiej do ich uregulowania doszło w drodze potrącenia ustawowego, tj. w drodze jednostronnego oświadczenia, o którym mowa w art. 498 Kodeksu cywilnego. Natomiast w sytuacji, gdy zobowiązanie takie zostało uregulowane w formie potrącenia umownego, wydatki związane z uregulowaniem tego zobowiązania nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Kara umowna z tytułu niewykonania umowy może stanowić koszt uzyskania przychodu - wyrok WSA w Gdańsku z dnia 21 października 2020 r., sygn. I SA/Gd 407/20.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o PIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Na kanwie tego przepisu powstał spór pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym. We wniosku o interpretację podatnik wskazał, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje sprzedaży produktów rolnych. Zdarza się, że wnioskodawca ma trudności z dokonaniem dostawy towarów na skutek okoliczności niemożliwych do przewidzenia w chwili zawarcia kontraktu, jak np. zmiana okoliczności rynkowych czy warunki pogodowe. W takim przypadku bardziej korzystna dla wnioskodawcy może być zapłata kary umownej z tytułu niewykonania umowy niż dokonanie dostawy. W związku z tym wnioskodawca zapytał, czy zapłacona w takim przypadku kara umowna stanowi dla niego koszt uzyskania przychodu. Dyrektor KIS uznał, że zapłata kary za niewykonanie umowy jest karą za wadliwe wykonanie usługi, a tym samym mieści się w katalogu kar umownych i odszkodowań wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów w świetle art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o PIT.

Podatnik nie zgodził się z interpretacją indywidualną i zaskarżył ją do sądu administracyjnego. WSA w Gdańsku przyznał rację podatnikowi. Sąd wskazał, że w świetle art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o PIT podstawową przyczyną eliminacji kar umownych z kosztów podatkowych jest zaistnienie wady. Zatem przepis ten nie obejmuje przypadków naliczania kar umownych w związku z odstąpieniem od umowy. Jednocześnie w sytuacji, w której odstąpienie od umowy dostawy i zapłata z tego tytułu kary umownej pozwoli podatnikowi osiągnąć więcej korzyści, niż w przypadku, w którym zrealizowałby umowę dostawy bez uzasadnienia ekonomicznego, wydatki z tego tytułu spełniają kryteria pozwalające na ich zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu.

Wyrok jest nieprawomocny.

Ograniczenia w korzystaniu z ulgi na złe długi są niezgodne z przepisami unijnymi - wyrok TSUE z dnia 15 października 2020 r., sygn. C-335/19.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej rozpoznał wniosek Naczelnego Sądu Administracyjnego o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym. Wniosek dotyczył zgodności z dyrektywą Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (tzw. dyrektywa VAT) przepisów ustawy o VAT dotyczących tzw. ulgi na złe długi.

Trybunał uznał, że przepisy uzależniające obniżenie podstawy opodatkowania VAT od warunku, by w dniu dostawy towaru lub świadczenia usług, a także w dniu poprzedzającym dzień złożenia korekty deklaracji podatkowej mającej na celu skorzystanie z tego obniżenia dłużnik był zarejestrowany jako podatnik VAT i nie był w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji, zaś wierzyciel był w dniu poprzedzającym dzień złożenia korekty deklaracji podatkowej nadal zarejestrowany jako podatnik VAT, są niezgodnie z dyrektywą VAT.

Wobec wydania przez TSUE omawianego wyroku warto, aby podatnicy, których dłużnicy znajdują się w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji albo nie są podatnikami VAT, rozważyli skorzystanie z ulgi na złe długi.

Usługi zarządzania funduszami emerytalnymi nie są objęte zwolnieniem z VAT dla transakcji ubezpieczeniowych - wyrok TSUE z dnia 8 października 2020 r., sygn. C-235/19.

Wyrok Trybunału został wydany na skutek pytania prejudycjalnego skierowanego przez sąd brytyjski. Dotyczyło ono ustalenia, czy świadczenie usług zarządzania funduszami emerytalnymi przez ubezpieczycieli lub podmioty niebędące ubezpieczycielami stanowi „transakcję ubezpieczeniową” w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. a) dyrektywy VAT, objętą zwolnieniem z VAT na podstawie tego przepisu.

Trybunał orzekł, że usługi zarządzania inwestycjami świadczone w ramach pracowniczego programu emerytalnego, z wyłączeniem jakiejkolwiek formy zwolnienia z odpowiedzialności z tytułu ryzyka, nie mogą być uznane za „transakcje ubezpieczeniowe” w rozumieniu dyrektywy VAT i w związku z tym nie mogą być objęte zwolnieniem z VAT.

Zapłata przez franczyzobiorcę opłaty z tytułu wcześniejszego wypowiedzenia umowy franczyzy skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w podatku VAT - wyrok NSA z dnia 7 października 2020 r., sygn. I FSK 22/18.

Przedmiotem rozstrzygnięcia była kwestia sposobu opodatkowania opłat uiszczanych przez franczyzobiorców na rzecz franczyzodawcy z tytułu wcześniejszego wypowiedzenia umowy przez franczyzobiorcę. Zdaniem podatnika opłaty te należy traktować jak kary umowne, niepodlegające opodatkowaniu VAT. Organ podatkowy twierdził natomiast, że jest to wynagrodzenie za usługę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie przyznał rację organowi, wskazując, że kwota wypłacona franczyzodawcy stanowi formę wynagrodzenia za jego działanie, którym jest wyrażenie zgody na odstąpienie od umowy. W konsekwencji jej zapłata skutkuje obowiązkiem rozliczenia VAT.

NSA utrzymał wyrok WSA w mocy.

Sprzedaż prowadzona z magazynu położonego w Polsce nie skutkuje automatycznie powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski - wyrok WSA w Gliwicach z dnia 6 października 2020 r., sygn. I SA/Gl 1401/19.

Rozstrzygnięcie zostało wydane na kanwie interpretacji indywidualnej, w której organ uznał za nieprawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym nie posiada on stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski w rozumieniu przepisów o VAT. Wnioskodawcą była spółka europejska z siedzibą w Niemczech, której głównym przedmiotem działalności jest sprzedaż towarów na rzecz klientów za pośrednictwem dedykowanej platformy internetowej. Sprzedaż jest prowadzona przy wykorzystaniu magazynów położonych w państwach członkowskich Unii Europejskiej, m.in. w Polsce, niebędących własnością spółki. Spółka przemieszcza towary pomiędzy tymi magazynami w zależności od bieżącego zapotrzebowania. Ponadto spółka dokonuje odpłatnych dostaw towarów na terytorium kraju na rzecz klientów, zakupów towarów na terytorium Polski oraz wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów na terytorium Polski i wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów. Spółka nie wyklucza również w przyszłości importu towarów na terytorium Polski. Jednocześnie spółka nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników, jak również nie posiada w kraju przedstawiciela. Usługi logistyczne na jej rzecz, w tym zakresie obsługi magazynowej, wykonują podmioty z grupy. W ocenie spółki nie posiada ona stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, a w konsekwencji nabywane przez nią od usługodawców usługi nie będą opodatkowane w Polsce.

WSA w Gliwicach podzielił stanowisko spółki, uchylając interpretację Dyrektora KIS. W uzasadnieniu wyroku wskazano, że fakt prowadzenia przez podmioty z grupy obsługi logistycznej spółki na terytorium Polski nie kreuje automatycznie miejsca prowadzenia stałej działalności w Polsce przez tę spółkę. W ocenie sądu spółka jedynie nabywa w Polsce usługi pomocnicze dla głównej działalności prowadzonej poza Polską. Spółka nie posiada zatem stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

Wyrok jest nieprawomocny.

Projekt tzw. pakietu SLIM VAT

Rząd przyjął projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo bankowe. Projekt jest przedstawiany przez resort finansów jako pakiet SLIM VAT (Simple Local and Modern Tax).

Założeniem projektu jest wprowadzenie uproszczeń w zakresie podatku VAT. Projekt przewiduje m.in.:

• usunięcie warunku uzyskiwania potwierdzeń odbioru faktur korygujących in minus w celu obniżenia podstawy opodatkowania oraz uregulowanie zasad rozliczania faktur korygujących in plus;
• wprowadzenie możliwości wyboru jednolitych zasad przeliczania walut obcych dla VAT i podatków dochodowych;
• wydłużenie z dwóch do sześciu miesięcy terminu na wywóz towarów w celu zastosowania stawki 0% przy opodatkowaniu zaliczek związanych z eksportem towarów;
• umożliwienie odliczenia podatku naliczonego od usług noclegowych nabywanych w celu odsprzedaży;
• wydłużenie terminu na odliczanie VAT do czterech okresów rozliczeniowych dla podatników rozliczających się miesięcznie;
• wyłączenie z obowiązku zapłaty z zastosowaniem mechanizmu split payment umownego potrącenia wierzytelności.

Projekt przewiduje także modyfikacje w zakresie wiążących informacji stawkowych, w tym ograniczenie ich ważności do pięciu lat. Zakłada się także zmiany w procedurze zwrotu VAT dla podróżnych.

Projekt został skierowany do Sejmu. Zmiany mają wejść w życie od 1 stycznia 2021 r., przy czym nowe regulacje dotyczące zwrotu VAT dla podróżnych mają obowiązywać od 1 stycznia 2022 r.

Projekty nowelizacji ustaw o PIT i CIT przyjęte przez Sejm

Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw, o którym informowaliśmy w poprzednim newsletterze (link). Ustawa przewiduje m.in. opodatkowanie podatkiem dochodowym spółek komandytowych oraz odrębne uregulowanie obowiązków podatkowych tzw. spółek nieruchomościowych. Istotną zmianą, która pojawiła się na końcowym etapie prac w Sejmie, jest możliwość wyboru przez spółkę komandytową opodatkowania CIT dopiero od 1 maja 2021 r.

Uchwalono również ustawę o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw, której założenia przedstawiliśmy w poprzednim newsletterze (link). Ustawa wprowadza tzw. estoński CIT.

Ustawy zostały skierowane do Senatu.

Nowe wzory deklaracji i informacji PIT

W Dzienniku Ustaw opublikowano rozporządzenie Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 21 października 2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia niektórych wzorów oświadczeń, deklaracji i informacji podatkowych obowiązujących w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1940).
Rozporządzeniem zmieniono wzory następujących formularzy:

• PIT-4R – Deklaracja roczna o zaliczkach na podatek dochodowy;
• PIT-8AR – Deklaracja roczna o zryczałtowanym podatku dochodowym;
• PIT-11 – Deklaracja o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy.

Rozporządzenie wraz z nowymi wzorami formularzy jest dostępne pod adresem:
https://dziennikustaw.gov.pl/D2020000194001.pdf