Nie ma ukrytego zysku, gdy wspólnik świadczy usługi na rzecz spółki po cenach rynkowych - wyrok WSA w Gdańsku z dnia 10 grudnia 2024 r., sygn. akt I SA/Gd 811/24

WSA orzekł, iż w przypadku spółki, która wybrała tzw. estoński CIT, wynagrodzenie wypłacane wspólnikowi za świadczone usługi nie jest ukrytym zyskiem, o ile odpowiada ono wartości rynkowej. Dopiero ewentualna nadwyżka wypłacanego wspólnikowi wynagrodzenia ponad wartość rynkową świadczonych usług będzie stanowić ukryty zysk.

Sprawa dotyczyła spółki z o.o., która wybrała opodatkowanie w formie tzw. estońskiego CIT. Spółka zawarła ze wspólnikiem   umowę o współpracy, na podstawie, której wspólnik świadczy na rzecz spółki usługi doradcze w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. W zamian za świadczone usługi, otrzymuje on wynagrodzenie oparte na stawkach rynkowych.

W ocenie spółki, wypłacane przez nią wynagrodzenie na rzecz wspólnika nie stanowi ukrytego zysku. Dyrektor KIS nie podzielił stanowiska podatnika i uznał, że wynagrodzenie wspólnika stanowi ukryty zysk, mający na celu wypłatę na rzecz wspólnika środków poza dywidendą, uznając przy tym, że potrzeba usługi, której dotyczyła zawarta ze wspólnikiem umowa, została celowo wykreowana przez spółkę.

WSA w Gdańsku nie zgodził się ze stanowiskiem Dyrektora KIS i wskazał, że z art. 28m ust. 3 pkt 3 uCIT wynika w sposób jednoznaczny, iż ukrytym zyskiem jest tylko nadwyżka wartości rynkowej transakcji (wyliczonej zgodnie z art. 11c uCIT) ponad ustaloną cenę tej transakcji.

Sprzedaż samochodu wykupionego z leasingu i nie wykorzystywanego następnie w działalności gospodarczej nie podlega VAT - interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 9 grudnia 2024 r., sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.883.2024.1.MWJ

Z wnioskiem o interpretację wystąpił przedsiębiorca – czynny podatnik VAT, który w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej zawarł umowę leasingu operacyjnego na samochód osobowy. W okresie leasingu dokonywał on 50% odliczania podatku VAT od wydatków z tym związanych. Po upływie okresu leasingu podatnik dokonał wykupu samochodu na fakturę VAT jako przedsiębiorca. Pojazd został od razu przeznaczony na cele prywatne podatnika, nie został on wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a podatnik nie dokonywał odliczeń VAT z tytułu zakupu samochodu oraz poniesionych kosztów eksploatacyjnych.

W związku z zamiarem sprzedaży samochodu podatnik wystąpił z zapytaniem, czy sprzedaż samochodu podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT, wskazując, że sprzedaż ta dotyczyć będzie składnika jego majątku prywatnego i nie jest związana z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a zatem brak będzie podstaw do opodatkowania tej transakcji.

Ze stanowiskiem tym zgodził się Dyrektor KIS. Wskazał, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży składników majątku prywatnego, a ponadto czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, to nie można jej uznać za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej. W konsekwencji sprzedaż taka nie podlega opodatkowaniu VAT.

Prawo do odliczenia VAT nie może być ograniczone na podstawie subiektywnej oceny organu podatkowego co do niezbędności lub zasadności wydatków podatnika - wyrok TSUE z dnia 12 grudnia 2024 r., sprawa C-527/23.

TSUE orzekł, iż niezgodne z prawem UE (w szczególności z zasadą neutralności VAT) są przepisy oraz takie działania organów podatkowych, gdy organ podatkowy odmawia prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego zapłaconego przez podatnika przy nabyciu usług od innych podatników należących do tej samej grupy spółek z tej przyczyny, że usługi te były świadczone jednocześnie na rzecz innych spółek należących do tej grupy, a ich nabycie nie było niezbędne ani zasadne.

Sprawa dotyczyła rumuńskiej spółki, która nabywała usługi administracyjne od innych podmiotów z grupy kapitałowej. Organy podatkowe odmówiły jej prawa do odliczenia VAT z tytułu nabycia przedmiotowych usług, wskazując, że usługi te były świadczone również na rzecz innych podmiotów z grupy, co uniemożliwiało pełne powiązanie wydatków z działalnością spółki i nie były niezbędne do prowadzenia przez nią działalności gospodarczej, a w ocenie organów podatnik nie przedstawił żadnego dowodu na celowość tych wydatków. Odmowa opierała się na subiektywnej ocenie organu podatkowego.

W odpowiedzi na zadane pytanie prejudycjalne TSUE stwierdził, iż po pierwsze, prawo do odliczenia VAT nie może być ograniczone w oparciu o ocenę niezbędności lub zasadności wydatków przez organ podatkowy, gdyż dyrektywa VAT nie uzależnia tego prawa od kryteriów subiektywnych ani od oceny rentowności gospodarczej nabytych usług. Po drugie, usługi nabyte w ramach grupy mogą być uznane za związane z działalnością spółki również wówczas, jeśli korzystały z nich także inne podmioty z grupy; przy czym podatnik powinien wykazać, iż koszty przez niego poniesione z tytułu nabycia usług odpowiadają usługom rzeczywiście wykorzystanym przez niego na potrzeby prowadzonej działalności.

Spółka z siedzibą w Niemczech nie musi mieć zakładu podatkowego w Polsce, by być płatnikiem podatku PIT dla swoich oddelegowanych pracowników - wyrok NSA z dnia 18 grudnia 2024 r., sygn. akt II FSK 362/22

NSA orzekł, iż spółka z siedzibą w Niemczech, która deleguje pracowników do Polski, jest zobowiązana do bieżącego obliczania, pobierania i wpłacania zaliczki na podatek PIT od wynagrodzeń oddelegowanych pracowników, nawet gdy jej zakład podatkowy powstanie po upływie 12 miesięcy od dnia rozpoczęcia działalności na terytorium Polski.

Z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej wystąpiła spółka z siedzibą w Niemczech, działająca w branży maszynowej. W związku z podpisaniem zamówienia z polskim kontrahentem oddelegowała ona do Polski kilkunastu swoich pracowników w celu wykonania zamówionych prac instalacyjnych. Spółka nie posiada w Polsce zakładu podatkowego w rozumieniu art. 5 umowy UPO zawartej między Polską a Niemcami, ani też przedstawicielstwa lub oddziału przedsiębiorcy zagranicznego.

W ocenie spółki, pierwsze zaliczki na podatek PIT z tytułu wypłaty wynagrodzeń na rzecz oddelegowanych pracowników powinna ona obliczyć, pobrać i wpłacić do polskiego urzędu skarbowego dopiero, gdy powstanie w Polsce jej zakład podatkowy, a więc dopiero po upływie 12 miesięcy od rozpoczęcia prac na terytorium Polski zgodnie z UPO. Dyrektor KIS nie podzielił tego stanowiska i wskazał, że okoliczności uzyskania statusu zakładu podatkowego pozostają bez znaczenia dla obowiązków pracodawcy, który jako płatnik jest zobligowany do pobrania i odprowadzenia zaliczki na poczet polskiego podatku PIT już od momentu podlegania przez oddelegowanych pracowników opodatkowaniu w Polsce.

WSA w Gliwicach uchylił interpretację z przyczyn procesowych, jednak uznał wnioski z niej wynikające co do zasady za prawidłowe. Skarga kasacyjna od tego wyroku złożona przez Dyrektora KIS została przez NSA oddalona. Sądy administracyjne obu instancji wskazały, iż powstanie zakładu podatkowego nie ma związku z obowiązkami ciążącymi na płatniku jako pracodawcy i to w momencie osiągnięcia dochodu przez oddelegowanych pracowników na terytorium Polski po stronie pracodawcy jako płatnika powstaje obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek PIT z tytułu wypłaconych wynagrodzeń.

Leasing operacyjny nie zawsze będzie schematem podatkowym - interpretacja ogólna MF z dnia 24 grudnia 2024 r., nr DTS5.8092.4.2024

Minister Finansów uznał, że klasyczna umowa leasingu operacyjnego nie powinna być uznawana za schemat podatkowy z art. 86a OrdPod. Jeżeli jednak celem leasingobiorcy jest uzyskanie korzyści podatkowych, umowa taka spełnia cechy schematu podatkowego i winna być zaraportowana. Minister wskazał, że nieuzasadnione jest raportowanie schematów podatkowych przez leasingodawców w przypadku, gdy kryterium głównej korzyści nie jest spełnione (brak spełnienia definicji schematu podatkowego z art. 86a par. 1 pkt 10 OrdPod), jak również leasingodawca co do zasady nie ma wiedzy czy kryterium głównej korzyści jest spełnione, ale zawarcie takiej umowy może mieć wpływ na obowiązki podatkowe leasingobiorcy. Minister Finansów zastrzega jednak, iż każdy przypadek winien być indywidualnie badany pod kątem wystąpienia schematu podatkowego i konieczności raportowania.

Wzrost limitu przychodów do prowadzenia ksiąg rachunkowych

Od 1 stycznia 2025 r. wzrósł limit przychodów, po przekroczeniu którego przedsiębiorcy zobligowani są do prowadzenia ksiąg rachunkowych. Osoby fizyczne, wspólnicy spółek cywilnych, spółki jawne osób fizycznych i spółki partnerskie będą zobowiązane prowadzić księgi rachunkowe, jeżeli osiągną przychody równe lub przekraczające 2,5 mln euro. Do końca 2024 r. limit ten wynosił 2 mln euro. Nowy limit ma zastosowanie do roku obrotowego rozpoczynającego się po 31 grudnia 2024 r.

JPK CIT

Od 1 stycznia 2025 r. podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych o przychodach przekraczających 50 mln euro zobowiązani są do prowadzenia ksiąg rachunkowych wyłącznie w formie elektronicznej oraz przesyłania ich bez wezwania do urzędu skarbowego po zakończeniu roku podatkowego (JPK-CIT), w terminie złożenia zeznania podatkowego CIT-8 (tj. za rok 2025 do 31 marca 2026 r.). Podatnicy, których objął nowy obowiązek, muszą uzupełnić księgi rachunkowe o nowe dane, których wymagane są w ramach struktury logicznej JPK_KR_PD (podatek dochody) oraz JPK-ST (środki trwałe) – JPK CIT. Z dniem 1 stycznia 2026 r. obowiązek ten obejmie także pozostałych podatników CIT, którzy są zobowiązani przesyłać ewidencję JPK_VAT a od 1 stycznia 2027 r. wszystkich pozostałych podatników CIT.

Zmiany na liście rajów podatkowych

Minister Finansów opublikował rozporządzenie z dnia 18 grudnia 2024 r. w sprawie wykazu krajów i terytoriów stosujących szkodliwą konkurencję podatkową w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych i od osób prawnych (Dz. U. poz. 1928 i 1929). Wykaz obejmuje łącznie 25 krajów i terytoriów. W stosunku do poprzedniego stanu prawnego, z wykazu wykreślone zostało Księstwo Andory.