Zryczałtowany przychód z tytułu korzystania z firmowego samochodu obejmuje również wartość paliwa - wyrok NSA z dnia 10 lipca 2018 r., sygn. II FSK 1185/16

Omawiana sprawa została zainicjowana przez spółkę, która zamierzała udostępnić pracownikom samochody przeznaczone przede wszystkim dla celów związanych z realizacją obowiązków służbowych. Przy czym pracownicy mieli uzyskać możliwość wykorzystywania tych samochodów również dla celów prywatnych. Wszystkie koszty
związane z utrzymaniem i korzystaniem z pojazdów miała ponosić spółka. W związku z możliwością wykorzystywania samochodów przez pracowników na cele prywatne, spółka zamierzała obliczać wartość nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników na zasadach określonych w art. 12 ust. 2a i 2b Ustawy o PIT. Spółka wystąpiła do organu podatkowego z pytaniem, czy wartość świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 2a Ustawy o PIT, obejmuje również wartość kosztów paliwa.

NSA uznał, że brzmienie art. 12 ust. 2a Ustawy o PIT wskazuje, iż wartość przychodu z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych obejmuje również wartość paliwa. Sąd wskazał, że w świetle przywołanego wyżej przepisu otrzymanym świadczeniem jest wykorzystywanie samochodu do celów prywatnych. Ustawodawca nie doprecyzował, co kryje się pod pojęciem wykorzystywanie. W ocenie NSA należy przyjąć, że świadczenie, o którym mowa w tym przepisie, obejmuje wartość wszelkich kosztów i wydatków ponoszonych przez spółkę, a potrzebnych do korzystania z pojazdu, w tym również wartość paliwa.

Konsekwencje podatkowe związane ze zwrotnym przeniesieniem nieruchomości - wyrok NSA z dnia 18 lipca 2018 r., sygn. II FSK 2995/17

Podatnik nabył nieruchomość, którą następnie wniósł tytułem aportu do spółki z o.o. na pokrycie udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym. Podwyższenie kapitału zakładowego nie zostało jednak w ustawowym terminie zgłoszone do rejestru przedsiębiorców, stąd do prawnie skutecznego podwyższenia kapitału zakładowego spółki nie doszło. Stąd w związku z uprzednim przeniesieniem przez podatnika na spółkę nieruchomości tytułem wkładu, po stronie spółki doszło do bezpodstawnego wzbogacenia. W drodze ugody zawartej między podatnikiem a spółką doszło do zwrotnego przeniesienia własności nieruchomości na rzecz podatnika, którą to nieruchomość podatnik sprzedał następnie na rzecz osoby trzeciej.

Pomiędzy datą zbycia nieruchomości na rzecz osoby trzeciej a datą jej pierwotnego nabycia przez podatnika upłynęło 5 lat.

Podatnik wystąpił z wnioskiem o wydanie interpretacji podatkowej w celu potwierdzenia, czy w związku ze sprzedażą nieruchomości na rzecz osoby trzeciej będzie uprawniony do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w wysokości
wartości nieruchomości na dzień zwrotnego przeniesienia na niego jej własności na podstawie ugody zawartej ze spółką. Zdaniem podatnika, zawarcie tej ugody było następstwem powstania po jego stronie roszczenia o dokonanie przez spółkę zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia. Na skutek dokonania przez spółkę zwrotnego przeniesienia własności nieruchomości roszczenie podatnika względem spółki wygasło. Stąd w przypadku odpłatnego zbycia przez podatnika uzyskanej zwrotnie nieruchomości kosztem uzyskania przychodu będzie cena jej nabycia, tj. w tym przypadku wartość wierzytelności podatnika względem spółki z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, którą to wartością była wartość nieruchomości.

NSA wskazał, że podziela wyrażany w orzecznictwie sądowym pogląd, zgodnie z którym, jeżeli nie dochodzi do podwyższenia kapitału zakładowego spółki w sytuacjach analogicznych, jak omawiana, to skutki rzeczowe wynikające z przeniesienia na spółkę własności rzeczy tytułem wkładu na poczet podwyższenia kapitału zakładowego zostają unicestwione samoistnie, bez konieczności przenoszenia zwrotnego własności przedmiotu wkładu. Stąd w związku ze zwrotnym przeniesieniem przez spółkę nieruchomości na podatnika nie doszło do ponownego nabycia nieruchomości przez podatnika. Oznacza to, że momentem nabycia tej nieruchomości przez podatnika był moment jej pierwotnego nabycia. Skoro od tego momentu do daty sprzedaży nieruchomości na rzecz osoby trzeciej upłynęło ponad 5 lat, po stronie podatnika nie powstał z tego tytułu przychód podlegający opodatkowaniu. Kwestia kosztów uzyskania przychodu jest zatem bezprzedmiotowa.

Płatność z tytułu korekty opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu w okresie, w jakim faktycznie została poniesiona - wyrok NSA z dnia 6 lipca 2018 r., sygn. II FSK 1808/16

Sprawa dotyczyła spółki będącej użytkownikiem wieczystym nieruchomości. Na podstawie wyroku sądu opłata roczna należna od spółki z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości została podwyższona, również w odniesieniu do
zakończonych okresów rozliczeniowych.

Spółka złożyła wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej w celu potwierdzenia, czy kwota uiszczona przez nią tytułem wyrównania wysokości opłaty z tytuły użytkowania wieczystego za lata poprzednie podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów za okres, w którym została ujęta w księgach rachunkowych spółki i w konsekwencji spółka nie jest zobowiązana do korekty deklaracji CIT za lata, których dotyczyły poszczególne opłaty. Organ stwierdził, że ustalona na podstawie wyroku sądu dodatkowa kwota opłaty za użytkowanie wieczyste za poprzednie okresy rozliczeniowe nie stanowi kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w miesiącu ich zapłaty i powinna być odniesiona do okresów poprzednich.

Sprawa ostatecznie trafiła do NSA, który wskazał na uchwałę SN z dnia 23 czerwca 2005 r., sygn. III CZP 37/05, zgodnie z którą ustalona przez sąd opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego staje się wymagalna, w części przewyższającej opłatę dotychczasową, po uprawomocnieniu się wyroku sądu. W konsekwencji stanowisko fiskusa, co do konieczności korekty zeznań podatkowych za lata poprzednie w związku z obowiązkiem poniesienia tej opłaty nie ma uzasadnienia prawnego.

Wartość zobowiązań przeniesionych na nabywcę w ramach transakcji sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie stanowi przychodu po stronie zbywcy - interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 2 lipca 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.193.2018.2.SO

Wniosek o wydanie przedmiotowej interpretacji złożyła spółka, która planowała sprzedaż oddziału stanowiącego zorganizowaną część przedsiębiorstwa. W ramach planowanej transakcji spółka zamierzała przenieść na nabywcę zobowiązania funkcjonalnie związane z działalnością oddziału. Z tytułu sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa spółka miała otrzymać cenę odpowiadającą wartości rynkowej zorganizowanej części przedsiębiorstwa, uwzględniającej wartość przejętych przez nabywcę zobowiązań.

W związku z tym spółka zadała pytanie, czy w stosunku do niej znajdzie zastosowanie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a Ustawy o CIT, zgodnie z którym przychodem jest wartość umorzonych zobowiązań. W ocenie spółki przepis ten odnosi się jedynie do umorzenia zobowiązania, rozumianego jako zmniejszenie lub zlikwidowanie w całości lub w części zobowiązania dłużnika w stosunku do wierzyciela, za jego zgodą, co prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania. Natomiast w ramach planowanej transakcji zobowiązania funkcjonalnie związane ze zbywaną zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa zostaną przejęte przez nabywcę w trybie art. 519 § 1 Kodeksu cywilnego. W konsekwencji wartość przejętych przez nabywcę zobowiązań nie będzie stanowić odrębnego przychodu podatkowego spółki.

W wydanej interpretacji organ uznał takie stanowisko za prawidłowe.

Wykreślenie podatnika z rejestru VAT powinno nastąpić na podstawie decyzji administracyjnej - wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 lipca 2018 r., sygn. III SA/Wa 3481/17 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 lipca 2018 r., sygn. III SA/Wa 3158/17 (orzeczenia nieprawomocne)

Wskazane wyroki dotyczą podatników wykreślonych z rejestru VAT w związku z wystawianiem tzw. pustych faktur. Zdaniem sądów administracyjnych, podstawą do wykreślenia podatnika z rejestru VAT powinna być decyzja administracyjna wydana przez właściwy organ. Wykreślenie podatnika z tego rejestru bez wydania takiej decyzji jest bezskuteczne. Sądy jednoznacznie uznały za nieprawidłową dotychczasową praktykę organów podatkowych, które wykreślały podatników z rejestru VAT, dokonując jedynie zawiadomienia podatnika o dokonanym wykreśleniu.

W ocenie sądów, wykreślenie podatnika z rejestru VAT wpływa nieodwołalnie na jego prawa i obowiązki. Dlatego działanie organu podatkowego w tym zakresie musi podlegać kontroli sądowej, a taka może być zapewniona jedynie w razie wydania przez właściwy organ decyzji administracyjnej.

Projekt nowej Ordynacji podatkowej

Dnia 20 lipca b.r. na stronach Rządowego Centrum Legislacji została opublikowana nowa wersja projektu nowej Ordynacji podatkowej. Projekt uwzględnia uwagi przekazane Ministerstwu Finansów w trakcie konsultacji międzyresortowych i akademickich, jednak zasadnicze założenia projektu nie uległy zmianie w odniesieniu do wersji z października 2017 roku (szczegółowy opis planowanych regulacji został przedstawiony w Tax Newsletter nr 10/2017).

Projekt został przekazany do konsultacji społecznych. Zgodnie z założeniami nowa Ordynacja podatkowa ma obowiązywać od 1 stycznia 2020 r.

Projekt ustawy o REIT

Dnia 17 lipca b.r. Ministerstwo Finansów przedstawiło zaktualizowany projekt ustawy o firmach inwestujących w najem nieruchomości. Projekt uwzględnia zastrzeżenia i uwagi, jakie były zgłaszane przez ekspertów oraz przedstawicieli branży w toku konsultacji publicznych.

Zgodnie z nową wersją projektu:

• spółki zależne od firm inwestujących w nieruchomości nie będą podlegały ograniczeniom dotyczącym zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na usługi niematerialne nabywane od podmiotów powiązanych,
• spółki inwestujące w nieruchomości oraz spółki od nich zależne nie zostaną objęte tzw. podatkiem minimalnym płaconym przez właścicieli budynków będących przedmiotem najmu lub innej umowy o podobnym charakterze.

Zgodnie z założeniami ustawa ma obowiązywać od 1 stycznia 2019 r.