Moment podjęcia uchwały o podziale zysku decyduje o wysokości stawki ryczałtu od dochodów spółek (estoński CIT) - interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 31 lipca 2023 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.254.2023.1.OK.

Podatnik – spółka może zapłacić estoński CIT według niższej stawki (tj. 10 proc., a nie 20 proc.), jeżeli małym podatkiem jest w momencie podjęcia uchwały o podziale zysku, a nie w momencie osiągnięcia tego zysku.

Jak wynika ze stanu faktycznego, dla wnioskodawcy (spółki) 2022 r. był pierwszym rokiem stosowania tzw. estońskiego CIT-u. Spółka w roku tym nie posiadała statusu małego podatnika, ponieważ jej przychody w roku poprzednim przekroczyły kwotę 2 mln euro. Spółka stała się małym podatkiem w drugim roku stosowania ryczałtu od dochodów spółek, tj. 2023 r. W roku 2023 została podjęta przez zgromadzenie wspólników spółki uchwała o podziale zysku za rok 2022, z przeznaczeniem części tego zysku na wypłatę dywidendy.

W złożonym wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji spółka zapytała, czy w związku z powyższym stanem faktycznym, będzie jej przysługiwać ryczałt od dochodów spółek w wysokości 10% podstawy opodatkowania, a więc właściwy dla małych podatników, pomimo tego, że w roku, w którym wygenerowany został zysk, nie przysługiwał jej status małego podatnika.

Dyrektor KIS zgodził się z takim stanowiskiem. , wskazując, że zgodnie z art. 28n ust. 1 pkt 1 uCIT, podstawę opodatkowania ryczałtem stanowi suma dochodu z tytułu podzielonego zysku i dochodu z tytułu zysku przeznaczonego na pokrycie strat ustalona w roku podatkowym, w którym podjęto uchwałę o podziale lub pokryciu wyniku finansowego netto. Tym samym przy wypłacie dywidendy, istotna dla przyjęcia właściwej stawki podatku jest data podjęcia uchwały w sprawie podziału zysku.

Wydatki związane z przegranym procesem nie stanowią kosztu podatkowego - interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 29 czerwca 2023 r., sygn. 0112-KDIL2-2.4011.461.2023.1.KP.

Podatnik – przedsiębiorca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży aut. Jeden z nabywców samochodu od podatnika zgłosił wadę ukrytą w pojeździe, żądając na podstawie rękojmi za wady zwrot kosztów naprawy lub zwrot zapłaconej ceny. Wobec odmowy ze strony podatnika, konsument wystąpił z roszczeniami na drogę sądową, uzyskując wyrok sądowy zasądzający od podatnika żądaną kwotę, wraz z odsetkami ustawowymi. Podatnik został dodatkowo obciążony kosztami procesu.

W złożonym wniosku o interpretację indywidualną podatnik zapytał, czy kwoty wydatkowane na podstawie zapadłego wyroku może zakwalifikować jako koszty uzyskania przychodu w myśl art. 22 ust. 1 uPIT. W jego ocenie taka możliwość istnieje, ponieważ są one związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Dyrektor KIS nie podzielił tego stanowiska. Podkreślił, iż to podatnik ponosi ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej, a nietrafnych decyzji lub niezachowania należytej staranności skutkujących powstaniem kosztów związanych z tą działalnością nie może rekompensować przy pomocy przepisów podatkowych. Takie działanie oznaczałoby przerzucenie na Skarb Państwa ryzyka związanego z określonym przedsięwzięciem gospodarczym podatnika.

Termin na złożenie oświadczenia o wyborze opodatkowania tzw. podatkiem liniowym liczy się od dnia osiągnięcia pierwszego przychodu na terenie Polski - wyrok NSA z dnia 11 lipca 2023 r., sygn. II FSK 99/21.

W wydanym orzeczeniu NSA orzekł, że termin na złożenie oświadczenia o wyborze preferencyjnego opodatkowania na podstawie art. 30c uPIT (tzw. podatku liniowego) należy liczyć już od dnia osiągnięcia pierwszego przychodu na terenie Polski, a nie od ukonstytuowania się tu zakładu podatkowego.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym. Niemiecka spółka komandytowa od marca 2019 r. prowadziła działalność gospodarczą i od tego momentu osiągała przychód na terenie Polski. Z upływem 12 miesięcy od dnia rozpoczęcia działalności – zgodnie z zapisami polsko-niemieckiej UPO – ukonstytuował się w Polsce zakład podatkowy, co skutkowało powstaniem obowiązku podatkowego na terytorium Polski i obowiązku zapłaty zaliczki na podatek PIT w kwietniu 2020 r.

Wspólnicy ww. spółki twierdzili, że są uprawnieni do zastosowania stawki tzw. podatku liniowego w oparciu o oświadczenie o wyborze tej formy opodatkowania złożone w terminie do 20 kwietnia 2020 r.

Z takim podejściem nie zgodził się Dyrektor KIS. Wskazał, iż zgodnie z art. 9a ust. 2 uPIT, wspólnik spółki powinien złożyć pisemne oświadczenie o wyborze tego sposobu opodatkowania do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został osiągnięty pierwszy przychód z tego tytułu w roku podatkowym, czyli do 20 kwietnia 2019 r. W ocenie organu interpretacyjnego, ww. przepis nie zawiera wyłączenia wyboru liniowej formy opodatkowania dla podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

WSA w Gliwicach przyznał rację wspólnikom, ale z jego stanowiskiem nie zgodził się NSA, który w całości podzielił ocenę prawną zaprezentowaną przez Dyrektora KIS.

Doręczenie kopii decyzji jest bezskuteczne - postanowienie NSA z dnia 4 sierpnia 2023 r., sygn. III FSK 863-866/23.

NSA uznał, że doręczenie przez organ podatkowy decyzji w taki sposób, że podpisana odręcznie decyzja w formie papierowej została następnie zeskanowana i wysłana pełnomocnikowi w formacie pliku PDF za pomocą środków komunikacji elektronicznej, jest bezskuteczne. Takie działanie narusza wymóg z art. 144 § 5 OrdPod, zgodnie z którym pełnomocnikowi będącemu adwokatem, radcą prawnym lub doradcą podatkowym doręczenia pism dokonuje się za pomocą środków komunikacji elektronicznej albo w siedzibie organu podatkowego.

Pełnomocnik podatnika otrzymał na adres swojej elektronicznej skrzynki podawczej ePUAP skan podpisanych odręcznie decyzji SKO jako organu odwoławczego w postępowaniu dotyczącym podatku od nieruchomości. Pełnomocnik uznał, że takie doręczenie nie jest skuteczne, ponieważ doręczone mu dokumenty stanowią jedynie kopie decyzji. W związku z tym pełnomocnik podatnika wniósł w jego imieniu skargi na tak doręczone decyzje SKO do sądu administracyjnego. WSA w Krakowie odrzucił złożone skargi, uznając, że decyzje SKO w Tarnowie w ogóle nie weszły do obrotu prawnego, skoro nie zostały skutecznie doręczone, a tym samym nie zaczął biec termin na wniesienie skarg do sądu administracyjnego.

WSA w Krakowie wyjaśnił, że sporządzenie pisma w formie dokumentu elektronicznego wymaga jego podpisania w formie podpisu elektronicznego (tj. kwalifikowanym podpisem elektronicznym albo podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ePUAP). Nie spełnia tego warunku decyzja podpisana odręcznie w formie papierowej, a następnie zeskanowana. Skan dokumentu papierowego nie jest dokumentem elektronicznym, ponieważ ma pierwowzór w postaci nieelektronicznej, a brak podpisu elektronicznego czyni go dokumentem niepodpisanym. Tym samym doręczenie przedmiotowej decyzji naruszyło art. 144 § 5 OrdPod.

Stanowisko to podzielił NSA.

Brak jednolitego stanowiska NSA w przedmiocie stawki podatku od nieruchomości dla przedsiębiorców wynajmujących lokale mieszkalne - wyroki NSA z dnia25 lipca 2023 r., sygn. III FSK 123/23-125/23.oraz z dnia12 lipca 2023 r., sygn. III FSK 250/23.

Powołane wyżej, zapadłe w ostatnim czasie orzeczenia NSA, wskazują na rozbieżne stanowisko NSA w przedmiocie wysokości stawki podatku od nieruchomości w odniesieniu do nieruchomości wynajmowanych przez przedsiębiorców na rzecz osób trzecich na cele mieszkalne.

W wyrokach z 25 lipca 2023 r. NSA orzekł, że dopuszczalne jest stosowanie wyższej stawki podatku od nieruchomości również w odniesieniu do budynków mieszkalnych – lokali mieszkalnych będących własnością spółki i będących przedmiotem najmu długoterminowego na rzecz osób trzecich.

Jak wynika ze stanu faktycznego, podatnik–spółka w deklaracjach na podatek od nieruchomości nie wykazała stanowiących jej własność, a wynajmowanych na rzecz osób trzecich lokali mieszkalnych jako związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, stosując w stosunku do nich preferencyjną stawkę podatku od nieruchomości. Lokale te były ujęte przez podatnika w ewidencji środków trwałych, a wydatki na ich utrzymanie były zaliczane do podatkowych kosztów. Jednym z przedmiotów działalności spółki była obsługa nieruchomości, obejmująca m.in. ich wynajem.

Organ podatkowy uznał, że spółka winna zapłacić podatek od nieruchomości od ww. lokali według stawki właściwej dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Pogląd ten podzielił WSA w Krakowie oraz NSA. NSA wskazał, iż ustawodawca dopuszcza możliwość zastosowania wyższej stawki podatku od nieruchomości również w budynkach mieszkalnych. Zastosowanie takiej stawki jest możliwe, kiedy budynki mieszkalne lub ich części są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, a taka sytuacja miała miejsce w analizowanej sprawie.

Powyższe stanowisko pozostaje w opozycji w stosunku do stanowiska zaprezentowanego przez NSA we wcześniejszym wyroku z dnia 12 lipca 2023 r., w którym orzeczono, że sam fakt bycia właścicielem przez przedsiębiorcę lokalu mieszkalnego, który jest wynajmowany na rzecz osoby trzeciej na cele mieszkaniowe, nie przesądza o zasadności zastosowania wyższej stawki podatku od nieruchomości właściwej dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. W ocenie NSA, aby móc zastosować wyższą stawkę podatku, nieruchomość ta musiałaby być wykorzystywana na prowadzenie działalności gospodarczej, a nie np. na cele mieszkaniowe posiadaczy lokalu.

Mając na uwadze dotychczasową linię orzeczniczą WSA i NSA w tego typu sprawach, stanowisko to uznać należy za zdecydowanie mniejszościowe.

Prezydent RP podpisał ustawę wprowadzającą obowiązek wystawiania faktur poprzez Krajowy System e-Faktur (KSeF).

W dniu 4 sierpnia 2023 r. Prezydent RP podpisał ustawę z 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw. Wprowadza ona m.in. obowiązek wystawiania faktur VAT przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF). Czynni podatnicy VAT będą do tego zobowiązani od 1 lipca 2024 r., natomiast podatnicy korzystający z przedmiotowego lub podmiotowego zwolnienia z VAT od 1 stycznia 2025 r.

Ponadto zmiana przepisów zakłada skrócenie z 60 do 40 dni podstawowego terminu zwrotu podatnikowi podatku VAT, tj. nadwyżki podatku naliczonego nad podatkiem należnym, jak również wprowadza zasady wyłącznej elektronizacji obsługi wiążącej informacji stawkowej, wiążącej informacji akcyzowej, wiążącej informacji taryfowej oraz wiążącej informacji o pochodzeniu towaru. Ustawa została opublikowana w Dzienniku Ustaw RP w dniu 11 sierpnia 2023 r. i co do zasady wchodzi w życie z dniem 1 lipca 2024 r.

Rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie ewidencji prowadzonej przez członków grupy VAT.

W dniu 1 lipca 2023 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 30 marca 2023 r. w sprawie ewidencji prowadzonej przez członków grupy VAT. Rozporządzenie to określa:

(1) szczegółowy zakres danych zawartych w ewidencji czynności dokonywanych pomiędzy członkami grupy VAT w tym:

• elementy obligatoryjne, takie jak m.in. wskazanie daty przesłania ewidencji, oznaczenie urzędu skarbowego, do którego jest przesyłana ewidencja, wskazanie celu przesłania ewidencji – przesłanie ewidencji albo korekta ewidencji, oznaczenie okresu, za który jest przesyłana ewidencja;
• elementy fakultatywne, takie jak m.in. numer telefonu kontaktowego członka grupy VAT przesyłającego ewidencję lub osoby reprezentujące tego członka czy w przypadku korekty ewidencji – zakres dokonanych zmian wraz z uzasadnieniem przyczyn korekty;

(2) sposób wykazywania danych w ewidencji przesyłanej zgodnie z uVAT, który określa załącznik do rozporządzenia.