Usługi w zakresie obsługi szkoleń i konferencji a podatek od nieruchomości komercyjnych - interpretacja indywidualna Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 grudnia 2019 r., sygn. 0115-KDIT3.4011.395.2019.2.KP.

Z wnioskiem o wydanie interpretacji podatkowej wystąpiła osoba fizyczna, która w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczyła usługi w zakresie obsługi szkoleń i konferencji obejmujące: noclegi, wyżywienie, udostępnienie sal konferencyjnych, sprzętu multimedialnego oraz krótkoterminowego zakwaterowania uczestników konferencji.
Usługi były świadczone w budynkach hotelowych należących do podatnika.

We wniosku o wydanie interpretacji zadano pytanie, czy ww. budynki hotelowe będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości komercyjnych na podstawie art. 30g Ustawy o PIT.

Opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości komercyjnych podlegają budynki spełniające następujące warunki: (i) stanowią własność albo współwłasność podatnika, (ii) są składnikami majątku związanym z działalnością gospodarczą, (iii) zostały oddane w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, (iv) są położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W ocenie podatnika, świadczenie usług noclegowych, usług krótkotrwałego zakwaterowania oraz kompleksowych usług w zakresie obsługi szkoleń i konferencji nie jest tożsame z oddaniem w całości albo w części budynku do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a w konsekwencji budynki wykorzystywane przez podatnika dla celów świadczenia przedmiotowych usług nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości komercyjnych.

Organ podatkowy uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe. Organ wskazał, że usługi świadczone przez podatnika należy uznać za usługi zbliżone charakterem do najmu. W konsekwencji, jeżeli spełnione są również pozostałe ww. przesłanki, to budynki, w których świadczone są przedmiotowe usługi, powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości komercyjnych.

Opłata ostrożnościowa jako koszt uzyskania przychodu - wyrok NSA z dnia 5 grudnia 2019 r., sygn. akt II FSK 75/18 .

Wyrok dotyczył spółki, która na podstawie zawartej umowy kredytu była zobowiązana do uiszczenia na rzecz banku kwoty, której wysokość odpowiadała kwocie obowiązkowej opłaty ostrożnościowej na rzecz Bankowego Funduszu Gwarancyjnego. Na podstawie ustawy o bankowym funduszu gwarancyjnych podmiotem zobowiązanym do ponoszenia wskazanej opłaty ostrożnościowej jest bank udzielający kredytu.

Spółka wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji, w którym zapytała, czy wskazany powyżej wydatek może stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT oraz czy do tego wydatku należało stosować art. 16 ust. 1 pkt 68 Ustawy o CIT (uchylony w 2016 r.), zgodnie z którym nie stanowiła kosztu uzyskania przychodu opłata ostrożnościowa naliczana na podstawie ustawy o bankowym funduszu gwarancyjnym. W ocenie spółki nie była ona podmiotem zobowiązanym do ponoszenia opłaty ostrożnościowej na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 68 Ustawy o CIT, stąd przepis ten nie miał zastosowania do ponoszonego przez nią wydatku, który, jako wydatek ściśle związany z zaciągniętym kredytem, powinien stanowić dla spółki koszt uzyskania przychodu na zasadach ogólnych.

W wydanej interpretacji organ podatkowy wskazał, że sam fakt przeniesienia przez bank ciężaru ekonomicznego opłaty ostrożnościowej na inny podmiot nie może wpływać na jej prawnopodatkową kwalifikację. Opłata ostrożnościowa jest wydatkiem nałożonym na bank na podstawie przepisów prawa i pozostaje w ścisłym związku z udzieleniem kredytu. W związku z tym należy przyjąć, że wydatek ten jest związany z działalnością banku, a nie działalnością spółki, a w konsekwencji nie może stanowić dla spółki (kredytobiorcy) kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

W wydanym orzeczeniu NSA zgodził się z poglądem zaprezentowanym przez organ podatkowy, iż opłata ostrożnościowa nie jest związana z relacją gospodarczą istniejącą między stronami umowy kredytowej, pomimo że jest związana z działalnością banku. Stąd nie jest uzasadnione twierdzenie, że przyjęcie na siebie przez kredytobiorcę zobowiązania zapłaty na rzecz banku ekwiwalentu opłaty ostrożnościowej służy uzyskaniu środków na prowadzenie działalności gospodarczej kredytobiorcy. W konsekwencji NSA uznał, że ponoszone przez kredytobiorcę koszty związane z pokryciem kwoty opłaty ostrożnościowej nie stanowią dla niego kosztu uzyskania przychodu.

TFI oraz fundusz inwestycyjny mogą być podmiotami powiązanymi - wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 grudnia 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 1015/19.

Z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej wystąpiło Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych, które utworzyło i zarządzało funduszami inwestycyjnymi działającymi w formie funduszu inwestycyjnego otwartego z wydzielonymi subfunduszami, specjalistycznego funduszu inwestycyjnego otwartego z wydzielonymi subfunduszami, funduszu inwestycyjnego zamkniętego.

We wniosku o wydanie interpretacji podatkowej zadano pytanie, czy fundusze i towarzystwo stanowią podmioty powiązane w rozumieniu art. 11 ust. 4 Ustawy o CIT. Towarzystwo wskazało, że ze względu na specyficzny charakter osoby prawnej, jaką jest fundusz inwestycyjny, sam fakt, że towarzystwo jest organem funduszu nie skutkuje uznaniem tych podmiotów za powiązane w rozumieniu Ustawy o CIT.

W odpowiedzi organ wskazał, że dla uznania innego podmiotu krajowego za powiązany w rozumieniu Ustawy o CIT wystarczające jest bezpośrednie lub pośrednie zarządzanie podmiotem, lub bezpośrednia lub pośrednia jego kontrola, lub posiadanie udziału w kapitale podmiotu. Zdaniem organu przesłanki te są spełnione w ramach relacji prawnej istniejącej pomiędzy towarzystwem funduszy inwestycyjnych a funduszami, którymi dane towarzystwo zarządza.

WSA w Warszawie uznał stanowisko organu podatkowego za prawidłowe.

Usługi wsparcia nie są bezpośrednio związane z wytworzeniem towaru lub usługi - wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 grudnia 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 1186/19.

Stroną w sporze była spółka, która w ramach prowadzonej działalności świadczyła usługi magazynowe na rzecz podmiotu powiązanego. Dla potrzeb prowadzonej działalności spółka nabywała od innych podmiotów powiązanych usługi z zakresu zarządzania zasobami ludzkimi, usługi doradztwa prawnego i podatkowego, usługi doradztwa finansowego, usługi księgowo-administracyjne oraz usługi IT (dalej łącznie jako „Usługi Nabywane”).

Wynagrodzenie należne spółce od podmiotu powiązanego w zamian za świadczone na jego rzecz usługi magazynowe było obliczane na podstawie kosztów ponoszonych przez spółkę na nabycie Usług Nabywanych. Spółka wystąpiła do organu podatkowego z wnioskiem o wydanie interpretacji podatkowej w celu wyjaśnienia, czy Usługi Nabywane mogą zostać uznane za usługi bezpośrednio związane z wytworzeniem świadczonych usług magazynowych w rozumieniu art. 15e ust. 11 Ustawy o CIT, a tym samym wydatki poniesione na nabycie Usług Nabywanych nie podlegają ograniczeniom w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15e ust. 1 Ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem podatnicy zobowiązani są wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty usług doradczych poniesionych na rzecz podmiotów powiązanych w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

Zarówno w ocenie organu podatkowego, jak i w ocenie WSA w Warszawie, charakter Usług Nabywanych nie wskazuje na ich ścisły związek z usługami magazynowymi świadczonymi przez spółkę. Usługi te mają charakter ogólny i mogą być nabywane przez każdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą, niezależnie od charakteru tej działalności.

Przejęcie na własność przedmiotu zastawu przez zastawnika stanowi dostawę towarów w rozumieniu Ustawy o VAT - wyrok NSA z dnia 12 grudnia 2019 r., sygn. akt I FSK 1415/17.

Sprawa dotyczyła spółki, która na zabezpieczenie zobowiązań z tytułu spłaty zaciągniętego kredytu ustanowiła na rzecz banku zastaw rejestrowy. W związku z niespłaceniem kredytu przez spółkę bank, jako zastawnik, złożył oświadczenie o przejęciu przedmiotu zastawu rejestrowego. Spółka wystąpiła do organu podatkowego z pytaniem, czy przejęcie przez bank na własność przedmiotu zastawu w wykonaniu uprawnień zastawnika wynikających z umowy zastawu rejestrowego stanowiło dostawę towaru w rozumieniu Ustawy o VAT.

Sprawa ostatecznie trafiła do NSA, który uznał, że przejęcie na własność przedmiotu zastawu rejestrowego stanowi dostawę towarów w rozumieniu Ustawy o VAT. NSA wskazał, że złożenie przez zastawnika oświadczenia o przejęciu na własność przedmiotu zastawu nie jest czynnością prawną samoistną, niejako wyabstrahowaną z ogółu okoliczności i czynności prawnych z nią związanych Wraz z przeniesieniem własności przedmiotu zastawu następuje zaspokojenie wierzytelności zastawnika przysługującej mu wobec zastawcy (spółki), przy czym zaspokojenie to dotyczy określonej przez strony umowy zastawu kwoty odpowiadającej uzgodnionej wartości przedmiotu zastawu. Na tej podstawie, w ocenie NSA, oczywisty też jest odpłatny i ekwiwalentny charakter tej czynności. W związku z czym czynność ta stanowi dostawę towaru w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT.

Nowe zasady poboru podatku u źródła zawieszone do 30 czerwca 2020 r.

1 stycznia weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów zmieniającego rozporządzenie w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na mocy rozporządzenia wejście w życie nowego mechanizmu poboru podatku u źródła (WHT) zostało po raz kolejny zawieszone do dnia 30 czerwca 2020 r.

Zmiany w PIT i CIT dotyczące przeciwdziałania zatorom płatniczym.

1 stycznia 2020 r. weszły w życie nowe przepisy Ustawy o PIT i Ustawy o CIT, które mają na celu przeciwdziałanie tzw. zatorom płatniczym. Zgodnie z nowymi przepisami podatnicy będą mieli:

1.  obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania o wartość nieuregulowanych zobowiązań, zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodu. Zwiększenie podstawy opodatkowania zostać dokonane w zeznaniu rocznym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od upływu terminu zapłaty określonego w umowie lub na fakturze.
2. możliwość pomniejszenia podstawy opodatkowania o wartość wierzytelności zaliczonych do przychodów, które nie zostały uregulowane lub zbyte. Zmniejszenia podstawy opodatkowania będzie można dokonać w zeznaniu rocznym za rok podatkowy w którym upłynęło 90 dni od upływu terminu zapłaty określonego w umowie lub na fakturze. Jeżeli kwota zmniejszenia będzie wyższa niż podstawa opodatkowania, pozostała kwota będzie mogła zostać odliczona od podstawy opodatkowania w ciągu 3 lat, licząc od końca roku podatkowego, za który powstało prawo do zmniejszenia.

Wskazane powyżej zasady nie będą miały zastosowania w odniesieniu do zobowiązań wynikających z transakcji dokonywanych pomiędzy podmiotami powiązanymi.