Fundusze inwestycyjne zamknięte płacą CIT od dochodów ze sprzedaży lub najmu budynków na ogólnych zasadach - wyrok NSA z dnia 16 stycznia 2024 r., sygn. akt II FSK 462/21.

Wyrok zapadł w sprawie funduszu inwestycyjnego zamkniętego, który nabył prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz prawo własności zlokalizowanego na niej budynku stanowiącego odrębny od gruntu przedmiot własności z przeznaczeniem na prowadzenie działalności gospodarczej. Nieruchomość została wynajęta na czas określony na rzecz podmiotu niepowiązanego z funduszem. Czynsz najmu płatny jest miesięcznie na podstawie faktury wystawianej przez fundusz. Wartość budynku będącego przedmiotem wynajmu nie przekracza 10 mln zł, co wyklucza obowiązek zapłaty podatku CIT od przychodów z budynków (zgodnie z art. 24b ust. 9 uCIT). W ocenie funduszu, samo objęcie go przepisami o podatku od przychodów z budynków (z art. 24b ust. 1 uCIT) zwalnia go z obowiązku zapłaty CIT od dochodów z najmu nieruchomości, z racji zwolnienia przedmiotowego z art. 17 ust. 1 pkt 57 lit. g uCIT – przepis ten ma wyłączać z opodatkowania dochody z nieruchomości, o których mowa w art. 24b ust. 1 uCIT.

Dyrektor KIS uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe. Wskazał na sposób ustalania podstawy opodatkowania w podatku od przychodów z budynków (z art. 24b ust. 9 w zw. z ust. 1 i 3 uCIT) i brak obowiązku zapłaty tego podatku w sytuacji, gdy łączna wartość budynków nie przekracza 10 mln zł. Wskazał, że w takiej sytuacji dochody z najmu budynków nie podlegają zwolnieniu określonemu w art. 17 ust. 1 pkt 57 lit. g uCIT, a podatnik jest zobowiązany do zapłaty podatku od takich przychodów na zasadach ogólnych.

Sądy administracyjne obu instancji podzieliły stanowisko zawarte w indywidualnej interpretacji, zaznaczając, że art. 17 ust. 1 pkt 57 lit. g uCIT wyłącza ze zwolnienia dochody z nieruchomości, które to nieruchomości (a nie dochody) zostały zdefiniowane w art. 24b ust. 1 uCIT. Tym samym, dochody funduszu wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 57 lit. g są opodatkowane na zasadach ogólnych, a zapłata podatku od budynków na podstawie art. 24b uCIT, nie zwalnia z obowiązku zapłaty CIT od dochodu z najmu tego budynku.

Opłata za udzieloną sublicencję jako przychód z zysków kapitałowych - wyrok NSA z dnia 24 stycznia 2024 r., sygn. akt II FSK 1937/23.

W wydanym orzeczeniu NSA zajął stanowisko, że przychód z opłaty za udzieloną sublicencję na korzystanie ze znaku towarowego jest zyskiem kapitałowym (zgodnie z art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a uCIT), niezależnie od tego, czy ten, kto jej udziela, amortyzuje ten znak towarowy, czy też nie.

Spółka jest członkiem międzynarodowej grupy kapitałowej. Jako podmiot zarządzający z ramienia grupy działalnością w Polsce, dysponuje prawem do znaków towarowych udzielonym jej przez spółkę zagraniczną z grupy. Spółka jest odpowiedzialna za tworzenie systemu franczyzy oraz za organizację na terenie Polski sieci punktów sprzedaży działających pod ww. znakami, ale będących prawnie i organizacyjnie odrębnymi podmiotami. Spółka nie wprowadziła znaków towarowych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i ich nie amortyzuje. Spółka udziela franczyzobiorcom sublicencji na korzystanie z ww. znaków, za co otrzymuje roczne opłaty w wysokości określonej jako procent uzyskiwanych przez sublicencjobiorców przychodów z działalności.

W ocenie spółki, otrzymywane przychody z sublicencji nie stanowią dla niej przychodów z zysków kapitałowych, ponieważ art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a uCIT wyłącza z zysków kapitałowych przychody z licencji bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodów niezaliczanych do zysków kapitałowych (tj. mających polegać na świadczeniu usług wsparcia operacyjnego dla sublicencjobiorców). Ponadto, w ocenie spółki ww. znaki nie stanowią podlegających amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 4-7 uCIT.

Dyrektor KIS nie podzielił tego stanowiska i uznał, iż prawa majątkowe do znaków towarowych uznać należy za wartości niematerialne i prawne, o których mowa w art. 16b uCIT. Tym samym przychód z sublicencji należy zaliczyć do zysków kapitałowych, gdyż nie korzysta on z wyłączenia z art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a uCIT. Stanowisko odmienne zaprezentował WSA w Poznaniu, wskazując, iż z racji tego, że przychody z sublicencji nie są przez podatnika amortyzowane, to nie są przychodami z art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a uCIT. Dodał, iż przychody z sublicencji są bezpośrednio związane z główną działalnością podatnika i zaliczyć je należy do tzw. przychodów z innych źródeł. NSA z takim stanowiskiem się nie zgodził, w całości podzielając stanowisko wyrażone wcześniej przez Dyrektora KIS.

Zwrot kosztów ładowania samochodu elektrycznego nie jest przychodem dla pracownika - interpretacja indywidualna dyrektora KIS z dnia 23 stycznia 2024 r., sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.868.2023.1.MS.

Spółka udostępnia swoim pracownikom samochody służbowe (w tym pojazdy elektryczne), które są użytkowane przez nich zarówno w celach służbowych, jak i prywatnych. Zgodnie z art. 12 ust. 2a uPIT, do przychodu ze stosunku pracy doliczana jest wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych – odpowiednio 250 zł albo 400 zł miesięcznie, w zależności od rodzaju pojazdu. Samochody elektryczne są ładowane przez pracowników w ich miejscach zamieszkania (z racji braku innej technicznej możliwości), co powoduje ponoszenie przez nich kosztów energii elektrycznej wykorzystywanej w tym celu. Spółka wypłaca pracownikom co miesiąc kwotę, która pokrywa te koszty.

W złożonym wniosku o indywidualną interpretację spółka zapytała, czy ww. kwota płacona na rzecz pracowników mieści się w ryczałcie, o którym mowa w art. 12 ust. 2a pkt 1 lit. b uPIT i czy nie powinna doliczać tych kwot do przychodu pracowników ze stosunku pracy.

Dyrektor KIS powołał się na interpretację ogólną Ministra Finansów z dnia 11 września 2020 r. w sprawie zryczałtowanego przychodu pracownika związanego z wykorzystaniem samochodu służbowego do celów prywatnych. Wynika z niej, iż kwota ryczałtu, o której mowa w art. 12 ust. 2a pkt 1 lit. b uPIT obejmuje ponoszone przez pracodawcę koszty związane z utrzymaniem i ogólnym użytkowaniem samochodu, w tym koszty paliwa (bez rozróżnienia rodzaju paliwa, a więc mieści się w nim również energia elektryczna). Tym samym koszt zużytej energii elektrycznej sfinansowany przez pracodawcę zawiera się w tym ryczałcie a zwrot wydatku na ładowanie samochodu służbowego w wartościach faktycznie poniesionych przez pracownika nie stanowi dla niego przychodu.

Sprzedaż nieruchomości rolnej pod przyszłą inwestycję bez podatku VAT - wyrok WSA w Gdańsku z dnia 10 stycznia 2024 r., sygn. akt I SA/Gd 940/23.

W wydanym orzeczeniu WSA w Gdańsku zajął stanowisko, iż sprzedaż przez osobę fizyczną niebędącą podatnikiem VAT nieruchomości rolnej na rzecz nabywcy – spółki będącej podatnikiem VAT, która nabywa ją w celach przyszłej inwestycji, korzysta ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 uVAT.

Orzeczenie zapadło w następującym stanie faktycznym. Podatnik – osoba fizyczna, nabył w drodze darowizny dwie niezabudowane działki będące nieruchomościami rolnymi z możliwością prowadzenia na nich usług uciążliwych. Działki te nie były związane z prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika oraz nie były przez niego wydzierżawiane. Podatnik płacił od nich podatek rolny oraz nie podejmował żadnych czynności (takich jak np. podział gruntów) traktując je jako lokatę kapitału. Podatnik zawarł ze spółką będącą podatnikiem VAT umowę przedwstępną sprzedaży ww. nieruchomości, w której zobowiązał się do przedłożenia w umowie przyrzeczonej wskazanych dokumentów (m.in. wypisu z rejestru gruntów) oraz wyraził zgodę na podjęcie przez spółkę już na tym etapie określonych czynności, w tym przeprowadzenia badań gruntu i uzyskania stosowanych pozwoleń (w tym na budowę).

Podatnik wystąpił o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej. W jego ocenie, sprzedaż nieruchomości nie będzie objęta uVAT. W przypadku przyjęcia, że jednak jest objęta podatkiem VAT, zastosowanie znajdzie zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 uVAT.

Dyrektor KIS nie podzielił stanowiska podatnika. Stwierdził, iż w analizowanym przypadku dojdzie do dostawy opodatkowanej VAT, wskazując, że zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 9 uVAT dotyczy zbycia nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie stanowią one terenów budowlanych. Wskazany w księdze wieczystej sposób korzystania z działek jako nieruchomości rolnych nie ma tu znaczenia, gdyż nabywca działek kupuje je pod przyszłą zabudowę.

Innego zdania był WSA w Gdańsku. Wskazał, że nabycie gruntu na cele prywatne i jego zbycie bez podejmowania w tym zakresie jakichkolwiek czynności właściwych podmiotom profesjonalnym nie wypełnia znamion działalności gospodarczej, co skutkuje brakiem opodatkowania sprzedaży podatkiem VAT. Dodał, iż udostępnienie gruntu nabywcy na podstawie umowy przedwstępnej w celu dokonania określonych czynności sprawdzających możliwość realizacji zamierzonej inwestycji, nie prowadzi do wniosku, że planowana sprzedaż nieruchomości stanowić będzie dostawę towaru w rozumieniu uVAT, a sprzedaż dokonywana jest przez podatnika VAT.

Odpowiedzialność członka zarządu za zaległości podatkowe spółki – pytanie prejudycjalne - postanowienie WSA we Wrocławiu z dnia 25 stycznia 2024 r., sygn. akt I SA/Wr 4/23.

W dniu 25 stycznia 2024 r. WSA we Wrocławiu wydał postanowienie, w którym na podstawie art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej zadał pytanie prejudycjalne do TSUE, dotyczące zgodności z prawem unijnym polskich przepisów podatkowych w zakresie odpowiedzialności członków zarządu za zaległości podatkowe spółek oraz przysługujących im uprawnień procesowych.

Sąd powziął wątpliwości czy brak prawa do udziału członka zarządu (w tym byłego) w roli strony w postępowaniu wymiarowym prowadzonym wobec spółki, w sytuacji potencjalnej jego odpowiedzialności całym własnym majątkiem za zaległości podatkowe spółki (solidarna odpowiedzialność), nie stanowi naruszenia przepisów unijnych, w tym art. 205 dyrektywy VAT oraz Karty praw podstawowych.

Zgodnie bowiem z utrwaloną linią orzeczniczą sądów administracyjnych, członek zarządu w postępowaniu dotyczącym własnej odpowiedzialności za zaległości podatkowe zarządzanej przez niego spółki nie może skutecznie kwestionować istnienia zobowiązania spółki, a jednocześnie nie może tego robić w postępowaniu wymiarowym prowadzonym względem spółki, gdyż nie jest stroną takiego postępowania. Z kolei decyzja wymiarowa, którą wydaje organ podatkowy wobec spółki, jest traktowana jako prejudykat w postępowaniu prowadzonym w dalszej kolejności w sprawie odpowiedzialności członka zarządu.

Zaznaczyć należy, iż solidarna odpowiedzialność za zaległości podatkowe spółki dotyczy również byłego członka zarządu oraz byłego pełnomocnika lub wspólnika spółki w organizacji) zgodnie z art. 116 ust. 4 OrP), który pozbawiony roli strony, nie ma prawa do wnoszenia środków zaskarżenia, ani nawet przeglądania akt sprawy.

Zastrzeżenia zgłoszone przez WSA we Wrocławiu w powyższym orzeczeniu należy w pełni podzielić. Jednocześnie skierowanie zapytania do TSUE w tej kwestii należy uznać za krok przełomowy w praktyce orzeczniczej polskich sądów administracyjnych. Wydane przez TSUE orzeczenie może mieć istotne znaczenie dla praktyki stosowania przepisów o odpowiedzialności członków zarządu za zaległości podatkowe spółki.

Wakacje od składek dla przedsiębiorców w 2024 r. – konsultacje projektu ustawy.

Ministerstwo Rozwoju i Technologii przekazało do konsultacji projekt ustawy o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw, przewidujący następujące rozwiązania:

• wprowadzenie wakacji od składek na ubezpieczenie społeczne oraz na fundusze: Pracy i Solidarnościowy przez jeden miesiąc w roku,
• składki za miesięczny urlop zostaną pokryte z budżetu państwa w wysokości obliczonej od najniższej podstawy wymiaru dla danego ubezpieczonego (kwoty te będą wolne od podatku PIT),
• zwolnienie z obowiązku zapłaty składek dotyczyć ma tylko własnych składek przedsiębiorcy, a nie opłaconych za pracowników,
• z rozwiązania skorzystać będą mogli wyłącznie mikroprzedsiębiorcy (zgodnie z definicją z ustawy o rachunkowości),
• skorzystanie z wakacji nie będzie wymagało formalnego zawieszenia działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę, który będzie mógł w tym czasie uzyskiwać również z niej przychody.

Odroczenie terminu wejścia w życie Krajowego Systemu e-Faktur.

Minister Finansów ogłosił w dniu 19 stycznia 2024 r., iż obowiązek wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur nie wejdzie w życie w tym roku. Przyczyną jest wykrycie w systemie informatycznym KSeF błędów w aplikacji, co mogłoby skutkować m.in. problemami z wydajnością systemu i zagrażać obrotowi gospodarczemu.

Krajowy System e-Faktur (KSeF) to platforma uruchomiona w Polsce w dniu 1 stycznia 2022 r. W chwili obecnej umożliwia podatnikom wystawianie, otrzymywanie oraz przechowywanie faktur ustrukturyzowanych. KSeF nie obejmuje faktur VAT wystawianych na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.