Spółka zaliczy do kosztów uzyskania przychodu wydatki na spotkanie integracyjne tylko w części przypadającej na pracowników - interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 16 sierpnia 2021 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.203.2021.1.AP.

Przedmiotem interpretacji był stan faktyczny, w którym to spółka akcyjna w celu podnoszenia kwalifikacji swoich pracowników, stymulowania i motywowania ich do zwiększenia jakości oraz wydajności, podejmuje szereg działań mających na celu realizację powyższych założeń. Jednym z elementów budowania dobrych relacji wewnątrz firmy oraz jej zewnętrznym otoczeniu są spotkania integracyjno-szkoleniowe, w których uczestniczą obecni i byli pracownicy spółki, ale także kontrahenci, dziennikarze i inne osoby trzecie.

W złożonym wniosku o interpretację spółka zapytała, czy wydatki ponoszone na organizację tego rodzaju spotkań stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy CIT. W ocenie spółki – tak, gdyż budowa silnego i zgranego zespołu przedkłada się na zwiększenie jakości i wydajności pracy, co ma bezpośredni wpływ na przychody z działalności.

Organ wydający interpretację indywidualną podzielił stanowisko spółki w części, uznając, że wydatki na spotkania integracyjno-szkoleniowe dla obecnych i byłych pracowników spółki faktycznie stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy CIT, gdyż mają one wpływ na wydajność i efektywność pracy, co przekłada się na wysokość przychodów. Jednak nie stanowią takich kosztów wydatki poniesione w związku z udziałem w takich spotkaniach innych osób, jak kontrahenci, dziennikarze i inne osoby trzecie, gdyż związek takich wydatków z przychodami spółki jest zbyt odległy. Ponadto, takie koszty uznać należy za wydatki na reprezentację, które są wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT.

Koszty związane z prowadzeniem bloga w celu świadczenia usług reklamy mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów - wyrok WSA w Olszynie z dnia 11 sierpnia 2021 r., sygn. akt I SA/Ol 473/21.

Wyrok WSA w Olsztynie został wydany na skutek złożenia przez spółkę z branży kurierskiej skargi na interpretację indywidualną Dyrektora KIS w przedmiocie podatku CIT, a dotyczącą zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na prowadzenie bloga lifestylowego i publikowania w nim artykułów. Tematyka bloga ma być szeroka tj. ma dotyczyć m.in. mody, podróży, motoryzacji. Spółka prowadzi działalność jako broker kurierski, pośrednicząc pomiędzy klientem a kurierem. Spółka planuje dodatkowo rozpoczęcie działalności w zakresie reklamy i mediów, poprzez prowadzenie bloga w celu intensyfikacji sprzedaży usług oraz poprzez reklamę prowadzonej działalności. W związku z działalnością bloga spółka będzie ponosić różne koszty, związane m.in. z zakupem domeny, usługami informatycznymi, a także koszty bezpośrednio związane z realizowanymi artykułami np. na zakup testowanego sprzętu czy wycieczki. W związku z powyższym, podatnik zwrócił się z pytaniem w przedmiocie możliwości zaliczenia wydatków związanych z prowadzeniem bloga do kosztów uzyskania przychodów. Organ negatywnie ocenił możliwość zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów, argumentując, że dzielenie się opiniami i informacjami związanymi ze stylem życia, jakie mają być publikowane na blogu, nie ma związku z dotychczasową działalnością gospodarczą strony, ani planowaną – reklamową.

Z takim stanowiskiem nie zgodził się sąd administracyjny, który uznał, że odpłatne umieszczanie na blogu reklam bądź artykułów sponsorowanych może mieścić się w działalności gospodarczej, a sprzedaż reklam może generować przychód z odpłatnego świadczenia usług. Sąd podkreślił, że to nie prowadzenie bloga, lecz udostępnianie na nim powierzchni reklamowej lub publikacja artykułów sponsorowanych ma być źródłem przychodów. Blog stanowi bowiem jedynie narzędzie, podobne jak np. gazeta, w której można wykupić reklamę. Również tematyka bloga nie musi wiązać się z dotychczasowym profilem działalności podatnika. W konsekwencji sąd uznał, że spółka będzie mogła wskazane wydatki zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, po spełnieniu warunków z art. 15 ust. 1 ustawy CIT.

Wyrok nie jest prawomocny.

Brak opodatkowania ekwiwalentu wypłaconego pracownikowi w związku z pracą zdalną - interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 3 września 2021 r., sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.547.2021.1.GG.

W stanie faktycznym będącym przedmiotem interpretacji spółka z o.o., w związku z wprowadzeniem na terytorium Polski stanu zagrożenia epidemicznego, a następnie stanu epidemii wywołanego przez wirus SARS-CoV-2, zaleciła swoim pracownikom przejście na pracę zdalną. Wykonywanie tej pracy wymaga od pracowników posługiwania się środkami porozumiewania się na odległość (m.in. e-mail, platformy spotkaniowe), co rodzi konieczność posiadania szybkiego łącza internetowego, a także dostosowania swoich miejsc zamieszkania do pracy zdalnej. Z tego tytułu pracownicy ponoszą zwiększone koszty mediów (energii elektrycznej, wody, ogrzewania i usługi Internetu). W zamian za to spółka wypłaca pracownikom dodatkowe miesięczne świadczenie pieniężne w postaci zryczałtowanego ekwiwalentu.

W złożonym wniosku o interpretację indywidualną spółka zapytała, czy wypłata ww. ekwiwalentu pieniężnego rodzi po jej stronie obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek PIT od wypłaconych kwot. W ocenie Spółki, brak jest takiego obowiązku, gdyż nie powstaje po stronie pracowników przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy PIT, a ponadto przedmiotowy ekwiwalent jest świadczeniem ponoszonym w interesie spółki jako pracodawcy i jego wypłata nie stanowi dla pracownika przysporzenia majątkowego.

Dyrektor KIS w całości zgodził się z powyższym stanowiskiem. Wyjaśnił, że co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów podatnika decyduje definitywny charakter tego przysporzenia, tj. czy faktycznie i ostatecznie powiększa aktywa tej osoby. W opisanym stanie faktycznym wypłacony ekwiwalent pieniężny stanowi rekompensatę kosztów pracy zdalnej ponoszonych przez pracownika i jako taki nie stanowi przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy PIT.

Transakcje przeniesienia towarów między małżonkami-przedsiębiorcami jako czynności niepodlegające opodatkowaniu VAT - wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 25 maja 2021 r., I SA/Bd 171/21.

Wyrok WSA w Bydgoszczy został wydany na skutek złożenia przez podatnika skargi na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w przedmiocie opodatkowania podatkiem VAT nieodpłatnego przeniesienia towarów (wchodzących w skład małżeńskiej wspólności ustawowej) z działalności gospodarczej męża do działalności gospodarczej żony. W ocenie podatników, taka czynność nie stanowi dostawy towarów i nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Stanowiska tego nie podzielił organ, który uznał, że opisana czynność stanowi opodatkowane nieodpłatne przekazanie towarów z racji przeniesienia władztwa ekonomicznego nad towarami z jednego małżonka na drugiego, a ponadto zbywcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie tych towarów.

Ze stanowiskiem organu nie zgodził się WSA w Bydgoszczy. Dla uznania zaistnienia dostawy towarów i wystąpienia obowiązku podatkowego w podatku VAT konieczne jest przeniesienie prawa do rozporządzenia towarem jako właściciel, a nie tylko przeniesienia tzw. władztwa ekonomicznego. W przypadku małżonków, którzy pozostają w ustroju majątkowej wspólności ustawowej, nabyte w trakcie trwania tej wspólności towary od początku są ich współwłasnością i pozostają nadal pomimo dokonania czynności przekazania ich z działalności gospodarczej jednego małżonka do działalności gospodarczej drugiego. Istniejący między nimi ustrój majątkowy małżeński wyklucza możliwość przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel z jednego małżonka na drugiego. Nie ma tu znaczenia fakt prowadzenia przez małżonków oddzielnych działalności gospodarczych, gdyż każdy z nich może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, a wszelkie transakcje, jakie są między nimi zawierane, nie mogą mieć charakteru odpłatnego. Przeniesienie składników majątkowych z działalności gospodarczej jednego z małżonków do działalności drugiego nie można również uznać za nieodpłatne przeniesienie towaru, bowiem małżonkowie nie mogą wyodrębnić udziałów we wspólnym majątku, którymi mogliby niezależnie rozporządzać. Tym samym opisaną przez podatników czynność sąd uznał za neutralną podatkową na gruncie ustawy VAT.

Wyrok nie jest prawomocny.

Niezgodność polskich przepisów tzw. pakietu paliwowego w VAT z prawem unijnym - wyrok TSUE z 9 września 2021 r., C-855/19.

Wyrok został wydany w sprawie dotyczącej polskiej spółki – podatnika, który dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia (WNT) oleju napędowego, nie uiszczając należnego VAT, zgodnie z art. 103 ust. 5a ustawy o VAT, tj. w ciągu pięciu dni od jego wprowadzenia na terytorium Polski. Organ podatkowy uznał powstanie po stronie podatnika zaległości podatkowych w podatku VAT. Stanowisko organu zostało podtrzymane przez WSA w Bydgoszczy i sprawa trafiła do NSA, który to skierował do TSUE pytanie prejudycjalne w zakresie zgodności powyższego przepisu z unijną Dyrektywą VAT.

TSUE orzekł, że żądanie zapłaty podatku od WNT nabycia paliw silnikowych w ciągu pięciu dni od ich sprowadzenia na terytorium Polski jest niezgodne z prawem UE. Dyrektywa VAT przewiduje, że obowiązek podatkowy w odniesieniu do WNT powstaje z dniem wystawienia faktury VAT, lecz nie później niż 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu dokonania WNT. Przepis art. 103 ust. 5a ustawy o VAT prowadzi natomiast do powstania obowiązku wcześniejszej zapłaty VAT niezależnie od wystawienia faktury VAT lub upływu wskazanego wyżej terminu, po upływie którego to dopiero podatek staje się wymagalny zgodnie z art. 69 Dyrektywy VAT. W związku z tym podatnik nie może być zobowiązany do zapłaty VAT przed tym dniem, a przepis krajowej ustawy VAT statuujący ten obowiązek uznać należy za sprzeczny z unijnym prawem.

Zlecenie prowadzenia księgowości nie zwalnia z odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki - wyrok NSA z dnia 4 sierpnia 2021 r., sygn. III FSK 3849/21.

Wyrok NSA dotyczy solidarnej odpowiedzialności członka zarządu spółki za zaległości podatkowe spółki, zgodnie z art. 107 i nast. ustawy Ordynacja podatkowa. W analizowanej sprawie spółka nie uregulowała w terminie zobowiązań podatkowych z tytułu podatku VAT, egzekucja z majątku spółki okazała się bezskuteczna, a zarząd spółki nie złożył w terminie wniosku o ogłoszenie jej upadłości. W wyniku tego organy podatkowe orzekły o odpowiedzialności członka zarządu za zaległości podatkowe spółki, co zostało zaaprobowane w wyroku WSA w Gdańsku.

W złożonej skardze kasacyjnej do NSA członek zarządu wskazywał m.in. na swoją należytą starannością w prowadzeniu spraw spółki, terminowe składanie deklaracji podatkowych oraz zlecenie prowadzenia księgowości profesjonalnemu podmiotowi, co w jego ocenie skutkować miało brakiem możliwości przypisania mu winy za niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości spółki w okresie pełnienia przez niego funkcji członka zarządu.

Argumenty te nie przekonały NSA, który stwierdził, że na członku zarządu ciążył ustawowy obowiązek zgłoszenie wniosku o upadłość spółki, a powołanie się przez niego na brak winy może mieć miejsce tylko sytuacji, gdy nie miał żadnych możliwości prowadzenia spraw spółki, a brak tych możliwości wynikał z przyczyn od niego całkowicie niezależnych. W szczególności zlecenie prowadzenia księgowości profesjonalnemu podmiotowi nie zwalnia członka zarządu z odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki, gdyż powinien być należycie zorientowany w sprawach podmiotu, którym zarządza.

Sejm uchwalił nowelizację ustawy o VAT, wdrażającą Krajowy System e-Faktur.

Sejm uchwalił w dniu 1 października 2021 r. nowelizację ustawy o VAT, wdrażającą Krajowy System e-Faktur (KSeF) – ogólnokrajowy program informatyczny, w którym przedsiębiorcy będą mogli wystawiać i otrzymywać elektroniczne faktury ustrukturyzowane jako jedną z dopuszczalnych form dokumentowania transakcji obok faktur papierowych i elektronicznych. Nowelizacja zakłada, że wystawianie faktur ustrukturyzowanych i korzystanie z KSeF będzie dobrowolne do końca 2022 r. Począwszy od 2023 roku podatnicy będą musieli już obowiązkowo korzystać z tego systemu.

Najważniejsze założenia nowelizacji:

• faktury VAT ustrukturyzowane będą wystawiane i otrzymywane przez podatników za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, tj.: KSeF,
• do faktur VAT ustrukturyzowanych będą miały, co do zasady, zastosowanie ogólne regulacje prawne dotyczące faktur elektronicznych, za wyjątkiem przepisów szczególnych wprowadzonych przedmiotową nowelizacją,
• faktury VAT ustrukturyzowane będą przechowywane w bazie danych KSeF, odpadnie problem ich ewentualnego zniszczenia czy zaginięcia i konieczności wydawania ich duplikatów,
• podatnicy nie będą mieli obowiązku przechowywania takich faktur, gdyż będą przechowywane w KSeF przez okres 10 lat od końca roku, w którym zostały wystawione,
• system KSeF daje możliwość skorygowania faktury VAT ustrukturyzowanej za pomocą faktury korygującej, jednak nie przewiduje możliwości wystawienia noty korygującej,
• szereg korzyści dla podatników wynikających z korzystania z faktur VAT ustrukturyzowanych tj. zwrot podatku VAT we wcześniejszym terminie, zwolnienie z obowiązku udostępniania faktur w formacie JPK na żądanie organu podatkowego, ułatwienia w rozliczaniu faktur korygujących ustrukturyzowanych.

Nowe zasady komunikacji między podatnikiem a organami podatkowymi – nowelizacja ordynacji podatkowej.

W dniu 5 października 2021 r., na skutek wejścia w życie nowelizacji art. 126 Ordynacji podatkowej, sprawy podatkowe mogą być załatwiane również z wykorzystaniem pism generowanych automatycznie i opatrzonych kwalifikowaną pieczęcią elektroniczną organu podatkowego. W przypadku pism generowanych automatycznie, przepisów o konieczności opatrzenia pisma podpisem pracownika urzędu obsługującego ten organ nie stosuje się (art. 126 § 2 Ordynacji podatkowej).

Wprowadzone zmiany nie różnicują katalogu spraw podatkowych, które będą mogły być załatwione w sposób zautomatyzowany – tym samym dotyczą one wszystkich rodzajów spraw podatkowych. Ponadto – literalna wykładnia art. 126 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa wskazuje na to, że każdy rodzaj pisma w postępowaniu podatkowym będzie mógł zostać wygenerowany automatycznie, w tym np. decyzje podatkowe.

Przedmiotowa nowelizacja zrównuje również formę pisemną z elektroniczną, co skutkować będzie brakiem obowiązku po stronie organu podatkowego uzyskiwania zgody podatników na doręczanie pism w formie dokumentu elektronicznego.