Dofinansowanie wynagrodzeń z FGŚP nie stanowi przychodu z działalności strefowej - – interpretacja podatkowa Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 kwietnia 2021 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.60.2021.2.MMU.

Interpretacja została wydana na wniosek spółki prowadzącej działalność w specjalnej strefie ekonomicznej. Spółka otrzymała z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych dofinansowanie wynagrodzeń pracowników na podstawie art. 15g ustawy z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych.

Spółka powzięła wątpliwość, czy środki otrzymane z FGŚP stanowią przychód podlegający opodatkowaniu oraz czy dofinansowanie do wynagrodzeń, które rozpoznane są jako koszty uzyskania przychodu w wyniku działalności zwolnionej, stanowią przychód z działalności zwolnionej z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT. Kolejne pytania spółki dotyczyły możliwości zaliczenia wynagrodzeń dla pracowników spółki wypłaconych ze środków pochodzących z dofinansowania z FGŚP do kosztów uzyskania przychodu oraz – w odniesieniu do pracowników wykonujących w ramach obowiązków służbowych czynności związane z działalnością strefową – kwalifikacji wynagrodzeń do kosztów uzyskania przychodów z działalności podlegającej zwolnieniu strefowemu.

Dyrektor KIS uznał, że dofinansowanie wynagrodzeń z FGŚP stanowi dla spółki przychód podlegający opodatkowaniu, jednak nie jest to przychód z działalności zwolnionej z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT. Ponadto wynagrodzenie dla pracowników wypłacone ze środków pochodzących z dofinansowania z FGŚP jest dla spółki podatkowym kosztem uzyskania przychodów, a w odniesieniu do pracowników wykonujących w ramach obowiązków służbowych czynności związane z działalnością strefową stanowi koszt uzyskania przychodów z działalności podlegającej zwolnieniu strefowemu, jako koszty bezpośrednio alokowane do wyniku z działalności strefowej, bądź jako koszty wspólne przypisane w części do tego wyniku za pomocą klucza przychodowego (w odniesieniu do pracowników pełniących funkcje i wspólne dla całej Spółki).

Należności z tytułu wynajmu i dzierżawy serwerów do przechowywania danych nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła - – wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 18 marca 2021 r., sygn. III SA/Wa 1936/20.

Przedmiotem rozstrzygnięcia był spór pomiędzy organem podatkowym a spółką, która wynajmuje lub dzierżawi serwery do przechowywania i obsługi danych od podmiotów z Czech i Niemiec. We wniosku o interpretację spółka zapytała, czy należności z tego tytułu należy rozumieć jako należności z tytułu z praw autorskich lub praw pokrewnych bądź opłat z tytułu za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a w związku z tym, czy spółka zobowiązana jest do poboru podatku u źródła.

W interpretacji indywidualnej Dyrektor KIS wskazał, że w jego ocenie serwery należy zaliczyć do kategorii urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. oraz umów o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską a Czechami i Niemcami. W konsekwencji spółka jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz podmiotu zagranicznego z tytułu nabycia usług polegających na udostępnieniu lub obejmujących udostępnianie tych urządzeń.

Na skutek skargi spółki Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił interpretację Dyrektora KIS. W uzasadnieniu wyroku sąd wskazał, że należności wypłacane przez spółkę stanowią wynagrodzenie za usługę przechowywania danych, a nie za użytkowanie czy prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego. Tym samym spółka nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła.

Wyrok nie jest prawomocny.

Ryczałt za korzystanie z samochodu służbowego do celów prywatnych obejmuje koszty paliwa - – interpretacja podatkowa Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 kwietnia 2021 r., sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.449.2018.12.KS.

Interpretacja została wydana w wyniku sporu pomiędzy wnioskodawcą a organem interpretacyjnym, dotyczącego wykładni art. 12 ust. 2a ustawy o PIT. Zgodnie z tym przepisem, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości 250 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika do 1.600 cm³ oraz 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1.600 cm³. We wniosku o interpretację spółka wniosła o potwierdzenie, że kwota ryczałtu obejmuje również koszty paliwa.

W interpretacji z 17 września 2018 r. (sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.449.2018.1.PR) organ uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe, ale interpretacja ta została uchylona wyrokiem WSA w Łodzi z dnia 28 lutego 2019 r. (sygn. I SA/Łd 749/18).

Po ponownej analizie sprawy Dyrektor KIS wydał interpretację, w której uznał stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe. Interpretacja ta stanowi przykład zmiany podejścia organów podatkowych do kwestii ujęcia paliwa w ryczałcie z art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, wynikającego z orzecznictwa sądów administracyjnych. Innym podobnym przykładem jest interpretacja Dyrektora KIS z 14 kwietnia 2021 r. (sygn. 1462-IPPB4.4511.1396.2016.11.AK), także wydana po uchyleniu uprzedniej niekorzystnej dla podatnika interpretacji przez sąd. W obu tych sprawach Dyrektor KIS wniósł skargę kasacyjną na wyrok WSA uchylający interpretację, a następnie cofnął skargę. Wskazuje to na możliwość trwałej zmiany niekorzystnej dla podatników wykładni art. 12 ust. 2a ustawy o PIT przez organy podatkowe.

Nałożenie dodatkowego zobowiązania podatkowego w związku z nieprawidłowościami wynikającymi z błędu podatnika jest niezgodne z Dyrektywą VAT - – wyrok TSUE z dnia 15 kwietnia 2021 r., sygn. C-935/19.

Zgodnie z art. 112b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w razie stwierdzenia, że podatnik w złożonej deklaracji wykazał kwotę zobowiązania podatkowego niższą od kwoty należnej, kwotę zwrotu różnicy podatku lub kwotę zwrotu podatku naliczonego wyższą od kwoty należnej, kwotę różnicy podatku do obniżenia kwoty podatku należnego za następne okresy rozliczeniowe wyższą od kwoty należnej albo kwotę zwrotu różnicy podatku, kwotę zwrotu podatku naliczonego lub kwotę różnicy podatku do obniżenia kwoty podatku należnego za następne okresy rozliczeniowe, zamiast wykazania kwoty zobowiązania podatkowego podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego, organ podatkowy ustala dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości odpowiadającej 30% kwoty zaniżenia zobowiązania podatkowego, kwoty zawyżenia zwrotu różnicy podatku, zwrotu podatku naliczonego lub różnicy podatku do obniżenia podatku należnego za następne okresy rozliczeniowe. Jeżeli natomiast podatnik złożył korektę deklaracji uwzględniającą stwierdzone nieprawidłowości i najpóźniej w dniu złożenia tej korekty deklaracji wpłacił kwotę zobowiązania podatkowego lub zwrócił nienależną kwotę zwrotu, dodatkowe zobowiązanie podatkowe ulega zmniejszeniu z 30 do 20% (art. 112b ust. 2 ustawy o VAT).

Przepisy ustawy o VAT nie wprowadzają rozróżnienia pomiędzy przypadkami nieprawidłowości spowodowanych celowo i w wyniku błędu podatnika. Rozwiązanie to wzbudziło wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wystąpił do TSUE z pytaniem prejudycjalnym dotyczącym zgodności art. 112b ust. 2 ustawy o VAT z dyrektywą Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dyrektywa VAT).

W omawianym wyroku TSUE uznał, że przepisy Dyrektywy VAT stoją na przeszkodzie przepisom krajowym nakładającym na podatnika, który błędnie zakwalifikował transakcję zwolnioną z VAT jako transakcję podlegającą temu podatkowi, sankcję wynoszącą 20% kwoty zawyżenia zwrotu VAT nienależnie żądanej, w zakresie, w jakim sankcja ta ma zastosowanie zarówno w sytuacji, w której nieprawidłowość wynika z błędu w ocenie popełnionego przez strony transakcji, co do podlegania przez dostawę opodatkowaniu, który to błąd cechuje brak przesłanek wskazujących na oszustwo i uszczuplenia wpływów do skarbu państwa, jak i w sytuacji, w której nie występują takie szczególne okoliczności.

Co prawda teza wyroku TSUE odnosi się do konkretnego stanu faktycznego, jednak wydaje się, że może ona znaleźć zastosowanie również w innych przypadkach, w których zaniżenie zobowiązania podatkowego w podatku VAT lub zawyżenie kwoty zwrotu nie wynikało z umyślnego działania podatnika.

Prezentacja założeń tzw. Polskiego Ładu.

W dniu 15 maja 2021 r. zostały ogłoszone założenia tzw. Polskiego Ładu, stanowiącego program szerokich zmian w przepisach, obejmujących również przepisy podatkowe. Dalsze informacje w tym zakresie opublikowało Ministerstwo Finansów.

Wśród głównych rozwiązań podatkowych wchodzących w zakres planowanych zmian wymieniono (na razie bardzo ogólnie) m.in.:

• podwyższenie kwoty wolnej od podatku do 30 tys. zł;
• podwyższenie drugiego progu podatkowego do 120 tys. zł;
• wprowadzenie 9% składki zdrowotnej dla przedsiębiorców;
• likwidację odliczenia składki zdrowotnej od podatku;
• ulgę podatkową dla niektórych osób mieszczących się w pierwszym progu podatkowym, rekompensującą skutki braku możliwości odliczenia od podatku składki zdrowotnej;
• ulgę dla osób powracających z zagranicy;
• ulgi prorozwojowe: na robotyzację, prototyp, innowacyjnych pracowników;
• zmiany w stosowaniu ulgi B+R i IP Box;
• ulgi na: IPO, ekspansję i venture capital;
• rozszerzenie dostępności estońskiego CIT;
• wsparcie podatkowe dla konsolidacji;
• wprowadzenie przepisów o fundacjach rodzinnych.

W najbliższych tygodniach Ministerstwo Finansów ma przedstawić stosowne projekty ustaw.

Pakiet VAT e-commerce – projekt ustawy.

Na posiedzeniu w dniu 8 kwietnia 2021 r. rząd przyjął projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, tzw. pakiet VAT e-commerce.

Ustawa ma implementować do polskiego porządku prawnego przepisy unijnych dyrektyw 2017/2455 i 2019/1995. Projekt przewiduje zmiany w zasadach opodatkowania VAT sprzedaży wysyłkowej towarów. Jej skutki będą istotne przede wszystkim dla sklepów internetowych operujących na skalę międzynarodową oraz internetowych platform internetowych.

Do głównych założeń projektu należą:

• likwidacja zwolnienia z VAT importu tzw. małych przesyłek (o wartości do 22 EUR);
• wprowadzenie procedury VAT-IOSS pozwalającej na zwolnienie z VAT importu towarów przy przesyłkach o wartości nieprzekraczającej 150 EUR;
• nałożenie na internetowe platformy handlowe obowiązku poboru i zapłaty VAT od niektórych transakcji dokonywanych za ich pośrednictwem;
• wprowadzenie pojęcia wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość;
• obniżenie do 10.000 EUR progu sprzedaży wysyłkowej, powyżej którego dostawca jest zobowiązany do rejestracji w kraju przeznaczenia towaru;
• rozszerzenie i modyfikacja procedury One Stop Shop (obecnie uregulowanej w Rozdziałach 6a i 7 Działu XII Ustawy o VAT).

Projekt ustawy został skierowany do Sejmu. Większość projektowanych przepisów ma wejść w życie 1 lipca 2021 r.

Zmiany w ustawie o podatku akcyzowym.

W dniu 15 kwietnia 2021 r. opublikowano w Dzienniku Ustaw ustawę z dnia 30 marca 2021 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw. Ustawa weszła w życie z dniem 1 maja 2021 r.

O najważniejszych zmianach wynikających z ustaw pisaliśmy tutaj: (https://spcg.pl/newslettery/prawo-podatkowe-marzec-2021/#2-4).