Zasady ustalania kosztów uzyskania przychodów generowanych w wyniku transakcji giełdowych dokonywanych poza działalnością gospodarczą - wyrok WSA w Krakowie z dnia 18 lutego 2020 r., sygn. I SA/Kr 1411/19.

Stroną w sprawie była osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, która uzyskiwała przychody z tytułu obrotu akcjami spółek notowanych na giełdzie. W związku z prowadzonymi inwestycjami podatnik ponosił szereg dodatkowych kosztów, w tym m.in. koszty procesów związanych z ustaleniem nieważności uchwał podjętych przez walne zgromadzenia spółek, w których podatnik posiadał akcje, koszty związane z członkostwem w organizacjach zrzeszających inwestorów indywidualnych oraz opłaty na rzecz domu maklerskiego.

Podatnik wystąpił do organu podatkowego z pytaniem, czy wskazane powyżej wydatki mogą stanowić koszty uzyskania przychodów generowanych w ramach działalności inwestycyjnej. Zdaniem podatnika wszystkie wskazane wyżej wydatki powinny zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów z tytułu transakcji giełdowych.

Organ podatkowy uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe, wskazując, że nie istnieje dostateczny związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy przedmiotowymi wydatkami, a przychodem osiąganym przez podatnika w ramach inwestycji na giełdzie.

Sprawa trafiła do WSA w Krakowie, który wskazał, że w przypadku transakcji giełdowych, których podatnik nie dokonuje w ramach działalności gospodarczej, do kosztów uzyskania przychodów mogą być zaliczone tylko wydatki bezpośrednio związane z tymi transakcjami. Spośród wydatków wskazanych przez podatnika warunek ten spełniają jedynie opłaty na rzecz domu maklerskiego. Pozostałe wskazane wydatki mają charakter ogólny i jako takie nie są ściśle związane z żadną kategorią przychodu. W konsekwencji brak jest przesłanek pozwalających na uznanie tych wydatków za koszty uzyskania przychodu.

Odstępne płacone przez podmiot odstępujący od umowy nie podlega opodatkowaniu VAT - wyrok NSA z dnia 13 lutego 2020 r., sygn. I FSK 1382/17.

Sprawa dotyczyła spółki prowadzącej działalność gospodarczą polegającą na handlu towarami używanymi.
Zgodnie z przyjętym modelem prowadzenia działalności, w celu nabycia takich towarów spółka zawierała w pierwszej kolejności umowy przedwstępne, a dopiero następnie umowy ostateczne.

Postanowienia umowy przedwstępnej dawały stronom możliwość odstąpienia od umowy bez podania przyczyny, za zapłatą odstępnego.

Spółka zwróciła się do organu podatkowego z pytaniem, czy kwota odstępnego płacona w przypadku skorzystania z odstąpienia od umowy przedwstępnej powinna podlegać opodatkowaniu VAT. W ocenie spółki kwota odstępnego powinna być traktowana jako opłata będąca poza zakresem opodatkowania VAT.

W odpowiedzi organ podatkowy wskazał, że w analizowanym przypadku odstępne stanowi wynagrodzenie za świadczenie drugiej strony w postaci wyrażenia zgody na odstąpienie od umowy. Wyrażenie zgody na wcześniejsze odstąpienie od umowy należy zaś traktować jako odpłatne świadczenie usług, spełniające przesłanki określone w art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, tzn. podlegające opodatkowaniu VAT.

NSA nie zgodził się z interpretacją przedstawioną przez organ podatkowy i wskazał, że w przedmiotowej sprawie opodatkowanie odstępnego VAT miałoby charakter sztuczny. Odstępne nie może być traktowane jako zapłata za wyrażenie przez drugą stronę zgody na odstąpienie od umowy, gdyż skorzystanie przez stronę z prawa do odstąpienie od umowy stanowi realizację przewidzianego w umowie uprawnienia, jest czynnością jednostronną i nie jest uzależnione od jakiegokolwiek świadczenia drugiej strony.

Opodatkowanie podatkiem od nieruchomości kompleksowych środków trwałych, w skład których wchodzą budowle - wyrok NSA z dnia 29 stycznia 2020 r., sygn. II FSK 529/18.

Wyrok NSA rozstrzyga kwestie sposobu ustalenia podstawy opodatkowania w odniesieniu do budowli wchodzących w skład tzw. kompleksowych środków trwałych.

Sprawa dotyczyła podatnika, który w deklaracji z tytułu podatku od nieruchomości omyłkowo zadeklarował jako jedną budowlę parking, stanowiący w istocie zbiór różnych obiektów, z których jedynie niektóre stanowiły budowle. W związku z tym złożył korektę deklaracji podatkowej. Uzasadniając swoje stanowisko podatnik wskazał, że podstawy opodatkowania w podatku od nieruchomości nie powinna stanowić wartość początkowa całego kompleksowego środka trwałego, jakim był parking, ale wartość rynkowa poszczególnych budowli wchodzących w skład tegoż środka trwałego.

Stanowiska zaprezentowanego przez podatnika nie podzieliły organy podatkowe. Sprawa ostatecznie trafiła do NSA, który przyznał rację podatnikowi.

NSA wskazał, że w świetle art. 4 ust. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wartość początkowa środka trwałego stanowi podstawę opodatkowania jedynie w przypadku, gdy podlegający amortyzacji środek trwały jest obiektem budowlanym. W sytuacji zaś, gdy jedynie niektóre elementy danego środka trwałego stanowią budowle podlegające opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, podstawą opodatkowania jest wartość rynkową tych elementów, zgodnie z art. 4 ust. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Zasady ustalania limitów trwania kontroli podatkowej - wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 lutego 2020 r., sygn. I FSK 2243/19k.

Zgodnie z art. 55 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 z późn. zm.), maksymalny czas trwania wszystkich kontroli prowadzonych przez odpowiednie organy wobec danego przedsiębiorcy w jednym roku kalendarzowym jest zależny od wielkości przedsiębiorcy i wynosi od 12 do 48 dni roboczych. Analogiczny przepis obowiązywał również na gruncie poprzedniej ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Wskazana regulacja budzi liczne wątpliwości interpretacyjne, również w orzecznictwie sądów administracyjnych. W szczególności nie jest jednoznaczna kwestia, czy liczba dni roboczych obejmuje jedynie te dni, w których pracownicy organu kontrolowanego faktycznie wykonują czynności w siedzibie kontrolowanego przedsiębiorcy, czy też liczba ta powinna obejmować wszystkie dni robocze przypadające pomiędzy datą doręczenia zawiadomienia o wszczęciu kontroli, a datą doręczenia protokołu kontroli.

Do powyższego zagadnienia odniósł się NSA w omawianym wyroku, w którym przyjął drugie ze wskazanych powyżej stanowisk, zgodnie z którym limity trwania kontroli podatkowej wyznaczają liczbę następujących po sobie dni roboczych, w ciągu których kontrola powinna zostać zakończona. W świetle tego wyroku na organach kontrolnych spoczywa obowiązek sprawnego prowadzenia postępowania kontrolnego. W przypadku przedłużenia postępowania przedsiębiorcy przysługiwać będzie bowiem ochrona ze względu na przewlekłość prowadzonych czynności kontrolnych.

Podatek od słodzonych napojów od 1 lipca 2020r.

W dniu 14 lutego 2020 r. Sejm uchwalił ustawę o zmianie niektórych ustaw w związku z promocją prozdrowotnych wyborów konsumentów. Nowe przepisy wprowadzają opłaty od słodzonych napojów oraz od alkoholu sprzedawanego w opakowaniach o objętości do 300 ml.

W odniesieniu do napojów słodzonych wprowadzona opłata będzie składała się z dwóch elementów. Pierwszy element będzie stały i będzie wynosił 50 groszy za 1 litr napoju z dodatkiem cukru lub substancji słodzącej lub 10 groszy za litr napoju z dodatkiem substancji aktywnej (kofeina lub tauryna). Element zmienny będzie wynosił 5 groszy za każdy gram cukru powyżej 5 gram/100 ml – w przeliczeniu na litr napoju.

W przypadku opłat od alkoholu sprzedawanego w opakowaniach o objętości do 300 ml opłata będzie pobierana w momencie sprzedaży do sklepu. Proponowana opłata będzie wynosić 25 zł od 1 litra stuprocentowego alkoholu sprzedawanego w opakowaniach o objętości do 300 ml.

Nowe przepisy w zakresie raportowania schematów podatkowych transgranicznych.

W dniu 5 lutego 2020 r. Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy nowelizującej przepisy w zakresie raportowania schematów podatkowych (MDR).

Nowe przepisy przewidują obowiązek ponownego zaraportowania schematów podatkowych transgranicznych, jeśli pierwszej czynności związanej z ich wdrażaniem dokonano między 26 czerwca 2018 r. a 31 marca 2020 r.

Projekt ustawy przewiduje, że obowiązek ponownego zaraportowania schematu będzie zasadniczo ciążył na podmiocie, który uprzednio przekazał tę informację do Szefa KAS.

Do pozostałych istotnych zmian w zakresie raportowania MDR, które mają zostać wprowadzone, należy zaliczyć m.in.:

• rozszerzenie jednej ze szczególnych cech rozpoznawczych dotyczącej podlegających zaliczeniu do KUP transgranicznych płatności między podmiotami powiązanymi jeśli odbiorca płatności ma miejsce siedziby / zarządu w raju podatkowym – cecha ta została rozszerzona o sytuację, gdy odbiorca płatności ma siedzibę w kraju wskazanym w unijnym wykazie jurysdykcji niechętnych współpracy do celów podatkowych, który jest przyjmowany przez Radę Unii Europejskiej;
• wydłużenie z 7 do 30 dni terminu, w którym szef KAS będzie zobowiązany do potwierdzenia nadania NSP, w odniesieniu do wszystkich schematów podatkowych, o których informacja została przekazana szefowi KAS do 30 kwietnia 2020 r.

Projekt ustawy został skierowany do Sejmu. Planowana data wejścia w życie przepisów to 1 kwietnia 2020 r.