Dywidenda zwolniona z CIT także przy wypłacie na rzecz właściciela należności za pośrednictwem spółki zależnej - wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 września 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 1514/23.

WSA w Warszawie uznał, że zwolnienie z art. 22 ust. 4 uCIT ma zastosowanie również przy wypłacie dywidendy na rzecz podmiotu, który nie jest bezpośrednim odbiorcą należności, tj. nie jest bezpośrednio udziałowcem podmiotu wypłacającego dywidendę, a jednocześnie posiada status rzeczywistego właściciela należności. Dotychczasowa dominująca linia orzecznicza sądów administracyjnych w tym temacie zakładała możliwość stosowania tego zwolnienia jedynie dla bezpośrednich udziałowców płatnika.

Zgodnie ze stanem faktycznym, wnioskodawca – spółka polska (płatnik podatku u źródła tzw. WHT) wystąpiła o wydanie indywidualnej interpretacji w sprawie dotyczącej możliwości zastosowania zwolnienia z art. 22 ust. 4 uCIT (tj. niepobrania WHT). Wypłata dywidendy miała nastąpić na rzecz spółki holdingowej (duńskiego rezydenta podatkowego), która nie prowadzi działalności operacyjnej, a jedynie zarządza aktywami i wykonuje prawa korporacyjne spółek, w których posiada udziały. W dalszej kolejności dywidenda ta miała zostać przekazana na rzecz spółki (duńskiego rezydenta podatkowego), która jest rzeczywistym właścicielem należności. W ocenie wnioskodawcy, warunki przedmiotowego zwolnienia spełnia nie tylko wypłata na rzecz podmiotu, który jest bezpośrednim udziałowcem wypłacającego (spółka holdingowa), ale również wypłata na rzecz podmiotu, który wprawdzie nie jest bezpośrednim odbiorcą dywidendy, ale jest jej rzeczywistym właścicielem.

Dyrektor KIS, powołując się na literalne brzmienie ww. przepisu, uznał, że tak wypłacona dywidenda nie jest zwolniona z CIT, gdyż jej odbiorcą jest spółka holdingowa nie spełniająca jednego z warunków zwolnienia, tj. nie jest rzeczywistym właścicielem dywidendy. Z kolei spółka, która jest rzeczywistym właścicielem dywidendy, nie miała odpowiedniego bezpośredniego udziału w kapitale spółki wypłacającej dywidendę.

Z taką wykładnią nie zgodził się WSA w Warszawie. Wskazał, iż w art. 22 ust. 4 uCIT brak jest odwołania do kryterium rzeczywistego właściciela, a gdyby nawet przyjąć, że odniesienie do ww. kryterium powinno mieć miejsce, konieczne jest zastosowania wykładki celowościowej przepisów unijnej dyrektywy 2011/96/UE w sprawie wspólnego systemu opodatkowania mającego zastosowanie w przypadku spółek dominujących i zależnych różnych państw członkowskich.

Zbycie przedsiębiorstwa podatnika na ryczałcie z różnymi stawkami podatku - interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 2 sierpnia 2023 r., sygn. 0112-KDIL2-2.4011.398.2023.5.IM.

Podatnik–przedsiębiorca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą oraz podlega opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych. Zamierza on zbyć część swojej działalności w postaci dwóch punktów handlowych jako sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa (ZCP). Przedmiotem sprzedaży będą m.in. ruchomości stanowiące środki trwałe, prawa i obowiązki wynikające z umów z pracownikami oraz zobowiązania.

Podatnik powziął wątpliwości co do prawidłowości rozliczenia tego rodzaju sprzedaży, w szczególności prawidłowości przyjętych stawek podatkowych. W jego ocenie ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne nie zawiera szczególnych regulacji, które odnosiłyby się wprost do sprzedaży ZCP. Nie wprowadza odrębnej stawki podatku dla takiej transakcji oraz nie wskazuje, czy przychód uzyskany z takiej transakcji musi być opodatkowany według jednej stawki podatku. Stąd sprzedaż ZCP należy traktować jako sprzedaż poszczególnych składników majątku, a podatek należy obliczyć na podstawie stawek wskazanych w art. 12 powołanej ustawy, co oznacza opodatkowanie transakcji według stawek: 3% – w odniesieniu do sprzedaży zapasów towarów, 10% – w odniesieniu do sprzedaży środków trwałych oraz 10% – w odniesieniu do różnicy pomiędzy całkowitą ceną sprzedaży a wartością sprzedawanych zapasów i środków trwałych.

Dyrektor KIS podzielił stanowisko podatnika co do zasady, że na gruncie powołanej wyżej ustawy sprzedaż ZCP należy traktować jako sprzedaż poszczególnych składników majątku, a podatek należy obliczyć na podstawie właściwych stawek. Dyrektor KIS wskazał jednak, że właściwe jest zastosowanie stawki ryczałtu 3% w odniesieniu do składników majątku stanowiących: środki trwałe ujęte w ewidencji środków trwałych oraz składników majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, których wartość początkowa przekracza 1.500 zł. W odniesieniu do wierzytelności dotyczących prowadzonej działalności gospodarczej również właściwa jest stawka 3%. Natomiast w odniesieniu do pozostałych składników majątku należy zastosować stawkę mającą zastosowanie do opodatkowania przychodów z tytułu prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, z którą jest związany zbywany składnik majątku. Zatem w analizowanym przypadku do zapasów związanych z działalnością opodatkowaną 3% stawką ryczałtu zastosowanie znajdzie 3% stawka ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Ryczałt za używanie prywatnego samochodu do celów służbowych nie stanowi przychodu dla pracownika - wyrok NSA z dnia 14 września 2023 r., sygn. akt II FSK 2632/20.

NSA uznał, że kwota ryczałtu wypłacanego pracownikowi przez pracodawcę za używanie prywatnego samochodu do celów służbowych nie stanowi przychodu dla pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 uPIT.

Jak wynika ze stanu faktycznego sprawy, wnioskodawca–pracodawca wystąpił o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej w przedmiocie konieczności zaliczenia do przychodu pracownika z art. 12 uPIT wypłaconej mu w formie miesięcznego ryczałtu zwrotu kosztów używania prywatnego samochodu do celów służbowych. W ocenie pracodawcy, tego rodzaju wypłata nie stanowi przychodu u pracownika.

Ze stanowiskiem tym nie zgodził się dyrektor KIS, zaznaczając, że prawo skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 23b uPIT przysługuje jedynie wtedy, gdy zwrot kosztów wynikałby wprost z przepisów odrębnych ustaw, co nie ma miejsca w sprawie. Tym samym zwrot ww. kosztów stanowi po stronie pracownika przychód zgodnie z uPIT, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Sąd administracyjne nie podzieliły poglądu organu podatkowego. Jak wskazał WSA w Bydgoszczy, zwrot pracownikowi kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych stanowi jedynie wyrównanie uszczerbku majątkowego, który pracownik poniósł w wyniku używania samochodu prywatnego w celach służbowych i nie stanowi przychodu pracownika z art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 uPIT. NSA podzielił to stanowisko.

Pracodawca działający w dobrej wierze co do zasady nie odpowiada za wystawioną przez pracownika pustą fakturę VAT - opinia rzecznika generalnego TSUE z dnia 21 września 2023 r. w sprawie sygn. C-442/22.

Rzecznik generalny TSUE wydał opinię w polskiej sprawie dotyczącej odpowiedzialności przedsiębiorcy za działania pracowników polegające na wystawianiu nierzetelnych faktur VAT. Z opinii wynika, iż przedsiębiorca może ponieść konsekwencje w podatku VAT tylko wówczas, gdy zostanie mu udowodnione, że działał w złej wierze.

Sprawa dotyczy spółki prowadzącej na terenie Polski stację benzynową. Jeden z jej pracowników, pełniący funkcję kierownika stacji, wystawiał przez okres kilku lat faktury VAT na rzecz podmiotów, które nie były faktycznymi nabywcami towarów, a które to podmioty odliczały z nich VAT.

Organ podatkowy uznał ww. faktury VAT za tzw. „puste”, wskazując, że zgodnie z art. 108 uVAT wystawca faktury VAT, w której wskazana została kwota podatku, jest obowiązany do jego zapłaty. Sprawa trafiła do NSA, który skierował ją do TSUE z zapytaniem, czy na przedsiębiorcy ciąży ustawowy obowiązek zapłaty podatku VAT na podstawie art. 108 uVAT z tzw. pustych faktur VAT wystawionych przez jego pracownika bez wiedzy i zgody przedsiębiorcy.

Z opinii rzecznika generalnego TSUE wynika, iż co do zasady zobowiązany do zapłaty wykazanego w tak wystawionych pustych fakturach VAT podatku nie będzie przedsiębiorca, ale pracownik, który je wystawił. Odpowiedzialność przedsiębiorcy istnieje jednak w sytuacji, gdy nie działał on w dobrej wierze, a adresatowi faktury VAT nie można już odmówić odliczenia VAT (tj. podatek VAT został odliczony i istnieje ryzyko utraty wpływów podatkowych przez Państwo). Przesłanki te powinny być każdorazowo badane przez organy podatkowe i sądy administracyjne.

Skorygowanie tzw. pustej faktury już po tym, gdy jej wystawienie zostało wykryte i udokumentowane przez organ podatkowy, nie daje podstaw do odstąpienia od zastosowania konsekwencji wynikających z art. 108 uVAT - wyrok NSA z dnia 29 września 2023 r. w sprawie sygn. akt I FSK 901/19.

NSA stwierdził, iż wykonawca, który wystawia fakturę VAT pomimo znikomych szans na realizację inwestycji, i koryguje ją dopiero po wszczęciu kontroli przez organ podatkowy, nie uniknie sankcyjnego podatku VAT.

Wyrok zapadł w oparciu o następujący stan faktyczny.

Spółka zawarła z wykonawcą umowę, której przedmiotem miała być budowa elektrowni wiatrowej. Jeszcze przed przystąpieniem do realizacji usługi wykonawca wystawił na rzecz spółki fakturę VAT z tytułu wynagrodzenia za realizację umowy, a spółka dokonała jej zapłaty. Planowana inwestycja nie została jednak zrealizowana i nie zostały wykonane usługi objęte umową z wykonawcą. Po dwóch latach od zawarcia umowy, już po wszczęciu kontroli podatkowej, wykonawca wystawił korektę do ww. faktury VAT, przyjmując, że kwota wynikająca z wystawionej faktury stanowi zaliczkę na realizację innego zamierzenia inwestycyjnego.

Organy podatkowe zakwestionowały rzetelność faktury VAT wystawionej przez wykonawcę, twierdząc, że nie dokumentuje ona faktycznego zdarzenia gospodarczego. W ich ocenie, strony umowy miały świadomość, że szanse na realizację inwestycji są małe ze względu na niekorzystną decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach. Konsekwencją tego było zastosowanie wobec wystawcy faktury art. 108 ust. 1 uVAT.

Stanowisko organów podatkowych zostało podzielone przez sądy administracyjne. Jak wskazał WSA w Łodzi, wykonawca wystawił fakturę mimo braku pewności co do możliwości realizacji inwestycji, której miały dotyczyć zafakturowane usługi. W takiej sytuacji organ podatkowy miał prawo uznać, że sporna faktura nie dokumentuje rzeczywistego zdarzenia gospodarczego i miał prawo zastosować w odniesieniu do takiej faktury art. 108 ust. 1 uVAT. Dodał, iż podjęcie przez podatnika działań „naprawczych” (złożenie korekty) w chwili, w której już wystawienie przez niego pustych faktur zostało wykryte i udokumentowane przez organ podatkowy, nie może być uznane za skuteczne uchylenie się od konsekwencji przewidzianych w art. 108 ust. 1 uVAT, nie jest bowiem działaniem podjętym „w odpowiednim czasie”. Stanowisko to podzielił NSA.

Ministerstwo Finansów opublikowało projekt objaśnień do przepisów o uldze na ekspansję oraz o podatku u źródła (WHT).

Do dnia 24 października 2023 r. trwają konsultacje projektu objaśnień do przepisów o podatku u źródła (WHT). Do 10 października 2023 r. trwały konsultacje projektu objaśnień do przepisów o uldze na ekspansję. Przedmiotem konsultacji w przedmiocie podatku u źródła jest projekt objaśnień podatkowych dotyczących klauzuli rzeczywistego właściciela (klauzula BO), zawierający wykładnię i stosowanie przepisów dotyczących klauzuli BO, czyli przede wszystkim art. 4a pkt 29, art. 21-22b, art. 26, art. 26b i art. 28b uCIT i odpowiadających im przepisów uPIT, a także tych przepisów wiążących Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, które dotyczą opodatkowania tzw. dochodów pasywnych. W projekcie przyjęto m.in., że organ podatkowy nie będzie zobowiązany do stosowania koncepcji LTA, czyli ustalania, kto jest rzeczywistym właścicielem należności.

Przedmiotem konsultacji w przedmiocie projektu objaśnień podatkowych dotyczących ulgi na ekspansję były natomiast przepisy art. 18eb uCIT oraz art. 26gb uPIT dotyczące obowiązującej od 1 stycznia 2022 r. preferencji podatkowej określanej mianem ulgi na ekspansję lub też ulgi prowzrostowej. W projekcie przyjęto, że podatnik nie skorzysta z ulgi na ekspansję, jeśli nie osiągnie wzrostu przychodów ze sprzedaży produktów objętych ulgą, także gdy wzrosną jego przychody ogółem.

Nowe rozporządzenie Komisji Europejskiej w sprawie międzynarodowych standardów rachunkowości.

Komisja Europejska opublikowała rozporządzenie UE 2023/1803 z dnia 13 sierpnia 2023 r. przyjmujące międzynarodowe standardy rachunkowości zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady.

Nowe rozporządzenie wejdzie w życie w dniu 16 października 2023 r. i zastąpi rozporządzenie WE 1126/2008, które było wielokrotnie zmieniane. Nowe rozporządzenie zawiera tekst jednolity standardów, co ma ułatwić korzystanie z międzynarodowych MSR obowiązujących w państwach członkowskich UE.