Częściowy zwrot wkładu wniesionego do spółki komandytowej jest neutralny podatkowo - wyrok NSA z dnia 5 lipca 2019 r., sygn. II FSK 2438/17.

Sprawa dotyczyła osoby fizycznej będącej komandytariuszem w spółce komandytowej, która powstała w wyniku przekształcenia spółki z o.o. Po przekształceniu wysokość wkładu podatnika w spółce komandytowej odpowiadała wartości nominalnej przysługujących mu udziałów w sp. z o.o. Podatnik zamierzał wycofać część swojego wkładu. Zwrot wkładu miał nastąpić w formie pieniężnej. W związku z tym wystąpił o wydanie interpretacji podatkowej w zakresie skutków takiej czynności.

Zgodnie ze stanowiskiem podatnika zaprezentowanym we wniosku o wydanie interpretacji, zwrot  wspólnikowi części wkładu do spółki osobowej nie skutkuje powstaniem po stronie wspólnika obowiązku podatkowego w zakresie PIT. Wskazano, że co do zasady dochód wypracowany przez spółkę osobową podlega opodatkowaniu bezpośrednio na poziomie jej wspólników, w związku z czym wiązanie obowiązku podatkowego z każdą wypłatą dokonywaną przez taką spółkę na rzecz wspólnika prowadziłoby do podwójnego opodatkowania tego samego dochodu. Jednocześnie podkreślono, że przepisy Ustawy o PIT nie zawierają przepisów szczególnych, na podstawie których zwrot części wkładu wniesionego do spółki komandytowej podlegałby opodatkowaniu.

W wydanej interpretacji podatkowej fiskus nie podzielił stanowiska zaprezentowanego przez podatnika. Uznał,  że wartość zwróconego wkładu powinna podlegać opodatkowaniu PIT jako przychód z praw majątkowych, o którym mowa w art. 18 Ustawy o PIT.

NSA nie zgodził się ze stanowiskiem prezentowanym przez organ podatkowy. Wskazał, że żaden przepis Ustawy o PIT nie nakłada obowiązku opodatkowania częściowego zwrotu wkładu ze spółki osobowej, a zatem  należy uznać, że taki zwrot jest neutralny podatkowo. Ewentualne skutki podatkowe na gruncie Ustawy o PIT mogłyby powstać jedynie w momencie  wystąpienia wspólnika ze spółki osobowej.

Realizacja kuponów rabatowych nie wiąże się z powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia - wyrok NSA z dnia 9 lipca 2019 r., sygn. II FSK 2478/17.

Stroną w  postępowaniu była spółka, która w ramach prowadzonej działalności gospodarczej uruchomiła platformę internetową dającą osobom trzecim możliwość przeprowadzania transakcji sprzedaży / zakupu towarów i usług. W celu zwiększenia popularności platformy spółka organizowała cykliczne akcje promocyjne. W ramach tych akcji uczestnicy promocji mogli otrzymywać kupony rabatowe, uprawniające do określonych kwotowo zniżek przy dokonaniu zakupu towarów za pośrednictwem platformy. Rabaty przyznawane na dokonywanie zakupów za pośrednictwem platformy były dostępne na jednakowych zasadach dla nieograniczonego grona użytkowników spełniających warunki korzystania z określonych akcji promocyjnych.

W związku z powyższym spółka wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji podatkowej wskazującej, czy realizacja przyznawanych w ramach akcji promocyjnych kuponów rabatowych skutkuje po stronie uczestników powstaniem obowiązku podatkowego z tytułu nieodpłatnego świadczenia, w związku z którym na spółce ciążyłyby obowiązki płatnika PIT.

W wydanej interpretacji organ wskazał, że spółka nie jest stroną transakcji kupna-sprzedaży, ani nie działa w imieniu i na rzecz sprzedawców towarów. Działania spółki, polegające na przekazaniu kuponów rabatowych, sprowadzały się wyłącznie do nagradzania użytkowników platformy za korzystanie z tej platformy. Sprzedający otrzymywał za towary cenę wynikającą z oferty sprzedaży, zatem nie zachodzi w tej sytuacji upust ceny. Tym samym nie można uznać, że kwoty równoważne kwocie przyznanego i zrealizowanego kuponu rabatowego przekazane przez spółkę na rachunek sprzedającego swoje towary na platformie, stanowiły obojętny podatkowo rabat udzielony przez sprzedawcę kupującemu. Zatem w sytuacji wykorzystania przez użytkowników przyznanego w ramach akcji promocyjnych organizowanych lub współorganizowanych przez spółkę kuponu rabatowego, jego wartość stanowić powinna dla uczestników akcji promocyjnych nieprowadzących pozarolniczej działalności gospodarczej przychód z innych źródeł, a dla uczestników realizujących kupon rabatowy w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej – przychód z tej działalności. W stosunku do osób nieprowadzących działalności gospodarczej na spółce będą ciążyć obowiązki płatnika.

NSA nie zgodził się ze stanowiskiem zaprezentowanym przez organ. Wskazał, że dla ustalenia skutków podatkowych analizowanej  sprawy kluczowe znaczenie ma okoliczność, że akcje promocyjne organizowane przez spółkę były adresowane do nieograniczonego grona odbiorców (użytkowników platformy). Jest to zatem mechanizm o charakterze powszechnym, oferowany wszystkim użytkownikom, którzy zdecydują się na zakup w określonym czasie i na skorzystanie z udzielanego rabatu. W konsekwencji należy przyjąć, że po stronie tych użytkowników nie powstaje  przysporzenie majątkowe.

Wypłacone po dniu podziału spółki wynagrodzenie należne za okres pracy w spółce dzielonej może stanowić koszt uzyskania przychodu spółki przejmującej - wyrok NSA z dnia 2 lipca 2019 r., sygn. II FSK 2219/17.

Sprawa dotyczyła spółki (spółka przejmująca), która powstała w wyniku  podziału innej spółki (spółki dzielonej). W ramach podziału na spółkę przejmującą przeszedł zespół składników materialnych i niematerialnych stanowiących zorganizowaną część przedsiębiorstwa, co skutkowało również przejściem na tę spółkę  zakładu pracy i przejęciem przez nią zatrudnionych w nim pracowników w trybie art. 23¹ Kodeksu pracy. W związku z tym, że podział nastąpił  tuż po upływie miesiąca kalendarzowego, a termin wypłaty wynagrodzeń dla pracowników za ten miesiąc upływał już po podziale, wynagrodzenia na rzecz przejętych pracowników za poprzedni miesiąc (a więc za okres wykonywania pracy w spółce dzielonej) wypłaciła spółka przejmująca. W związku z tym wątpliwości spółki wzbudziło to, czy ma ona prawo do rozpoznania jako kosztu podatkowego wydatków dokonanych tytułem powyższych wynagrodzeń wypłaconych na rzecz pracowników, skoro dotyczyło ono  pracy wykonywanej w okresie przed podziałem.

NSA wskazał, że odpowiedź na powyższe pytanie powinna zostać oparta  na  art. 15 ust. 4g Ustawy o CIT oraz art. 93c Ordynacji Podatkowej. Norma prawna wynikająca z art. 15 ust. 4g Ustawy o CIT ma charakter normy szczególnej w odniesieniu do art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT. Przepis ten wymaga bowiem, aby w celu zaliczenia wskazanego w nim wydatku do kosztów uzyskania przychodu dane świadczenie  było nie tylko należne, ale również faktycznie zapłacone. O ile w analizowanym przypadku nie ma wątpliwości, że wynagrodzenia na rzecz przejętych pracowników były należne w czasie, kiedy pracodawcą była spółka dzielona, to ich wypłata nastąpiła w momencie, gdy pracodawcą była już spółka przejmująca (która na zasadzie sukcesji przejęła prawa i obowiązku poprzedniego pracodawcy). Zatem skonkretyzowanie się uprawnienia do zaliczenia wypłaconych wynagrodzeń w ciężar kosztów podatkowych nastąpiło w momencie, kiedy pracodawcą była już spółka przejmująca. Tym samym to ona jest uprawniona do zaliczenia tego wydatku do kosztów podatkowych.

Ugoda pozasądowa może skutkować powstaniem przychodu do opodatkowania - wyrok WSA w Gdańsku z dnia 10 lipca 2019 r., sygn. I SA/Gd 648/19.

Orzeczenie WSA dotyczyło sytuacji, w której spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarła z kontrahentem ugodę pozasądową. Na mocy ugody doszło do częściowego zrzeczenia się przez kontrahenta wierzytelności przysługujących mu wobec spółki, których podstawą była wieloletnia umowa sprzedaży praw majątkowych.

Zgodnie ze stanowiskiem zaprezentowanym przez WSA w Gdańsku, w wyniku zawartej ugody spółka powinna rozpoznać przychód w wysokości umorzonego (na skutek zrzeczenia się przez kontrahenta) zobowiązania, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a Ustawy o CIT. Sąd wskazał, że treść zawartej między stronami ugody nie daje  podstaw do stwierdzenia, że uznały one zawartą między nimi umowę za częściowo nieważną. Treść przedmiotowej ugody wskazuje jedynie, że kontrahent częściowo zrzekł się swoich należności wobec spółki, co należy uznać za umorzenie zobowiązań, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a Ustawy o CIT.

Prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej związanego z nabyciem towarów w ramach łańcucha dostaw - wyrok TSUE z dnia 10 lipca 2019 r., sygn. C-273/18.

Zgodnie z przedmiotowym orzeczeniem, prawo do odliczenia VAT naliczonego nie może zostać zakwestionowane na tej podstawie, że do nabycia towarów doszło w ramach łańcucha kolejnych dostaw, w którym uczestniczyły podmioty nieprowadzące w rzeczywistości działalności gospodarczej oraz, że podatnik wszedł w posiadanie danych towarów w magazynie osoby uczestniczącej w tym łańcuchu, innej niż osoba wykazana na fakturze jako dostawca. Zdaniem TSUE  to za mało, aby stwierdzić nadużycie ze strony podatnika lub innych osób uczestniczących we wspomnianym łańcuchu.

Trybunał podkreślił też, że okoliczność, iż towar nie został bezpośrednio otrzymany z rąk wystawcy faktury, niekoniecznie jest zatajeniem rzeczywistego dostawcy i nie musi być praktyką stanowiącą nadużycie, lecz może mieć inne przyczyny. Ponadto, pierwszy nabywca nie musi stawać się właścicielem towarów w chwili tego transportu, ponieważ istnienie dostawy w rozumieniu tego przepisu nie zakłada przeniesienia własności prawnej towaru.

Co istotne, jak już zostanie stwierdzone, że każda z tych sprzedaży ma miejsce, należy ustalić na jakich zasadach podlegają one opodatkowaniu VAT. W tym zakresie –jak wskazał Trybunał – należy sprawdzić, w którym momencie doszło do przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel. Od tego momentu zależeć będą zarówno klasyfikacja jako wewnątrzwspólnotowe nabycie jednej z transakcji nabycia w ramach łańcucha, jak i zakres prawa do odliczenia. Trybunał powołał się przy tym na inny swój wyrok w sprawie Kreuzmayr, C‑628/16.

Zmiana stawek PIT

W dniu 16 lipca 2019 r.  Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy wprowadzającej zmiany w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie obniżenia stawki podatku PIT z 18% do 17% oraz obniżenia kosztów pracy poprzez co najmniej dwukrotne podniesienie wysokości kosztów uzyskania przychodów pracowników.

Obecnie wysokość kosztów uzyskania przychodów ze stosunku pracy u jednego pracodawcy wynosi 1335 zł rocznie. Po zmianach będzie to kwota 3 000 zł rocznie. Zgodnie z założeniami zmiany mają wejść w życie 1 stycznia 2020 r.

Zerowy PIT dla osób do ukończenia 26 roku życia

W dniu 12 lipca 2019 r. Senat przyjął ustawę o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Nowelizacja wprowadza zwolnienie z podatku dochodowego od osób fizycznych niektórych przychodów otrzymanych przez podatnika do ukończenia 26 roku życia.

Zwolnienie dotyczyć będzie przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej i spółdzielczego stosunku pracy oraz z umów zlecenia i osiąganych przez osoby poniżej 26 roku życia, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym 85 528 PLN, czyli do wysokości górnej granicy pierwszego przedziału skali podatkowej, gdzie stosuje się  niższą stawkę PIT.