Obowiązki dla płatnika dywidendy - wyrok NSA z dnia 31 stycznia 2023 r., sygn. akt II FSK 1588/20.

Wypłacając dywidendę do innego kraju UE lub EOG, polski podatnik musi zbadać, czy pieniądze trafią do rzeczywistego właściciela. W przeciwnym wypadku, musi potrącić w Polsce 19-proc. podatek u źródła. Tak wynika z najnowszego orzeczenia NSA, zmieniającego dotychczasową linię orzeczniczą w tym przedmiocie.

Jak wynika z art. 22 ust. 4 uCIT, podatnik wypłacający dywidendę na rzecz zagranicznego udziałowca, może skorzystać ze zwolnienia z podatku u źródła po spełnieniu warunków zawartych w tym przepisie. Wśród warunków tych brak jest konieczności weryfikacji statusu rzeczywistego właściciela. Obowiązek ten został wskazany jako element konieczny uprawniający do zastosowania zwolnienia z podatku u źródła jedynie dla wypłacanych za granicą odsetek i należności licencyjnych.

Pomimo tego NSA w wyroku z dnia 31 stycznia 2023 r. (sygn. akt II FSK 1588/20) przyjął stanowisko odbiegające od literalnej wykładni powołanego przepisu. Wskazał, iż na podatniku ciąży obowiązek zweryfikowania statusu podatkowego odbiorcy, chociaż obowiązek taki nie wynika z literalnego brzmienia ww. przepisu. Orzeczenie to prezentuje zupełnie odmienne stanowisko niż prezentowane wcześniej np. w wyroku NSA z dnia 27 kwietnia 2021 r. (sygn. akt II FSK 240/21), w którym stwierdzono, iż nie ma wymogu weryfikacji statusu rzeczywistego właściciela dywidendy w przypadku zwolnienia z podatku u źródła dywidend, a obowiązek taki wynika wprost z art. 21 ust. 3 pkt 4 uCIT jedynie w przypadku zwolnień z podatku u źródła odsetek i należności licencyjnych.

Opłata za korzystanie ze znaku towarowego objęta podatkiem u źródła - wyrok NSA z dnia 7 marca 2023 r., sygn. II FSK 2034/20.

Przedmiotem rozstrzygnięcia NSA była kwestia objęcia podatkiem u źródła (WHT) opłat za korzystanie ze znaku towarowego, ujętych w cenie nabycia towaru. W ocenie Sądu, wyodrębnienie płatności za korzystanie ze znaków towarowych uzasadnia objęcie opodatkowaniem podatkiem u źródła części ceny za nabyte towary.

Podatnik – spółka to dystrybutor kosmetyków, który nabywa towary od podmiotu powiązanego (zagranicznego zakładu). W umowie zawartej pomiędzy ww. podmiotami, regulującej zasady współpracy, znajduje się zapis, zgodnie z którym 3% ceny nabywanych przez podatnika towarów stanowi wynagrodzenie za prawo do korzystania przez niego ze znaków towarowych dla celów promocji, reklamy i sprzedaży tych towarów. Na fakturach VAT wystawianych przez dostawcę, kwota wynagrodzenia za prawo do korzystania ze znaków towarowych nie była wykazywana jako odrębna pozycja.

W ocenie podatnika, opisywana transakcja stanowi tzw. świadczenie mieszane, w którym dominującą rolę odgrywa zakup towarów, a tym samym nie będzie on zobowiązany do zapłaty podatku u źródła od płatności z tytułu korzystania ze znaków towarowych. Ze stanowiskiem podatnika nie zgodził dyrektor KIS w wydanej indywidualnej interpretacji jak i WSA w Warszawie, który wskazał, iż w sprawie mamy do czynienia z dwoma różnymi rodzajowo czynnościami – nabyciem towaru oraz nabyciem prawa do znaku towarowego, które to w świetle uCIT i właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowaniu powinna podlegać WHT.

Rozstrzygnięcie to zostało podtrzymane przez NSA.

Wydatki na usługi świadczone przez małżonka (przedsiębiorcę) jako koszt podatkowy - interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 27 stycznia 2023 r., sygn. 0115-KDIT3.4011.871.2022.2.JG.

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług opieki zdrowotnej, opodatkowaną podatkiem dochodowym wg tzw. stawki liniowej. Małżonek podatnika również prowadzi działalność gospodarczą w zakresie opieki zdrowotnej i w jej ramach będzie świadczył usługi na rzecz podatnika, rozliczając się z nim według stawki godzinowej. Między małżonkami obowiązuje wspólność majątkowa małżeńska.

W powyższym stanie faktycznym podatnik zapytał, czy poniesione przez niego wydatki na rzecz małżonka z tytułu zapłaty za świadczone przez niego usługi będą kosztem uzyskania przychodu zgodnie z uPIT. W ocenie podatnika, w sprawie nie ma zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 10 uPIT, który wyłącza z kosztów podatkowych wartość własnej pracy małżonka z racji faktu, iż każdy z nich prowadzi samodzielną działalność gospodarczą.

Dyrektor KIS podzielił stanowisko podatnika. Wskazał, iż ww. przepis nie dotyczy usług świadczonych przez małżonka – przedsiębiorcę na rzecz małżonki – przedsiębiorcy, gdyż usług tych nie można zakwalifikować jako pracy własnej małżonka. Wskazał, iż w takiej sytuacji mamy do czynienia z dwoma odrębnymi podmiotami gospodarczymi. Tym samym wydatki podatnika stanowią koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1 uPIT.

Polskie wyłączenie z VAT jest zgodne z dyrektywą - postanowienie TSUE z 16 stycznia 2023 r., sygn. C-729/21.

TSUE wydał postanowienie w polskiej sprawie prejudycjalnej C–729/21, w którym potwierdził zgodność krajowych regulacji VAT w zakresie zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa z dyrektywą VAT. Uznał, iż warunkiem wyłączenia z opodatkowania VAT tego rodzaju transakcji nie jest następstwo prawne, lecz możliwość kontynuowania samodzielnej działalności gospodarczej przez nabywcę zorganizowanej części majątku zbywcy.

Jak wynika ze stanu faktycznego sprawy, podatnik – spółka nabyła centrum handlowe zlokalizowane na terytorium Polski. Przedmiotem transakcji była nieruchomość obejmująca grunt z budynkiem wraz ze wszystkimi przynależnościami oraz budowlami znajdującymi się na tym gruncie jak i również umowy najmu dotyczące lokali i związane z nimi prawa i obowiązki. Na spółkę przeniesione zostały również prawa własności intelektualnej związane z prowadzeniem centrum handlowego i stron internetowych. Nie zostały natomiast przeniesione umowy ubezpieczenia i zarządzania zbywanym majątkiem. Podatnik kontynuował działalność zbywcy.

Przedmiotowa transakcja została potraktowana przez strony umowy sprzedaży jako opodatkowane nabycie nieruchomości wraz ze wszystkimi jej przynależnościami oraz prawami. Spółka odliczyła VAT z faktury sprzedaży, która to czynność została zakwestionowana przez organ podatkowy. W jego ocenie, sprzedaż centrum handlowego stanowi zbycie całości przedsiębiorstwa lub jej części, które na mocy art. 6 ust. 1 uVAT jest wyłączone z opodatkowania VAT. WSA w Łodzi przyznał rację organowi podatkowemu, a NSA mając wątpliwości – skierował zapytanie do TSUE w tym zakresie.

W ocenie TSUE, z treści art. 19 unijnej dyrektywy VAT wynika, że następstwo prawne nie jest warunkiem wyłączenia z opodatkowania, a tym samym art. 6 pkt 1 uVAT pomimo, że nie przewiduje literalnie następstwa prawnego, nie narusza treści dyrektyw VAT. Trybunał dodał, iż przeniesienie samodzielnej części przedsiębiorstwa nie podlega VAT, w sytuacji, gdy całość przekazanych składników umożliwia kontynuację samodzielnej działalności gospodarczej przez nabywcę pomimo nie przeniesienia pewnych składników niematerialnych.

Brak akceptacji noty korygującej nie pozbawia prawa do odliczenia VAT - interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 27 stycznia 2023 r., sygn. nr 0111-KDIB3-1.4012. 931.2022.1.WN.

Spółka świadcząca usługi budowlane na terenie Polski jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Za wykonane usługi wystawia faktury VAT. W ramach czynności związanych ze świadczeniem usług, dokonuje również zakupu usług leasingu, które są niezbędne do jej działalności. Firma leasingowa na wystawionych fakturach VAT użyła błędnego numeru NIP. Spółka wysłała do firmy leasingowej notę korygującą do każdej faktury VAT z błędnym numerem NIP, ale nie uzyskała od firmy leasingowej podpisanych ww. not korygujących. Pomimo to spółka uwzględniła w deklaracji podatkowej podatek naliczony z ww. faktur VAT.

Spółka zapytała organ podatkowy, czy pomimo braku potwierdzonej noty korygującej może odliczyć VAT z wystawionych faktur w deklaracji JPK VAT. W ocenie spółki, art. 86 uVAT nie zawiera takiego warunkuje.

Dyrektor KIS podzielił stanowisko spółki. Wskazał, iż nota korygująca błędnie wskazany NIP nie ma wpływu na wartość dokonanej transakcji, w związku z czym brak akceptacji noty po stronie sprzedawcy nie skutkuje brakiem możliwości odliczenia VAT z faktury zawierającej błędny NIP nabywcy – podatnika.

Zmiana unijnych przepisów celnych.

Projekt nowego rozporządzenia wykonawczego Komisji Europejskiej zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji Europejskiej nr 2015/2447 zakłada, iż od 1 stycznia 2025 r. organy celne państw członkowskich Unii Europejskiej będą wydawać wiążące informacje o wartości celnej importowanego towaru. Zmiana ta dotyczyć ma unijnych importerów, którzy będą mogli uzyskać wiążącą informację celną, i tym samym zapobiec błędom w rozliczeniach importowych oraz przyspieszyć odprawy celne.

Obecnie organy celne wydają wiążące informacje taryfowe i wiążące informacje o pochodzeniu towaru co wynika z art. 33 Rozporządzenia 952/2013 (unijnego kodeksu celnego). Projekt rozporządzenia zakłada wprowadzenie od 1 stycznia 2025 r. nowej wiążącej informacji, w której to na wniosek przedsiębiorcy (składany przed importem), byłaby określana metoda wyceny importowanego towaru oraz wartość celna. Informacja ta miałaby być wydana przez organ celny w terminie siedmiu dni i miałaby być ważna przez trzy lata na terenie całej UE.

Podatek od zbiórek na razie nie uchwalony.

Senat odrzucił w całości tzw. ustawę deregulacyjną, wprowadzającą m.in. zmiany w podatku od spadków i darowizn, w tym przepisy umożliwiające opodatkowanie tym podatkiem zbiórek publicznych w sytuacji przekroczenia określonego progu łącznych datków. Teraz projekt ustawy trafi ponownie do Sejmu.

Obowiązujące obecnie przepisy zakładają, że obowiązek podatkowy dotyczy jedynie wpłat od pojedynczych darczyńców, którzy przekazali darowiznę w kwocie ponad 5 308 zł, w przypadku grupy III, czyli osób trzecich (niespokrewnionych).

Projekt ustawy zakłada, iż limity – progi darowizn wolnych od podatku, będą dotyczyć już nie tylko pojedynczych darczyńców, ale też sum wpłat od wielu osób trzecich (czego dotychczas nie było) na rzecz określonej zbiórki. Nowelizacja wprowadza górny limit darowizn od wielu osób, zaliczonych do III grupy podatkowej, na kwotę 54 180 zł, w okresie 5-letnim liczonym od 1 lipca 2023 r. Przekroczenie tego limitu rodzić będzie obowiązek zapłaty podatku od spadków i darowizn po stronie obdarowanego.